چین در صنعت ابررایانه از ایالات متحده پیشی گرفته است
توانمندی سایبری نظامی چین با دو کشور ایالات متحده و روسیه تقریبا برابری می‌کند؛ اما در حوزه‌ی انرژی تجدیدپذیر از آن دو گذر کرده است.
براساس دومین شاخص سالانه‌ی قدرت آسیا که توسط مؤسسه‌ی لووی (Lowy Institute) منتشر می‌شود، توانمندی‌های سایبری ارتش‌های روسیه و ایالات متحده در منطقه‌ی آسیا و اقیانوس اطلس با هم در یک رده قرار دارند و چین از این نظر با فاصله‌ای ناچیز به رتبه‌ی دوم تکیه داده است.
هاروی لماهیو، پژوهشگر برتر مؤسسه لووی، هفته‌ی گذشته گفت:طبیعتا قضاوت ما درباره‌ی توانایی‌های هر کشور درخصوص دفاع دربرابر حمله‌های سایبری و نیز اقدام به حمله و جاسوسی سایبری توسط آن‌ها با ابهامات زیادی همراه است. ما به‌سراغ گروهی منتخب از میان کارشناسان در حوزه‌ی توانمندی‌های سایبری رفتیم و از آن‌ها درباره‌ی توانمندی‌های تهاجمی و دفاعی کشورها پرسیدیم.
کشورهای روسیه و ایالات متحده که به برترین رتبه در این روش شاخص‌بندی دست یافته‌اند، موفق شده‌اند ۱۰۰ امتیاز در این نظام رتبه‌بندی کسب کنند؛ امتیاز کشورهای دیگر به این ترتیب است: چین ۹۸؛ کره‌ی شمالی ۷۲؛ سنگاپور و استرالیا ۷۱؛ تایوان و ژاپن ۶۳؛ کره‌ی جنوبی و هند ۵۲.
طبق گزارش‌های پیشین خبرنگاران ZDNet، کره‌ی شمالی در اکتبر ۲۰۱۸ به‌عنوان مخرب‌ترین تهدید سایبری انتخاب شده بود. در ماه‌های اخیر نیز این (به‌اصطلاح) «پادشاهی منزوی» همچنان به حمله‌های خود به سیستم‌های کریپتوکارنسی و سایر هدف‌های مالی ادامه داد، باج‌افزارهای مختلف ارسال کرد و حتی نرم‌افزارهای مخربی را در فضاهای مجازی توزیع کرد که اطلاعات بلوتوث‌ها را جمع‌آوری می‌کند.
استرالیا سال ۲۰۱۷ به‌صورت رسمی اعلام کرده است که توانایی انجام اقدامات سایبری مخرب را دارد و سنگاپور هم از همین لحاظ در رتبه‌ی برابری با استرالیا قرار گرفته است. لماهیو ضمن مرموز نامیدن سنگاپور خاطرنشان کرده است توانمندی‌های این کشور را نباید دست‌کم گرفت.
شاخص قدرت آسیا ۲۵ کشور – منطقه را براساس هشت مقیاس ارزیابی کرده است: منابع اقتصادی، توانمندی‌های نظامی، تاب‌آوری، منابع آتی، نفوذ دیپلماتیک، روابط اقتصادی، شبکه‌های دفاعی و نفوذ فرهنگی. فناوری نیز یکی از خرده مقیاس‌هایی است که در گروه منابع اقتصادی می‌گنجد و از این لحاظ، ایالات متحده کماکان مقتدرانه در صدر ایستاده و نمره‌ی کامل را در این شاخص به‌دست آورده است. چین نمره‌ی ۷۸.۵ را در این گروه کسب کرده است.
لماهیو دراین‌باره گفت:چین روندی صعودی را آغاز کرده است؛ اما هنوز اختلاف چشمگیری بین ایالات متحده و چین وجود دارد. ژاپن [۵۵.۵] در رتبه‌ی سوم جایگاه نسبتا مستحکمی دارد. پس از آن‌ها نوبت به چند بازیگر کوچک‌تر در این عرصه می‌رسد که روند صعودی را طی می‌کنند. کره‌ی جنوبی [۴۱.۷]، تایوان [۴۱.۶]، سنگاپور [۳۹.۰] و استرالیا [۳۶.۶]. نیوزیلند با امتیاز [۲۷.۹] در رتبه‌های بعدی جا خوش کرده‌اند.
آمریکا جایزه‌ی نوبل دارد؛ چین ابررایانه
دو مورد از معیارهایی که در خرده‌مقیاس فناوری در این رتبه‌بندی درنظر گرفته شده‌اند، تعداد جوایز نوبل کسب‌شده در علومی که هر کشور تولید می‌کنند و نیز تعداد ابررایانه‌های پیشرفته‌ی هر کشور است. تفاوت‌های مهم بین کشورها در همین نقطه است که نمایان می‌شود. تعداد جوایز نوبل حاکی از آن است که «تاثیر میراث دانش، تاثیری ماندگار است». اما تعداد ابررایانه‌ها نشان‌دهنده‌ی رشد آتی کشور است. به‌گفته‌ی لماهیو:ایالات متحده ازنظر تعداد جوایز نوبل در رشته‌های نوین علم همچنان سردمدار است. اما ساخت ابررایانه، فناوری بسیار جدیدتری است و به‌عنوان یک پروکسی برای طیف وسیعی از فناوری‌هایی نظیر هوش مصنوعی عمل می‌کند که هنوز در مراحل اولیه‌ی شکل‌گیری قرار دارند. اینکه چین اکنون ۲۲۷ عدد از ۵۰۰ ابررایانه‌ی قدرتمند این کره‌ی خاکی را در اختیار دارد و ایالات متحده را با ۱۰۹ ابررایانه پشت سر گذاشته، موضوع خیلی جالبی است. گام‌هایی که چین در این عرصه برداشته، به‌شدت چشمگیر هستند و این همان موضوعی است که شما به‌عنوان یک بازیگر میان‌رده، به‌سختی می‌توانید بر سر آن با کشورهای بزرگ‌تر و صاحب قدرت مبارزه کنید.
معیار دیگر، سطح منابع انسانی کشورها در زمینه‌ی پژوهش و توسعه است. در این معیار هم چین با ۱،۷۱۹،۳۱۲ نفر فعال در حوزه‌ی تحقیق و توسعه در صدر ایستاده است؛ پس از آن، کشورهای ایالات متحده با ۱،۳۷۹،۹۷۷ نفر؛ ژاپن با ۶۶۵،۵۵۶ نفر؛ روسیه با ۴۲۸،۸۸۴ نفر؛ کره‌ی جنوبی با ۳۶۱،۲۹۲ نفر و هند با ۲۸۲،۹۹۴ نفر به‌ترتیب در رتبه‌های بعدی قرار دارند.
هزینه‌های تحقیق و توسعه به‌صورت درصدی از تولید ناخالص داخلی معیار مهم دیگری است. آن‌طور که لماهیو بیان کرد، کره‌ی جنوبی در این زمینه با ۴.۲۴ درصد بالاتر از سایرین قرار گرفته است. طبق برآوردها، کره‌ی شمالی نیز با ۳.۵۰ درصد در رتبه‌ی دوم قرار دارد. درست همان زمانی‌که کره‌ی جنوبی در حال پژوهش روی ریزتراشه‌ها است، کره‌ی جنوبی هم روی جدیدترین سیستم‌های موشک بالستیک بین‌قاره‌ای کار می‌کند که هرکدام از آن‌ها کاملا متعلق به خودش است. در این مورد، اندازه اهمیت دارد.
به‌عنوان مثال، هند این قابلیت را دارد که کاوشگر به سیاره‌ی مریخ و کره‌ی ماه بفرستد. مخارج تحقیق و توسعه این کشور درصورت محاسبه به‌شکل درصدی از تولید ناخالص داخلی شاید درنظر اول رقم چشمگیری نباشد، اما به‌لحاظ اقتصادی چنان قابل‌ملاحظه است که حاصل آن، تولید سرمایه‌ای قابل‌توجه، آموزش نیروی کار حرفه‌ای و تربیت دانشمندانی فرهیخته به‌تعداد زیاد است.
خرده‌مقیاس‌های فناوری شاخص مذکور نیم‌نگاهی نیز به رتبه‌های بهره‌وری سرانه در هر کشور انداخته‌اند که بیانگر میزان نیروی کار کاملا صنعتی با تحصیلات بالای دانشگاهی، حجم صادرات فناوری‌های مدرن، تعداد پرتاب ماهواره و انرژی‌های تجدیدپذیر آن‌ها است.
چین از نظر انرژی‌های تجدیدپذیر عملکرد بسیار بهتری نسبت به سایر کشورها داشته است و سالانه ۱،۵۰۵،۸۶۹ گیگاوات در ساعت انرژی تولید می‌کند؛ این در حالی است که ایالات متحده با تولید ۵۹۰،۵۰۲ گیگاوات انرژی در ساعت نتوانسته به رتبه‌ای بهتر از دومین جایگاه دست یابد.
لماهیو می‌گوید: «این آمار هم تاحدی بیانگر رشد زیاد اقتصاد چین است. همچنین، تصور می‌کنم کربن‌زدایی به‌عنوان اولویت استراتژیک این کشور، تنها یک برنامه‌ی خیرخواهانه‌ی صلح‌طلبانه از جانب چینی‌ها در واکنش به تغییرات آب‌وهوایی کره‌ی زمین نیست. بلکه چینی‌ها به‌خوبی دریافته‌اند که وابستگی‌ها آن‌ها به سوخت‌های فسیلی بسیار زیاد است. چین سوخت‌های فسیلی خود را از خارج تأمین می‌کند و از نظر استراتژیک، از آسیب‌پذیری زیادی در مسیرهای ترانزیت سوخت برخوردار هستند. چینی‌ها این آسیب‌پذیری را تاحدی می‌توانند ازطریق تحکیم رابطه‌ی خود با روس‌ها جبران کنند؛ اما در عین حال توجه خود را به‌صورت فزاینده معطوف خودکفایی در منابع انرژی استخراجی خود کرده‌اند و این منبع انرژی، چیزی نیست جز انرژی‌های تجدیدپذیر.»
