نگاهی متفاوت به ماجرای حمله نماینده زن مجلس به معاون استاندار
آذر منصوری فعال سیاسی اصلاح طلب با انتقاد از قضاوت در مورد عملکرد نمایندگان زن مجلس با نگاه مبتنی بر جنسیت، عملکرد فراکسیون زنان را در مجموع مثبت ارزیابی کرد و گفت: انتظار ما از نمایندگان زن در مجلس ،شوراها و مدیریت های کشور این است که با ارائه طرح هاى تسهیل کننده حضور زنان در فرآیند توسعه در کنار ایفای وظیفه های دیگر نمایندگی و مسئولیت ها؛ راه ایجاد فرصت های برابر برای زنان را هموارتر کنند.
به گزارش بازتاب مجلس دهم زمانی شکل گرفت که جامعه زنان عزم خود را جزم کرده بود تا سهم بیشتری از آن داشته باشد. سهم ۳۰ درصدی. این هدف علی رغم تلاش های بسیار از سوی فعالان حوزه زنان و رسانه ها محقق نشد اما افزایش تعداد نمایندگان مجلس این نوید را داد که مسیر مشارکت زنان در ساختار قدرت هموارتر شود.
جامعه زنان در زمینه سازی برای افزایش تعداد نمایندگان خود با موانع و نقدهایی هم مواجه بود. موانعی از جنس سخت گیری های بیشتر در احراز صلاحیت ها چنانکه هجدهمین زن منتخب مردم از ورود به بهارستان باز ماند. نقدها و موانع فکری برای اختصاص سهم سی درصدی نیز اغلب حول محور موضوعاتی همچون بی تجربگی یا نبود پتانسیل لازم می چرخید. بعضا گفته می شد که جامعه زنان در همه استان ها و شهرستان ها نیروهای کارآمد و شایستگی نمایندگی ندارد. پاسخ موافقان سهم سی درصدی این بود که زنان نیز همچون مردان باید فرصت آزمودن داشته باشند و تجربه اندوزی کنند.
آنان معتقد بودند که افزایش شمار زنان در مجلس شورای اسلامی به پیگیری مطالبات آن ها کمک خواهد کرد ولو اینکه همه زنان نماینده در عالی ترین سطح کارآمدی نباشند. اکنون نزدیک به دو سال از طرح این بحث می گذرد و زنان مجلس دهم هنوز نتوانسته اند آنطور که انتظار می رفت عمل کنند. این جمع هفده نفری همچنان در پیگیری مطالبات زنان با استفاده از ابزارهایی همچون ارائه طرح و لابی گری ضعیف عمل می کند.
تعداد نطق هایی پر سر و صدا که موجب جلب توجه ها باشد؛- شبیه نطق پروانه سلحشوری در حمایت از رئیس دولت اصلاحات – اندک است و در مجموع قابل دفاع نیست. در این میان شاهد برخی از اقدامات هستیم که می توان آن را نوعی عقب گرد تعبیر کرد. شاید وقتی یک نماینده زن علی رغم ممنوعیت ورود زنان به ورزشگاه از رانت نمایندگی استفاده کرده و در یک اقدام نمایشی به ورزشگاه می رود؛ صدای مردان درنیاید اما وقتی یکی از همین زنان پایه میکروفن را بر داشته و به یک مسئول اجرایی حمله می کند، همه اعتراض می کنند. همین وقت ها است که دوباره موضوع حضور زنان در نهادهایی حاکمیتی همچون مجلس شورای اسلامی بر سر زبان ها می افتد.
آذر منصوری فعال سیاسی اصلاح طلب و از موافقان سهم سی درصدی زنان در قدرت؛ اگرچه از اقدام اخیر هاجر چنارانی نماینده نیشابور دفاع نمی کند اما معتقد است که اگر تفاوتی بین سیاستمداران زن و مرد نباشد، بحث در مورد درگیری اخیر خیلی موضوعیت ندارد.
او در گفت و گو با « نامه نیوز» گفت: « خانم چنارانی به عنوان نماینده شهرش و البته نماینده جریان اصولگرایی وظایفی بر عهده دارد که باید از همه توان و اختیارات خود برای ایفای آن استفاده کند. به نظرم مساله قابل توجه این است که رفتار مشابه این در خیلی از حوزه های انتخابیه و بین مدیران مرد مشاهده می شود اما تا این حد مورد توجه قرار نمی گیرد».
وی دلیل توجه بیشتر به درگیری اخیر را حضور اندک زنان در چنین موقعیت هایی دانست و گفت: « طبیعی است که با توجه به حساسیت ها و مقاومت هایی که وجود دارد خطاهای زنان نماینده بیشتر از مردان به چشم مى آید . به اعتقاد من در این خصوص تفاوت معنادارى بین جریان های سیاسی وجود ندارد زیرا باورها در یک قالب شکل گرفته است .موارد مشابه آن قدر هست که بر این ادعا دلالت کند».
منصوری با تاکید بر اینکه « میان دلیل و علت تفاوت وجود دارد» گفت: « علت اصلی را باید در نوع نگاهی دانست که تلقی اش از حضور زنان در سیاست تلقی مردانه است. من از دیروز واکنش ها را بررسی کردم و تصور میکنم که تقریبا همه واکنش ها به همین نوع نگاه بر می گردد. در حالیکه وقتی صحبت از ایجاد فرصت های برابر در راستای حضور زنان در فرآیند توسعه می شود؛ منظور حضوری مشابه مردان نیست. ما زنان باید در گام نخست بین خودمان پیرامون این امر به توافق برسیم».
وی تصریح کرد: «حضور زنان در فرآیند توسعه الزامی است، اما این الزام را نباید به یک سهم خواهی صرف مانند سهمیه های مرسوم خلاصه کرد و بعد هم برای ترغیب آنان گفت که فلان خانم مردانه در صحنه ها حاضر می شود و قس علی هذا. منظور این نیست. ما کشوری هستیم با فرهنگی به قدمت هزاران سال. تغییر این فرهنگ برای حضور زنان الزاماتی دارد. متاسفانه به آن الزامات توجه نکرده و یک بعدی به مسئله نگاه می کنیم.حضور زنان در فرإیند توسعه که بخشی از آن به حضور در قدرت و نهادهای انتخابی و مدیریت بر می گردد به دلیل تاثیر نوع نگاه زنانه و مادرانه در سیاست و مدیریت است. اتفاقا شاید بتوان گفت که فارغ از تفاوت های جنسیتى ،همین تفاوت های فیزیولوژیک و روانی که بین مردان و زنان وجود دارد باید بیشتر بکار گرفته شود».
منصوری در پاسخ به پرسشی پیرامون پیامد رفتارهای نادرست زنان در موقعیت های مختلف شبیه آنچه در خراسان رضوری اتفاق افتاد؛ گفت: « زنان اگر نتوانند با حضور خود به فرآیند صلح و گفتگو ،کاهش خشونت ها و مناقشه ها و تسهیل بیشتر حضور زنان کمک کنند ؛ حضور مقطعی و صرفشان در چنین موقعیت هایی نه تنها کمکی به فرإیند توسعه نمی کند.بلکه همین ظرفیت های محدود را هم ضعیف تر می کند. توقع از خانم چنارانی و دیگر نمایندگان زن مجلس و نهادهای دیگر این نیست که برای اثبات خود رفتاری مانند رفتار بسیاری از سیاستمداران مرد داشته باشند. اتفاقا آنان باید پیام جدی این تفاوت ها به جامعه و حکومت باشند. آن ها نباید قضاوت های ناصحیح را تشدید کرده و با این رفتار خود بهانه ها را برای حضور زنان ایران در مقدرات اساسی کشور بیشتر کنند. قرار نبوده و نیست که زنان تشدید کننده خشونت ها باشند. این همان ویژگی متفاوت ما با الگوهای فمینیسم رادیکال است».
وی افزود: «انتظار ما از نمایندگان زن در مجلس ،شوراها و مدیریت های کشور این است که با ارائه طرح هاى تسهیل کننده حضور زنان در فرآیند توسعه در کنار ایفای وظیفه های دیگر نمایندگی و مسئولیت ها؛ راه ایجاد فرصت های برابر برای زنان را هموارتر کنند».
منصوری با وجود همه این‌ها عملکرد زنان مجلس دهم را مثبت ارزیابی می کند. او در این باره گفت: « در مجلس دهم ما شاهد حضور دو برابر زنان نسبت به دوره قبل بودیم،این تغییر علاوه بر ارتقاء کمیت ،با تغییرات کیفی جدی هم به لحاظ رویکردها اتفاق افتاده است.این تغییرات به دلیل گفتمانی است که مجموعه فعالین حوزه زنان از آن دفاع کردند و برای تقویت آن تلاش می کنند. این ظرفیت قاعدتا باید برای دوره های بعد افزایش پیدا کند و بخش عمده آن مرهون تلاش های زنانی خواهد بود که در مجلس حضور دارند.به نظرم عملکرد فراکسیون زنان در مجموع مثبت بوده است برخی زنان ضعیف تر و برخی قوی تر ظاهر شده اند .نمود این تغییر را هنگام رای اعتماد به وزرای پیشنهادی دیدیم».
وی افزود: «برای قضاوت و ارزیابی دقیق لازم است فراکسیون زنان و زنان مجلس هر کدام در فواصل معین به فعالین زنان گزارش دهند،آنها را طرف مشورت خود در این حوزه بدانند و تا ظرفیت های موجود زنان بتوانند در موقع لزوم هم پشتیبان آنها باشند و هم به آنها در پیشبرد طرحها و برنامه هایشان کمک کنند».
