پوشش زنان ایرانی، شایسته نگاه غیر واقعی است؟!
آذر منصوری؛ فعال حوزه زنان در یادداشتی در روزنامه ایران درباره ماجرای ورود و حجاب مربی مرد تایلندی در سالن مسابقات کبدی زنان به این موضوع واکنش نشان داد.
وی نوشت: «مربی تایلندی برای حضور در سالن مسابقات عرق گیر را تبدیل به روسری کرده است.» تنها یک تصویر از او کافی بود تا ما یک بار دیگر مات و مبهوت انگشت حیرت بر دهان بگیریم وبمانیم که در برابر این اقدام ناروا چه واکنشی نشان بدهیم؟
بارها گفته‌ایم و گویی گوش شنوایی برای این حرف‌ها نیست در این واقعیت شکی نیست که پوشش متناسب با فرهنگ و هنجارهای جامعه، ضمن آن‌که با تکیه بر مبانی اعتقادی یا برگرفته از چارچوب های قانونی است، نشان از احترام متقابلی است که لازمه حفظ روابط متقابل در حوزه‌های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی بین کشورهاست.
قاعده‌ای که معمولاً از جانب مسافرین و‌میهمانان خارجی همه کشورها رعایت می‌شود و هر نوع رفتاری که در این چارچوب قرار نگیرد،علی القاعده به عنوان رفتاری نامتعارف و‌زشت قلمداد می‌شود. موضوع پوشش زنان ایران هم با توجه به همه آنچه که در قانون و ارزش‌های فرهنگی تعریف می‌شودضمن اختلاف نظرهایی که در زمینه نوع مواجهه با آن وجود دارد،به عنوان یکی از قواعد گفته شده مطرح است و طبیعی است که وقتی مربی کشوری که خود وتیم همراهش میهمان ایران هستند این قاعده را بر هم می‌زند،کانون توجه و‌اعتراض بخصوص زنان ایران قرار می‌گیرد و باید دلیل این رفتار را توضیح دهد وعذر خواهی کند و‌مسئولین نیز باید پاسخگوی این سهل انگاری باشند.
اما این‌که مربی تایلندی از این چارچوب ها اطلاعی نداشته و یا این‌که هنگام وارد شدن به سالن ورزشی کنترلهای لازم صورت نگرفته است،یک سوی ماجراست و به باور نگارنده، در جای خود اهمیت دارد و‌مسئولین باید پاسخگوی این سهل‌انگاری باشند، اما نکته مهم‌تر که نباید از نظرها دور بماند،ارزشی است که نوع مواجهه با آن،نه تنها آن ارزش را ارتقا نداده،بلکه کار به جایی می‌رسد که برخی رفتارها موجب وهن آن ارزش و جایگاه نیمی از جمعیت کشور می‌شود. بعد از نزدیک به چهار دهه مواجهه بحث‌برانگیز با پوشش زنان ایران و گستره‌ای از واکنش‌هایی که بعضاً نه تنها مددکار حفظ این ارزش نیست،بلکه در مواردی تحقیر زنان ایران را نیز به دنبال دارد-نمونه‌های آن را می‌توان در شبکه‌های برون مرزی و البته خارج از کنترلهای نظام دید- آیا براستی وقت آن نرسیده است که عملکرد خود را در این 40 سال بررسی و آسیب شناسی کنیم؟
آیا وقت آن نرسیده که از خودبپرسیم چگونه رفتار کرده‌ایم که در چنین مواقعی و در مواجهه با چنین رفتارهای ناروا انگشت حیرت بر دهان می‌گیریم؟ آیا زنان ایران و پوشش آنان شایسته این نوع نگاه غیر واقع‌بینانه، توأم با سوءظن است؟
