هابل به روشی عجیب یک سیاره را شناسایی کرد

تلسکوپ فضایی هابل ناسا اخیرا موفق به ثبت تصویری از یک پیش سیاره در حال شکل‌گیری شده است.

این سیاره در یک قرص پیش سیاره‌ای(protoplanetary disk) با ساختار مارپیچی مشخصی، در حال چرخش در اطراف ستاره جوانی است که تقریبا ۲ میلیون سال سن دارد.

پیش‌سیاره یا پروتوپلانت(Protoplanet)، یک جنین سیاره‌ای بزرگ است که در داخل یک دیسک/قرص پیش‌سیاره‌ای ایجاد شده و روند ذوب داخلی آن برای ایجاد لایه‌های تمایز انجام شده‌ است.

دانشمندان این سیاره را “AB Aurigae b ” نامیده‌اند و ادعا می‌شود که این سیاره ۹ برابر بزرگتر/حجیم‌تر(massive ) از مشتری است. این سیاره در فاصله ۸.۶ میلیارد مایلی به دور ستاره میزبان خود می‌چرخد.

دانشمندان اظهار می‌کنند که این سیاره در چنین فاصله بسیار زیادی به دلیل ناپایداری قرص(disk instability) شکل می‌گیرد و این موضوع برخلاف انتظارات شکل‌گیری سیاره توسط مدل برافزایش هسته(core accretion model) که به طور گسترده پذیرفته شده، است.

دانشمندان به منظور تجزیه و تحلیل، داده‌های دو ابزار هابل به نام “طیف‌نگار تصویربرداری تلسکوپ فضایی” و “دوربین مادون قرمز نزدیک و طیف‌نگار چند جرمی” را ترکیب کردند. سپس محققان این داده‌ها را با داده‌های حاصل از یک ابزار تصویربرداری پیشرفته سیاره‌ای به نام SCExAO که بر روی تلسکوپ ۸.۲ متری سوبارو ژاپن واقع در قله مائونا کیا، هاوایی نصب شده، مقایسه کردند.

“تاین کوری”(Thayne Currie) محقق اصلی این مطالعه گفت: تفسیر این سیستم بسیار چالش برانگیز است. این یکی از دلایلی است که ما برای این پروژه و به دست آوردن یک تصویر واضح برای جداسازی بهتر نور از قرص و هر سیاره، به هابل نیاز داشتیم. طول عمر هابل نقش خاصی در کمک به محققان در جهت اندازه‌گیری مدار این پیش سیاره ایفا کرد.

کوری در ابتدا بسیار شک داشت که AB Aurigae b یک سیاره است. داده‌های آرشیوی هابل همراه با داده‌های حاصل از تصویربرداری از سوبارو، نقطه عطفی در تغییر نظر او بود.

کوری گفت: ما یک یا دو سال نتوانستیم این حرکت را تشخیص دهیم. داده‌های هابل همراه با داده‌های سوبارو، برای تشخیص این حرکت مداری کافی بود.

به گزارش ایسنا، “آلن باس”(Alan Boss) از موسسه علوم کارنگی در واشنگتن دی سی گفت: این کشف شواهدی قوی ارائه می‌دهد که برخی از سیارات غول پیکر گازی می‌توانند توسط مکانیسم ناپایداری قرص تشکیل شوند. در پایان، گرانش تمام چیزی است که اهمیت دارد، زیرا بقایای فرآیند تشکیل ستاره‌ در نهایت توسط گرانش به هم کشیده خواهد شد تا سیاره‌ها را شکل دهند.