چرا انتخابات یکم نوامبر اسرائیل پایانِ بحران های سیاسی در اراضی اشغالی نیست؟

رژیم صهیونیستی در شرایطی به پیشواز انتخابات پارلمانی یکم نوامبر خود می رود که در ابعاد داخلی، منطقه ای و بین‌المللی، آشفتگی ها و نقاط ضعفی که از آن ها رنج می برد به مراتب بیشتر از نکات و فضای مثبت هستند. موضوعی که خود می تواند نشانه ای از این مساله باشد که انتخابات کنونی اسرائیل هم قادر به حل مشکلات انباشته صهیونیست‌ها نیست و باید حتی انتظار تشدید بحران ها در اراضی اشغالی را داشت.

بازتاب– انتخابات پارلمانی یکم نوامبر اسرائیل، صبح امروز آغاز شده است. در جریان این انتخابات، “بنیامین نتانیاهو”، نخست وزیر سابق رژیم صهیونیستی و رهبر حزب “لیکود”، سعی دارد تا با یکدست کردن متحدان خود نظیر برخی جریان های راست افراطی و مذهبی در اراضی اشغالی و البته ایجاد انشقاق در ائتلافی “یائیر لاپید” و “نفتالی بنت”، بار دیگر قدرت را در رژیم صهیونیستی به دست بگیرد و به کرسی نخست وزیری این رژیم بازگردد.

با این حال، ائتلاف لاپید و بنت نیز از تمامی ظرفیت های ممکن استفاده می کند تا همچنان بتواند قدرت را حفظ کرده و مانع از بازگشت نتانیاهو به قدرت شود. فردی که تا یک سال قبل و پس از قریب به 12 سال حضور متمادی در عرصه قدرت سیاسی اراضی اشغالی به عنوان نخست وزیر رژیم صهیونیستی، عملا در صحنه سیاسی این رژیم یکه تازی می کرد. در این میان، ناظران و تحلیلگران زیادی نیز معتقدند که انتخابات کنونی اسرائیل از این قدرت برخوردار نیست که بتواند تغییر خاصی را در اراضی اشغالی ایجاد کند و باز هم باید وقوع بحران سیاسی و روی کار آمدن دولت های ضعیفِ صهیونیست را انتظار داشت.

با این همه، توجه به وضعیت کلی رژیم صهیونیستی در سه بعد داخلی، منطقه ای و بین المللی در بحبوحه انتخابات یکم نوامبر این رژیم از اهمیت قابل توجهی برخوردار است.

1- رژیم صهیونیستی و چالش های عدیده داخلی

یکی از مهمترین چالش هایی که رژیم صهیونیستی در ماه های اخیر با آن رو به رو بوده، در وهه اول وضعیت آشفته داخلی این رژیم بوده است. در این راستا، جدای از تقویت جریان مقاومت علیه صهیونیست ها در نوار غزه، کرانه باختری و حتی در قلب اراضی اشغالی، شاهد تشدید قطبی گرایی سیاسی و اجتماعی در این اراضی بوده ایم. از این منظر، جامعه داخلی صهیونیست ها بر اثر منازعات و شکاف های فراوان سیاسی و اجتماعی، چند‌پاره شده و همین مساله توان داخلی هرگونه دولتی که در اراضی اشغالی سر کار آید را به شدت گرفته و خواهد گرفت.

جدای از این ها، چالش های عمیق اقتصادی این رژیم و وضعیت اقتصادی نَه چندان مساعد آن هم موجب تشدید نارضایتی های عمومی از سیاستمداران، احزاب و دولت های رژیم صهیونیستی شده است. مساله ای که نمود عینی خود را در ماه های اخیر، در کوتاه شدن عمر دولت های صهیونیست در اراضی اشغالی به نمایش گذاشته است. از این رو، شاید بتوان مناسبت ترین واژه ای را که برای توصیف وضعیت داخلی رژیم صهیونیستی در بحبوحه انتخابات پارلمانی یکم نوامبر این رژیم به کار برد، “آشفتگیِ تمام عیار” است.

2- رژیم صهیونیستی و تضعیف موقعیت منطقه ای

در بعد منطقه ای نیز صهیونیست ها وضعیت چندان مساعدی ندارند. اقدام اخیر آن ها در پذیرش حق لبنان از میادین انرژی شرق دریای مدیترانه که به زعم بسیاری از کارشناسان و تحلیلگران صهیونیستی، نوعی زانو زدن این رژیم در برابر حزب الله و شخص سید حسن نصر الله تفسیر شده و در عین حال، متحد شدن بیش از پیش جریان های مقاومت فلسطینی که نمودهای عینی خود را در جریان نشست اخیر 14 گروه فلسطینی در الجزایر و امضای سند آشتی ملی و البته دیدار گروه های مقاومت فلسطینی با بشار اسد رئیس جمهوری سوریه و تقویت روابط این گروه ها با دولت و نظام سیاسی سوریه نشان داد، همه و همه گواهی روشن بر این مساله هستند که در بعد منطقه ای، صهیونیست ها وضعیت خوبی ندارند.

در این راستا نباید فراموش کرد که تلاش های فراوان صهیونیست ها جهت پیشبرد دستور کار عادی سازی روابط رژیم صهیونیستی با کشورهای عرب اسلامی نیز مدت زمان زیادی است که دچار وقفه شده و در وضعیت رکود و سکون به سر می برد. در این فضا، عملا میدان مانور منطقه‌ای رژیم صهیونیستی تا حد زیادی محدود گشته و هر دولتی که در این رژیم سر کار آید، اولا به دلیل دل مشغولی های عدیده داخلی و ثانیا به دلیل تضعیف موقعیت منطقه ای رژیم اشغالگر قدس، چندان نخواهد توانست که کنشگری موثری را از خود نشان دهد و باید محذورات فراوان علیه منافع صهیونیست ها را با احتیاط بپذیرد.

3- رژیم صهیونیستی و مواجهه با واقعیت های جدید در عرصه بین المللی

در نهایت باید گفت در عرصه بین المللی نیز رژیم صهیونیستی در بحبوحه انتخابات پارلمانی یکم نوامبر با عدم قطعیت های جدی رو به رو است. به عنوان مثال، در شرایط کنونی روابط این رژیم با روسیه به دلیل حمایت تل‌آویو از اوکراین (در قالب جنگ این کشور با روسیه)، به شدت تیره و تار شده است. مساله ای که مخصوصا در ابعاد منطقه ای می تواند تبعات منفی قابل توجهی را برای این رژیم(به ویژه در مساله حملات گاه و بیگاه آن به سوریه) به همراه داشته باشد.

البته که پیشتر این اختلافات نمودهای خود را در ابتکار دولت روسیه در تعطیل کردن نمایندگی های آژانس یهود در خاک این کشور نشان داده بودند. در عین حال، وخیم شدن اخیر روابط دیپلماتیک صهیونیست ها با دولت هایی نظیر لهستان و کانادا نیز موجب شده تا دامنه کنش های بین المللی رژیم اشغالگر قدس تا حد زیادی محدود شود. البته که در این میان حزب دموکرات آمریکا و رئیس جمهور کنونی این کشور که از حزب مذکور انتخاب شده هم اولویت چندانی را برای رژیم صهیونیستی قائل نیستند و بر اساس برخی نظرسنجی ها از اعضای حزب مذکور، آن ها رژیم صهیونیستی را نهمین کنشگر مهم در عرصه سیاست خارجی آمریکا ارزیابی می کنند(این در حالی است که برای جمهوری خواهان، اسرائیل جز سه مساله مهم سیاست خارجی آمریکا است).

از این رو، به طور کلی باید گفت که رژیم صهیونیستی در شرایطی، انتخابات پارلمانی خود را آغاز کرده که در ابعاد داخلی، منطقه ای و بین المللی، آشفتگی ها و نقاط ضعفی که از آن ها رنج می برد به مراتب بیشتر از نکات مثبت هستند. موضوعی که خود می تواند نشانه ای از این مساله باشد که انتخابات جاری نیز قادر به حل مشکلات انباشته صهیونیست ها نیست و باید حتی انتظار تشدید بحران ها در اراضی اشغالی را داشت.