هیچ چیز جلودارِ ریکاردو موتی نبود
ریکاردو انگار خودِ «وردی» است، چنان در موسیقی غرق شده که هیچ چیز جلودارش نیست.
خبرگزاری تسنیم – یاسر شیخی یگانه
حدود ۲۰۰ نوازنده و خواننده روی صحنه آمدند. همه بر روی صندلی‌هایشان نشسته‌اند. سکوت سراسر تالار را فرا گرفته است. یک دقیقه می‌گذرد و خبری نیست. دقیقه دوم و سوم و چهارم هم می‌گذرند. خبری نیست. نوازندگان بر روی صحنه و تماشاگران بر روی صندلی‌هایشان منتظر و غرق سکوتند. گویی نفس همه در سینه حبس است.
ریکاردو بالاخره می‌آید. جملگی بر می‌خیزند؛ چه آنان که بر صحنه اند و چه آنان که قرار است تماشاگه ارکستر باشند.
تشویش ها ادامه دارد تا این که ریکاردو رو از تماشاگران برمی‌گرداند و با اشاره ارکستر و در کسری از ثانیه نوای ارکستر بر می‌خیزد. این همان ملودی آشناست که همه ی ما را بی اختیار خبردار می کند؛ سرزده از افق مهر خاوران فروق دیده ی حق باوران ….
پس از سرود ملی ایران نوبت به نواختن سرود ملی ایتالیا می شود. سرود ایتالیا هم برایمان آشناست، بارها آن را در مسابقات ورزشی شنیده ایم. در ذهنمان هست که «جی جی بوفن» با چه تمرکز و چه صلابتی در جام‌های جهانی این سرود را می‌خواند.
نوازندگان سازهای زهی در ابتدای صحنه هستند و دو ساز هارپ یا همان چنگ در گوشه‌ی بالا و بعد نوازندگان سازهای بادی نشسته‌اند. سازهای کوبه‌ای هم آن میانه جا دارند. خوانندگان گروه کر در انتهای این لشگر ۲۰۰ نفره در صف هایی منظم ایستاده‌اند.
ریکاردو موتی به ارکستر فرمان آغازیدن می‌دهد. نواها در هم می‌پیچند. دست‌های موتی که بالا و پایین می‌شود، صدای ارکستر هم بالا و پایین می‌شود.
نُت‌هایی که جوزپه وردی نوشته، یکی یکی و با دقت و ظرافتی مختص ریکاردو موتی نواخته و خوانده می‌شوند.
جوزپه فورتونینو فرانچسکو وردی در قرن نوزدهم اپراهای بسیاری نوشت. هر چه بتهوون در نوشتن سمفونی تبحر داشت، «وردی» در نوشتن اپرا استاد بود. اکنون که یکصد و پانزده سال از درگذشت وردی گذشته، یکی از همین اپراهایش در تالار وحدت و در عصر پانزدهمین روز از تابستان ۱۳۹۶ در حال اجرا شدن است. آن هم نه با یک ارکستر عادی یا یک رهبر ارکستر معمولی‌تر.
اینجا ارکستر فستیوال راوانا با ارکستر سمفونیک تهران ادغام شده‌اند. رهبری این ارکستر هم بر عهده‌ی ریکاردو موتی است. موتی بی شک در میان سه رهبر ارکستر بزرگ دنیا در حال حاضر قرار دارد.
این سطح از کیفیت است که تمام صندلی‌های تالار وحدت را پر کرده و بسیاری هم مجبورند ایستاده، ارکستر را به تماشا بنشینند.
نغمه‌ها در هم می‌پیچد. اندوه‌های «جوزپه وردی» و شخصیت پردازی‌هایش در هر نُت هویداست. ریکاردو انگار خودِ «وردی» است. چنان در موسیقی غرق شده که هیچ چیز جلودارش نیست. حتی افتادن پارتیتور از روی پوپیتر مقابلش او را از اجرا باز نمی‌دارد. وقتی صفحه پارتیتورها از مقابل موتی بر زمین می‌افتد، درست هنگام اوج اجرای ارکستر است. اما موتی همچنان موسیقی را ادامه می‌دهد.
موتی و ارکسترش که اکنون دیگر یکی شده‌اند، بخش‌های مختلفی از چند اُپرای نوشته شده توسط «جوزپه وردی» را اجرا کردند. آنان که امشب در تالار وحدت بودند، بی‌شک رخدادی ماندگار در موسیقی ایران را شاهد بودند و بعدها می‌توانند به بودنشان در این شب، ببالند.
اجرا تمام شد اما آغازی دوباره در راه است. ارکستر سمفونیک تهران به همراه ارکستر فستیوال راوانا بامداد امشب جمعه ۱۶ تیر ۱۳۹۶ راهی ایتالیا می‌شوند تا همین اجرا را در شهر «راوانا» روی صحنه ببرند.
