«نویسنده مرده است» متنی طناز و خوش نوشت است

 علی شمس نمایشنامه نویس و کارگردان جوان تئاتر یادداشتی را بر نمایش «نویسنده مرده است» به نویسندگی و کارگردانی آرش عباسی که این روزها با بازی عباسی و لادن مستوفی در تالار حافظ روی صحنه است، در اختیار گروه هنر قرار داد.

در این یادداشت چنین آمده است:

«نویسنده  مرده است»  دست روی میل عمیقا پنهانی -و نه همیشگی-  مولف  برای روی صحنه بودن  و بازیگر بودن می گذارد. در خودش ازین حقیقت ناقشنگ حرف می زند که بازیگر بودن در تولید یک اثر هنری از مولف آن بودن اولی تر است. حقیقتی که بازیگرها  را در هر سطح فهمی که باشند به تواتر  نسبت به مولف یک تولید نمایشی در موضع بهتری می نشاند. جدای این حرفی که من دارم از دل اجرا  بیرون می کشم، ریختار روایی نمایشنامه  هم نشانی دو  واژه رکب و تعلیق است. تعلیقی که متعلق به من تماشاگر است وقتی اجرا را تماشا می کنم و رکب که مدام بازیگرها بهم می زنند. زمانی هیچکاک  فقید برای تروفوی فقیدتر از هیچکاک در فرق میان سورپرایز و تعلیق گفته بود «اگر زیر  پای ما بمبی باشد و تماشاگر این را بداند تعلیق و اگر نداند در صورت انفجار بمب سورپرایز خواهد بود». آرش عباسی به این دو سر ماجرا یعنی سورپرایز و تعلیق، عنصر سوم و درونی رکب را هم اضافه می کند. رکب زدن دو آدم نمایش بهم منش و تنش اصلی متن است. بازی دادن و بازی خوردن  آدم هایی که با بازی آشنایند. «نویسنده مرده استِ» آرش عباسی متنی است ترجمه پذیر که در هر زبانی که تماشا شود فهم  زیرلایه های متن تماما درک می شود و تماشاگر عقبه اجتماعی اجرا را خوب می فهمد. من دارم از نوشتن چیزی درباره این اجرا حظ می برم و  یادداشتم را اینطور تمام می کنم که متن یعنی این. اینقدر ظریف و طناز و خوش نوشت.»