هشدار محسن هاشمی درباره پیام بد بودجه ۱۴۰۲
محسن هاشمی نوشت: دولت بودجه مناسبی را با در نظر گرفتن شرایط سخت امروز که اتفاقا اصرار دارد با خود آزاری در آن بماند را تقدیم مجلس نکرده و لذا مشکلی را با آن حل نمی‌کند، بلکه مشکلات را افزایش می‌دهد. باز هم بودجه عمرانی نادیده گرفته شده و این پیام بدی برای اقتصاد ایران است.
فارغ از تمام ایراداتی که به لایحه بودجه ۱۴۰۲ گرفته می‌شود و بازتاب زیادی در مطبوعات و سایت‌ها و فضای مجازی دارد همچنان به بودجه حمل و نقل عمومی ظلم وافر دیده می‌شود.
مجموعا از تحلیل‌های موجود کارشناسان و سیاسیون و اقتصاددانان و برنامه‌ریزان چه اصلاح‌طلب، چه اصولگرا، چه معتدل و مستقل همه نشان از آن دارد که به‌رغم تاخیر در ارسال بودجه بدون برنامه هفتم، دولت سیزدهم نتوانسته در دومین بودجه‌ای که مجلس ارایه کرده است، کاستی‌های پیشین را که مدعی آن بود، جبران و برطرف کند.
دولت بودجه مناسبی را با در نظر گرفتن شرایط سخت امروز که اتفاقا اصرار دارد با خود آزاری در آن بماند را تقدیم مجلس نکرده و لذا مشکلی را با آن حل نمی‌کند، بلکه مشکلات را افزایش می‌دهد. باز هم بودجه عمرانی نادیده گرفته شده و این پیام بدی برای اقتصاد ایران است.
معلوم شده که نه برنامه مهم است و نه بودجه و برنامه‌های توسعه‌ای به تراژدی، کمدی یا روزمرّگی تبدیل شده‌اند.
ولی آنچه موضوع امروز است، سهم ناچیز محیط زیست از بودجه است که با زندگی و زیست انسان‌ها ارتباط مستقیم دارد، و البته به یکی از موارد مهم آن آلودگی هوا و حمل و نقل که عامل بسیاری از بیماری‌ها و تلف کردن وقت و انرژی هست پرداخته نشد و لذا به حمل و نقل عمومی کلانشهرها متاسفانه اهمیتی داده نشده است.
به نظر می‌رسد شهرداران و روسای و اعضای شوراهای کلانشهرها و علی‌الخصوص شهردار تهران که به نمایندگی از هزار و اندی شهر در هیات دولت شرکت می‌کند، نتوانسته است سهم اندک شهرداری‌ها مخصوصا حمل و نقل عمومی را در بودجه سال ۱۴۰۲ افزایش بدهد.
بر اساس تورم چند سال اخیر که بیش از ۴۰% است، می‌توان گفت سهم حمل و نقل عمومی در بودجه کشور نه تنها افزایش نیافته بلکه هر سال از آن کاسته می‌شود و به صورتی ارزشی نزدیک به صفر پیدا می‌کند؛ چرا که افزایش بودجه همیشه کمتر از میزان تورم بوده است. سهم شهرداری‌ها در بودجه ۱۴۰۲ به حدود ۵ صدم درصد (۵۰/۰%) می‌رسد.
سهم ساخت متروی تهران در بودجه نزدیک به ۱۰۰ میلیارد تومان است که حتی برای ایجاد ۵۰% یک ایستگاه مترو هم کافی نیست، سهم تامین تجهیزات متحرک که اولویت جدی تهران است، کمتر از ۱۰۰ میلیارد تومان است که امکان تامین حداکثر نیمی از یک قطار ۷ واگنه را خواهد داد. پیش پرداخت قراردادهای ساخت واگن و حتی واگن ملی دیده نشده است. البته همچنان شهرداری‌ها به انتشار اوراق مشارکت وابسته‌اند که سال به سال بدهی بانکی شهرداری‌ها را که این روزها از بدهکارترین‌ها هستند، افزایش می‌دهد.
نتیجه چنین می‌شود که حمل و نقل عمومی به هیچ وجه در اولویت دست‌اندرکاران و برنامه‌ریزان دولت نیست. لذا نباید امیدی داشت که قول‌های شورای شهر ششم و شهرداری تهران برای تامین تجهیزات متحرک حمل و نقل عمومی تحقق یابد. فعلا تنها راه باقی مانده فعال کردن پیشنهاد نمایندگان برای طرح در کمیسیون‌ها و کمیسیون تلفیق است که امیدوارم اعضای شوراهای شهر و شهرداران نسبت به موضوع فعال شده و موی بیشتری از خرس بودجه برای حمل و نقل عمومی کلانشهرها به دست بیاورند.
