چقدر پول در «ماه عسل» و «خندوانه» جمع می‌شود؟
روزنامه آفتاب یزد با اشاره به جمع شدن مبالغ قابل توجه از طریق برنامه‌های تلویزیونی «ماه عسل» و «خندوانه» نوشت:
670 میلیون تومان در برنامه خندوانه برای کمک به کودکان بی‌بضاعت جمع‌آوی شد. 2.5میلیارد تومان در برنامه ماه عسل برای آزادی 500 زندانی و کمک به افراد بی‌بضاعت جمع شد و…
چه کسی بر این پول‌هایی که مجریان قهار با شگردهای خودشان جمع می‌کنند نظارت دارد؟ در هر برنامه چقدر پول جمع‌آوری شده است؟ کدهایی که این برنامه‌ها اعلام می‌کنند زیر نظر چه نهاد یا سازمان بازرسی است که اطلاعات شخصی و مالی افرادی که به این برنامه‌ها کمک می‌کند فاش نشود؟ چه کسی بر هزینه‌کرد این پول‌های هنگفت نظارت دارد؟ این کمک‌های مالی بیشتر در ماه‌های خاص همچون ماه رمضان، محرم و… جمع‌آوری می‌شود و برنامه‌های تلویزیون بدون هیچ نظارتی آن را به هر کسی که دلشان می‌خواهد، می‌دهند.
نعمت احمدی، وکیل پایه یک دادگستری در پاسخ به این سوال که آیا برنامه‌هایی که پول جمع‌آوری می‌کنند، قانونی است یا خیر؟ به آفتاب یزد می‌گوید: «تلویزیون ما تنها نهاد و موسسه‌ای است که برابر اصل 44 قانون اساسی ملی بود و کماکان ملی باقی مانده است. برابر اصل 44 قانون اساسی 13-14 موسسه مثل بیمه، بانک، هواپیمایی، پست و تلگراف و تلفن، صنایع بزرگ و… ملی شدند. اما در طول این مدت همه خصوصی‌سازی شدند به جز تلویزیون و رادیو.»
وی با اشاره به اینکه در عصر انفجار اطلاعات به سر می‌بریم، می‌افزاید: «در حضور صدها ماهواره و شبکه‌های فارسی زبان، تلویزیون نتوانست مخاطبان خود را جلب و جذب کند و عملا در عرصه خبر حتی تفریحات در اختیار شبکه‌های دیگر قرار گرفت. به همین دلیل اینها دست به هر کاری می‌زنند که بتوانند مخاطب جذب کنند. از احساسات مردم استفاده می‌کنند (با توجه به اینکه مردمی احساساتی داریم) و از روش‌های خاصی استفاده می‌کنند که جایزه بدهند.»
نعمت احمدی تاکید می‌کند: «در یکی از این برنامه‌ها یک شماره اعلام کردند که با آن شارژ داده می‌شد. حساب کردم و متوجه شدم، عدد عجیب و غریبی پول جمع می‌شود و متولیان برنامه در قبال آن، پول ناچیزی هم جایزه می‌دهند. خیلی تعجب کردم.»
این حقوقدان برجسته کشور با اشاره به اینکه ساعات پربیننده تلویزیون را به تبلیغات یک شرکت اختصاص داده‌اند، می‌گوید: «آدم تعجب می‌کند که این شورای نظارت بر صدا و سیما کجاست و چه جایگاهی دارد؟ این شورا چه کار می‌کند؟ می‌گویند بخشی از این پول‌ها که توسط بعضی از برنامه‌ها جمع می‌شود، صرف امور خیریه می‌شود، خب خدا خیرشان بدهد، اما عمده آن که یک پول وحشتناک است، چه می‌شود؟ یکی از کارهایی که حتما باید در تلویزیون صورت بگیرد نظارت بر امور مالی است که به نظر من تلویزیون به سمت و سوی خاصی پیش می‌رود. جایزه دادن‌های این شکلی، نوعی از همان مسابقات خاص است.»
وی با بیان اینکه اصلا مشخص نیست در برنامه دورهمی، خندوانه و… چه میزان پول جمع شده (از شارژها، تبلیغات و اعانه‌ها)، تاکید می‌کند: «چه میزان از این پول‌های جمع شده را به بینندگان هدیه داده‌اند و مابقی آن کجا می‌رود؟ این برنامه‌ها ادعا می‌کنند که این برای بی‌بضاعت‌هاست یا زندانی‌ها و… ولی در کل این شیوه عملکرد به دلیل نبودن نظارت درست و صحیح بر آن به نظر من امکان فساد یا ظن فساد را به وجود می‌آورد و خیلی تعجب برانگیز است و من متعجبم چرا بر این برنامه‌ها نظارت نمی‌کنند.»
وی با اشاره به اینکه پیشنهاد می‌کنم که یکی از اقدامات دکتر روحانی دادن لایحه قانونی به مجلس برای تشکیل و راه‌اندازی یک رادیو و تلویزیون خصوصی و تحت نظارت باشد، می‌افزاید: «رادیو و تلویزیون ما بسیار پروار شده و نیاز به یک جراحی عمیق دارد. نگاه کنید دقیقا از برنامه‌های چیپ کانال‌های دیگر تقلید بسیار خامی می‌کند. این رویه و روش رادیو و تلویزیون در شان مردم نیست.»
نعمت احمدی با اشاره به کمک‌های جمع شده توسط رادیو و تلویزیون می‌گوید: «هر پولی که توسط این نهاد جمع می‌شود باید تحت نظارت باشد. هر چند که من از نظر حقوقی آن را دارای مسئله می‌دانم. اگر رادیو، تلویزیون دولتی است برابر اصل 53 قانون اساسی همه دریافتی‌هایش باید به خزانه برود و هر نوع هزینه‌ای که دارد باید از طریق بودجه سالیانه قانونگذاری شود. اینکه مستقل باشد در صورتی که به عنوان تلویزیون و رادیو دولتی پول دریافت می‌کند و این پول به خزانه نمی‌رود (از نظر من با دانستن قانون اساسی) غلط است. این پول‌ها با چه اذنی گرفته و با چه اذنی خرج می‌شود و چه کسی بر آن نظارت دارد؟ مالیات آن کجا پرداخت می‌شود؟ ارزش افزوده آن چگونه محاسبه و پرداخت می‌شود؟ چه کسی پاسخگوی این پول‌هاست و طرح می‌ریزد که یک برنامه چقدر هزینه دارد، چقدر جایزه بدهد و چقدر به مردم بی‌بضاعت یا زندانیان برسد؟»
وی با بیان اینکه خنده‌دارترین جای این قصه، جایی است که تلویزیون ساعات پربیننده خود را به تبلیغات خاص می‌دهد، تاکید می‌کند: «تبلیغات کالای مصرفی ساعات پربیننده تلویزیون را پر می‌کند. این در حالی است که می‌گوییم در اقتصاد مقاومتی باید از محصولات تولید داخل استفاده کرد. دقیقا در دوران اقتصاد مقاومتی همه شبکه‌های تلویزیون در اختیار یک برنج خارجی خاص قرار می‌گیرد و برای آن سریالی ساخته می‌شود که کل آن برنج است و برنج است و برنج است برای تبلیغ یک برند خاص برنج آن هم از نوع خارجی آن.»
