چرا نسل چهارم ساختار شکنی می کند؟
به نظر می رسد نسل چهارم انقلاب زبان مشترک خود را با انقلاب، پیدا نکرده است.
انقلاب اسلامی وارد چهارمین دهه از حیات طیبه خودش شده است؛ چهار دهه که با فراز و نشیب های فراوانی روبرو بوده و هر روز آن آبستن حوادثی بوده که بر تجربه تاریخی و بصیرت ملت ایران، تأثیر مثبتی گذارده است. اینک به نظر می رسد، انقلاب و نسل انقلابی تا حدودی نتوانسته است آنچه که طی این سالیان به دست آورده و بابت آن از جان فرزندان برومند ایران اسلامی، هزینه داده است، به نسل چهارم خود و نوجوانان و جوانانی که آینده سازان این مملکت و نظام خواهند بود منتقل نماید و به زبان و فهمی مشترک برسد. اگرچه این برداشت نسبی است و نه مطلق اما شاهد رفتارهایی هستیم که جوانان و نوجوانان، بدون در نظر گرفتن سرمایه ای که برای رشد نهال انقلاب اسلامی، خرج شده تا به ثمر برسد، اتخاذ می شود. نسلی که اهل مدارا نیست و اگر معترض وضع موجود باشد، آن را فریاد خواهد زد و بر اساس تجربه ای که در دی ماه سال جاری داشتیم، گاهی هم برای رساندن صدای اعتراض خود دست به اعتراض هایی می زند که در نهایت می تواند به اغتشاش بیانجامد.
طیبه سیاوشی نماینده مجلس شورای اسلامی، در این خصوص به نامه نیوز گفت: علی رغم آنکه اسم انقلاب مان را انقلاب فرهنگی گذاشتیم، متأسفانه هیچ تلاش فرهنگی در جهت اینکه بتوانیم انقلاب را به نسل های بعدی منتقل کنیم، انجام نشده است. تلاش هایی هم که صورت گرفته، شاید در حد شعار و یا تلاش های فرهنگی بسیار قدیمی و نخ نما بوده و در همان حد باقی مانده است. بحث بر سر این است که چهل سال از عمر انقلاب اسلامی می گذرد و ابزارهای نوینی را برای نشان دادن اهداف انقلاب و همچنین برای نشان دادن زحمات و تلاش هایی که برای به ثمر رساندن این نظام صورت گرفته است را لازم داریم که متأسفانه در این راستا گام برداشته نشده است. مسئولان فرهنگی کشور – اعم از سیاست گذار و یا قانون گذار – صرفا به آمارهای محدودی بسنده کرده ایم؛ صرفاً جامعه اطراف خودمان را دیده ایم، منظورم آن بخش محدود از جامعه است که با آن به صورت مستقیم در تعامل هستیم؛ جامعه ای که از آن رأی گرفته ایم. آن را همواره مخاطب و محور صحبت هایمان قرار داده ایم. اما در سوی دیگر، جامعه غیر رسمی شکل گرفته و آن را نادیده گرفته ایم و به آن توجهی نکرده ایم.
این چهره سیاسی اصلاح طلب افزود: طبق آماری که از ناآرامی های اخیر منتشر شده است، بخش عمده ای از افرادی که در این ناآرامی ها حضور داشتند، نوجوان بودند. حتی طبق اعلام وزیر آموزش و پرورش دانش آموزانی هم حضور داشتند. در اینجا نمی توان آن نوجوان را مقصر دانست؛ بلکه می بایست انگشت [اتهام] را به سمت خودمان، یعنی کسانی که مسئولین نظام هستیم، نشانه بگیریم. ما بودیم که باعث شدیم جوانان و نوجوانان به این مرحله رسیدند؛ که راهی غیر از ابراز خشونت برای اعتراض خود، پیدا نکردند.
این عضو کمیسیون فرهنگی مجلس، تأکید کرد: تلاش و کار فرهنگی که می بایست از آموزش و پرورش شروع می شده، متأسفانه تلاش های مؤثری نبوده است؛ تلاش های ساختارمند و سازنده ای نبوده است. نه تنها در جهت تربیتی، بلکه در فرهنگ سازی انقلابی هم موفق عمل نکرده است. این موضوع را خدمت آقای وزیر هم گفته ام. حتی در دیداری که با مسئولان بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس داشتم، بیان کردم که تأثیری که فیلمی مانند «استاده در غبار» بر روی برخی از نسل جوان گذاشته، با موعظه و سخنرانی برابری نمی کند و بیشتر است. بایستی به ابزار جدید مجهز بشویم. چهل سال از پیروزی انقلاب گذشته است، با روش های قدیمی که دیگر تأثیرگذاری ندارد، جواب نمی گیریم. در هر حال بودجه ها پرداخت می شود، اما اثری دیده نمی شود.
این عضو فراکسیون امید، در خصوص دلیل برخی از رفتار ساختارشکنانه این نسل گفت: در جامعه امروز که اکثر آن شهرنشین هستند، کجا به نوجوان و جوان خود، اجازه تخلیه هیجان داده ایم؟ کجا فرصت داده ایم تا ابراز عقیده و نظر کنند؟ جایی هم که ما می رویم صحبت کنیم و در این خصوص بحث می کنیم، نظر والدین این است که بچه ها، پررو شده اند؛ نه! قضیه این است که در تربیت آنها کوتاهی کرده ایم. چرا نمی گذاریم حرف بزنند؟ از طرف دیگر رابطه بین افرادی که مقامات رسمی نظام هستند یا جامعه بسیار محدود است و ارتباط نزدیک و مردمی نیست. تنها ارتباط با مردم، زمان کسب آراء است و پس از آن پیوند از بین می رود. جوانان امروزی فضای مجازی دارند، ماهواره دارند؛ تفاوتی هم ندارد! تقریبا همه دارند و دیگر فقیر و غنی هم ندارد. همه به این امکانات دسترسی دارند و جهان بیرون را رصد می کنند. خوب است که هم در سیاست ها و هم در اجرای آن، بازنگری کنیم.
سیاوشی در پایان و با اشاره به پیشنهاد دبیر شورای عالی امنیت ملی مبنی بر کنار گذاشتن نیروهای محافظتی خود، گفت: از آن جهت آموزش و پرورش را مثال زدم و به آن پرداختم چون حدود دوازده سیزده میلیون نفر را در بر می گیرد که می توانند رأی بدهند. بعد بایستی اعتمادسازی کنیم. بیایم دستگاه هایی که می توانند انسجام ملی را به وجود بیاورند، از آنها استفاده کنیم. اینکه مسئولان به هیچ وجه از محافظ استفاده نکنند، نمی دانم وضع به چه صورت است چون خودم هیچگاه محافظ نداشته ام و همیشه در بین مردم حضور داشته ام، و از این حضور لذت برده ام. معتقدم این امر برای همگان محیاست، به ویژه برای دولت. دولت بایستی از این فرصت استفاده کند. صرفا به این موضوع بسنده نکند که چهار سال امور را در دست داریم و دیگر نیازی به رأی نخواهیم داشت؛ بلکه این حضور و ارتباط با مردم برای تداوم نظام ضروری است.
