زمانی که یک فرد نمایشی را برای تماشا انتخاب می‌کند، قطعاً معیار‌های مشخصی از انتخاب آن دارد و پیش می‌آید که از انتخاب خود راضی یا پشیمان باشد. تئاتر هنری است که اکثر هنرمندان آن سعی دارند با آن چیزی را به مخاطب منتقل یا اضافه کنند که البته این روز‌ها کمتر شاهد این موضوع هستیم.
نمایش‌هایی هستند که هر شب اجرا می‌روند و مخاطبان عام هم براساس بازیگران نمایش آن را انتخاب و حس می‌کنند، این اثر قطعاً از نمایش‌های خوب خواهد بود. اما زمانی که به تماشای آن می‌نشینند و شاید بدتر از آن، با کودک خود به سالن می‌روند، از انتخاب خود پشیمان می‌شوند. دیالوگ‌هایی که در برخی نمایش‌ها به کار می‌رود، معلوم نیست چه هدفی را دنبال می‌کنند و قصد نویسنده از بیان آن چه بوده است؛ باید گفت جای این کلمات در سالن‌های نمایشی نیست.
نمایشی که به تازگی اجرای خود را در یکی از تماشاخانه‌های تهران و با حضور بازیگران مطرح آغاز کرده است، از کلماتی استفاده می‌کند که جای آن در صحنه تئاتر نیست؛ نباید نمایش را با موضوعات غیراخلاقی و نامناسب اجرا برد. سخن از خیانت زن به شوهر، روابط نامشروع، اشاره‌های جنسی سبب شده تا این نمایش مفهومی غیراخلاقی به خود بگیرد و کسی به مفهوم اصلی آن -که البته مشخص هم نیست- پی نبرد.
به حدی کلمات به کار برده شده در این نمایش نامناسب هستند که امکان انتشار حتی یک دیالوگ آن وجود ندارد؛ باید دید که آیا مسئولان شورای نظارت بر نمایش به تماشای این اثر رفته‌اند؟
بهتر نیست به جای پر کردن نمایش با دیالوگ‌هایی که بیان آن در محیط‌های خانوادگی صحیح نیست، دیالوگ‌هایی به کار برود که بیان آن در میان خانواده‌های ایرانی مناسب‌تر است؟
اینگونه نمایش‌ها به اجرای خود ادامه می‌دهند و رسانه‌ها هم بار‌ها این موضوع را متذکر شده اند؛ اما عوامل سازنده و مسئولان تئاتر هیچ اعتنایی به این موضوع ندارند. از مسئولان ذی ربط انتظار بیشتری می‌رود تا در بازبینی، انتخاب اجرا و صدور مجوز برای آن اهتمام بیشتری به محتوای آثار نمایشی داشته باشند.
