کاترین اشتون: تندروهای ایران می گفتند که آمریکا قابل اعتماد نیست، به نظر می آید که ترامپ در حال اثبات نظرات آنها است
مسئول پیشین سیاست خارجی اتحادیه اروپا در یادداشتی نوشت: توافق هسته‌ای تنها به آمریکا تعلق ندارد.
کاترین اشتون مسئول پیشین سیاست خارجی اتحادیه اروپا که نقشی تاثیرگذار در مذاکرات هسته‌ای ایران و گروه 1+5 داشت، در یادداشت خود در نشریه پراسپکت با پرداختن به سیاست‌های رئیس‌جمهور آمریکا در قبال ایران و توافق هسته‌ای تاکید کرد که آمریکا در حال تضعیف اعتبار دیپلماتیک خود است.
به گزارش ایسنا، اشتون نوشت: مدت‌ها پیش از اینکه دونالد ترامپ روی صحنه بیاید، مقامات ایران نگران بودند که آمریکا فاقد تعهدی پایدار در قبال یک توافق هسته‌ای است. تقریبا تمام کاندیداهای ریاست جمهوری از حزب جمهوری خواه وعده دادند که هر توافقی را پاره خواهند کرد. ایرانی‌ها همزمان که انتخابات نزدیک‌تر می شد، به این لفاظی‌های آمریکا گوش فرا می دادند.
من در دیدارهای دو جانبه‌ام با محمدجواد ظریف وزیرامورخارجه ایران و فرد قبلی او، درباره آنچه ممکن است در صورت روی کار آمدن یک رئیس‌جمهور ضد توافق رخ دهد، صحبت می کردیم. این موضوع در دیدارهای من و جان کری وزیرامورخارجه پیشین ایران نیز مطرح می شد.
پاسخ ما به نگرانی‌های آنها بر دو قسم بود. اول اینکه، توافقی خوب که آنچه مورد انتظار است را حاصل خواهد کرد، به درستی توسط آژانس بین‌المللی انرژی اتمی راستی‌آزمایی و نظارت خواهد شد و از سوی یک سازمان به شدت مورد احترام تایید خواهد شد، خودش حرف خواهد زد. هیچ دلیلی برای نابود کردن آن وجود ندارد. مسائل بسیار دیگر درباره ایران نیز به توجه آمریکا و دیگران نیاز خواهد داشت اما نه این یکی.
دوم، این توافق دو جانبه نیست. پنج کشور دیگر که با تفویض اختیار شورای امنیت سازمان ملل به عنوان یک گروه عمل می کنند. به همراه اتحادیه اروپا به عنوان هدایت کننده این تیم (که من در سال‌های 2009 تا 2014 عهده‌دار آن بودم) و دیگر طرف‌های توافق هستند. مذاکرات بیش از 10 سال پیش با حضور وزیران امور خارجه فرانسه، آلمان و انگلیس آغاز شد که اتحادیه اروپا هم به آنها پیوست. اولین مذاکره کننده ایران حسن روحانی بود که بعدها رئیس‌جمهور ایران شد. آمریکا، روسیه و چین نیز به نیابت از شورای امنیت به این گروه پیوستند.
این مقام پیشین اروپایی افزود: ما بارها دریافتیم که مشارکت هر یک از این شش کشور ضروری است. تعهد آمریکا لازم بود اما کافی نبود. جان کری مذاکره کننده‌ای باهوش بود اما توافق تنها به آمریکا تعلق نداشت. در هر نشستی که من برای هماهنگ کردن حضور داشتم، ما درباره وظیفه مذاکره‌مان رایزنی می کردیم. آمریکا در آن زمان به سختی تلاش می کرد تا دیگر کشورها را متقاعد به پذیرفتن عناصری در توافق کند که برای آنها مهم‌تر بود تا دیگران. ما نیز از طریق بحث و گفت‌وگوهای سخت به مسیر خود ادامه می دادیم تا به یک موضع مشترک برسیم.
