نصب حفاظ روی «سی و سه پل» آسیب زاست؟
دغدغه‌هایش تمامی ندارد؛ انگار قرار نیست تن رنجور و زخم خورده‌اش نفسی راحت بکشد و با خیالی آسوده، میزبان اصفهانی‌ها و گردشگران داخلی و خارجی باشد.
سی وسه پل، این «شاهکار معماری و شگفت‌‌آفرین» که قدمتی چندین و چند ساله دارد و یادگاری است از دوران سلطنت شاه عباس، سال‌هاست که آبستن اتفاقات ناخوشایند بوده اما هر بار توانسته سر سالم به سلامت بیرون آورد و قامتش را زیر بار این اتفاقات، خم نکند. خشک‌شدن رود سرزنده و پرآبی که زیر پاهای پل، قل می‌خورد و زندگی می‌بخشید به شهر، عبور مترو از بیخ گوشش، شکستن در پشت‌بامش، ترک خوردن آسفالت‌هایش، یادگاری نوشتن و خراش انداختن به کالبدش، هر بار تن و روح این پل ۴۰۰ ساله را لرزاند و سست کرد؛ پلی که طولانی‌ترین پل اصفهان است و شمال شهر را به جنوب شهر متصل می‌کند و معبری برای تردد اصفهانی‌ها از این سر شهر به آن سر شهر و از جاذبه‌های مهم گردشگری است، طوری که سیاحان اروپایی که روزی، روزگاری گذرشان به اصفهان افتاده و چشم‌شان به سی و سه‌پل خورده، بسیار درباره‌اش گفته‌اند و نوشته‌اند؛ چنانچه لرد کرزن می‌نویسد: «انسان هیچ انتظار ندارد برای دیدن آنچه روی هم رفته می‌توان آن را باشکوه‌ترین پل دنیا نامید، ناچار از مسافرت به ایران باشد.» این روزها اما خبرهای دیگری درباره این پل به گوش می‌رسد.
خبرهایی که مربوط به نصب حفاظ و «جان پناه» بر برخی از دهانه‌های پل است که البته مربوط به امروز و دیروز نیست؛ بلکه سال‌هاست در گوش شهر پیچیده و هر بار لبخند را از چهره دوستداران میراث فرهنگی محو کرده. سقوط تعدادی از گردشگران و عابران از پل و جان باختن آنها، باعث شده تا حالا خیلی‌ها احساس مسئولیت کنند و خود را متولی تامین امنیت گردشگران بدانند؛ به‌همین خاطر هم مهرماه گذشته، نرده‌ای چوبی روی یکی، دو دهانه سیوسه پل نصب شد تا بعد از بررسی جوانب کار و نظرات مخالفان و موافقان به نتیجه‌ای نهایی در‌این‌زمینه برسند. این طرح اما به سر انجام نرسید و به دلایل مختلف، متوقف شد.
آبان‌‌ماه گذشته نیز فریدون اللهیاری که مدیرکل میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری اصفهان است در گفت‌وگو با رسانه‌ها به تشریح این مسئله پرداخت: «در دو سمت عرشه‌های هر دو پل در عصر صفوی راهروهای سرپوشیده‌ای احداث شده که در دو سوی طبقه فوقانی پل‌ها قرار داشته و چشم‌انداز زیبایی را از دو سمت پل‌ها به سوی رودخانه در برابر دیدگان بیننده می‌گشایند؛ لذا عابرانی که برای عبور از طبقات فوقانی این دو پل این راهروها را انتخاب می‌کنند ناخودآگاه زمانی را برای دیدن مناظر اطراف صرف می‌کنند و در همین نقطه است که همواره به‌دلیل نبود هیچ‌گونه حفاظی، همواره حوادثی رخ می‌دهد.»
اللهیاری به‌تازگی در گفت‌وگو با مهر از ایجاد حفاظ کابلی برای سی و سه پل خبر داده: «در طرح نهایی ایمن‌سازی سیوسه پل استفاده از حفاظ‌های کابلی با روکشی از چوب مورد تایید قرار گرفته و این کابلها به پایه و کف پل به شکل پیچ شده وصل می‌شود. درواقع فریمی که کابلها روی آن نصب می‌شود یا چارچوب پروفیلهای فلزی به اندازه‌ای کم‌قطر است که از دور قابل‌مشاهده نیست.» انتشار این موضوع، دوباره چالش جدیدی را به‌وجود آورد که عاقبت، فرجام این پل قدیمی و میراث گرانبها چه خواهد شد؟ آیا با نصب «جان پناه» روی پل، جان پل به خطر نمی‌افتد؟
ناصر طاهری، معاون میراث فرهنگی اصفهان در گفت‌وگو با «وقایع‌اتفاقیه» این سوالات را پاسخ می‌دهد و لابه‌لای حرف‌هایش تضمین می‌کند که قرار نیست اتفاق ناگواری برای سیوسه پل بیفتد: «از آنجا که سی‌وسه‌پل، بنای تاریخی است و بازدیدکنندگان بسیار زیادی دارد و معبر رفت‌وآمد است، وظیفه داریم که امنیت عابران را تامین کنیم. عکس‌هایی که از زمان گذشته وجود دارد نیز نشان می‌دهد که در قدیم حفاظ‌هایی روی سی‌وسه‌پل نصب شده بوده است.» این‌گونه که طاهری می‌گوید: «به‌همین دلیل و همچنین به‌خاطر حساسیت‌هایی که در این‌باره وجود دارد، تاکنون جلسات بسیار زیادی با شهرداری و اداره‌کل نوسازی برگزار کرده‌ایم و درنهایت به جمع‌بندی رسیده‌ایم؛ بنابراین حفاظ‌هایی در برخی از دهانه‌های پل در طبقه همکف نصب خواهد شد که هم از استحکام کافی برخوردار باشد و هم به‌نمای ظاهری یا بدنه پل به‌هیچ‌وجه آسیب نرساند.
روزنامه وقایع اتفاقیه نوشت:همچنین امنیت بازدیدکنندگان را تامین کند.» هرچند طاهری تضمین می‌کند که نصب حفاظ به نمای ظاهری و پیکر سیوسه پل خدشه‌ای وارد نمی‌کند اما هنوز هستند افرادی که با نصب حفاظ روی دهانه سیوسه پل مخالفت می‌کنند و معتقدند، توجیهی دراین‌باره وجود ندارد. شهریار ناسخیان که رییس دانشکده مرمت و حفاظت دانشگاه هنر اصفهان است در زمره همین افراد قرار می‌گیرد. آن‌طور که او به ایمنا گفته: «نرده‌گذاری در سی و سه پل، با هر طرح و با هر جنس و مواد، دخالت در سیمای جداره یک اثر تاریخی و غیرقابل قبول است، منطق ندارد و دخالت صرف در بنای تاریخی است.»
