نبرد با آدامس در دیوار شهرها

هر شب ده ها کامیون که هرکدام شان 15 کارگر شهری را حمل می کنند، به مکزیکوسیتی و خیابان فرانسیسکو مادرو می روند؛ این درواقع معروف ترین پیاده روی پایتخت مکزیک به حساب می آید. آنها با ابزارها و تجهیزاتی که در اختیار دارند، شروع به تمیزکردن بخش های مختلف این خیابان می کنند.

سختی این کار زمانی خود را نشان می دهد که آنها پس از سه روز و با شیفت های کاری هشت ساعته، این خیابان 9 هزار مترمربعی را به طور کامل تمیز می کنند. در نهایت نتیجه کار آنها این است که 11 هزار آدامس چسبیده شده در بخش های مختلف این خیابان را تمیز می کنند. در پایان کار، نوعی حس تسلیم شدن در بیشتر کارگران دیده می شود. بسیاری از آنها زنان جوانی هستند که با سپری کردن فاصله یک ساعت و نیمه از حومه شهر، به اینجا آمده و این کار طاقت فرسا را انجام می دهند. یکی از افراد باتجربه آنها، پس از سه روز کار این طور می گوید: کار بسیار خسته کننده ای است.

جنگ با طاعون سیاه نیویورک

جنگ علیه آدامس های چسبیده شده در معابر شهری، در بسیاری از مناطق دنیا شدت گرفته است. وال استریت ژورنال حدود یک دهه پیش در مقاله ای، آدامس را «طاعون سیاه» نیویورک نامید. شهرهای مختلفی از سیاتل گرفته تا سنگاپور در سال های گذشته بخشی از فلسفه کاری خود را بر این موضوع معطوف داشته اند. این مسئله به قدری مهم است که مقامات شهری در مکزیکوسیتی قرار است ماه آینده کمپینی در این زمینه به راه انداخته و اطلاع رسانی کنند که دورانداختن آدامس در معابر شهری، چه هزینه های اجتماعی و زیست محیطی فراوانی به همراه دارد.

بنا به گفته روزا مارتینز، مدیر این کمپین، علاوه بر وجود 40 هزار باکتری در این آدامس های چسبیده شده بر کف خیابان ها و دیوارها، پرندگان نیز اقدام به خوردن آنها می کنند که با خطراتی مانند خفگی و مرگ رو به رو می شوند.

تمیز کردن خیابان ها از این ماده، همچنان یکی از کارهای سخت و البته مهم حساب می شود. هر روز نزدیک به یک میلیون نفر از مرکز مکزیکوسیتی دیدن کرده و بیش از یک چهارم آنها نیز از این خیابان عبور می کنند؛ این میزان دقیقا به اندازه ترافیک روزانه در میدان تایمز نیویورک است.

آلبرتو 30 ساله که در این خیابان آدامس می فروشد، می گوید هر روز نزدیک به 60 بسته را به فروش می رساند. البته خوزه گونزالس، مدیر امور شهری در مکزیکوسیتی، عقیده دارد پاک کردن سطح خیابان ها از آدامس های چسبیده شده، درواقع نوعی بردگی است. او در این زمینه می گوید: کارگران شهری برای این کار باید روی زانوهای خود نشسته و با استفاده از کاردک و بنزین، تک تک این آدامس ها را از زمین جدا کنند.

قوانین سخت برای آدامس چسباندن

در سال های اخیر، تکنولوژی های پیشرفته نیز به کمک کارگران شهری آمده تا این کار راحت تر و سریع تر انجام شود. قوانین سخت تری نیز برای تنبیه افراد خاطی در نقاط مختلف دنیا در نظر گرفته شده است. برای تمیز کردن مجسمه آزادی در آمریکا، افرادی استخدام شده اند که با ماشین های مخصوص این کار را انجام می دهند. چندی پیش نیز فردی در انگلیس پس از آنکه از دادن جریمه 50 پوندی انداختن آدامس در خیابان امتناع کرد، در نهایت محکوم به پرداخت جریمه 845 پوندی شد.

در سال 2002، مسئولان شورای شهر در بورنمورث در انگلیس، سطل های مخصوصی قرار دادند که روی آنها صورت جفری آرچر، تونی بلر و جورج بوش بود و با این کار قصد داشتند مردم را تشویق به انداختن آدامس های خود در این محفظه ها کنند؛ اما نتیجه کار کاملا برعکس بود و مردم نتوانستند در این کار چندان موفق باشند.

در سال 2015 نیز، مسئولان شهری در سیاتل آمریکا اقدام به تمیزکردن «دیوار آدامس: کردند که به یک نماد محلی تبدیل شده بود. این کار 130 ساعت طول کشید و در نهایت هزار و صد کیلوگرم آدامس در 94 سطل بزرگ جمع آوری شد. البته این کار نیز چندان دوام نداشت؛ زیرا سیاتل تایمز گزارش داد چسباندن آدامس ها روی این دیوار از دو روز بعد دوباره شروع شد.

کشور ممنوعه آدامس

سنگاپور از سال 1992 تاکنون، جویدن آدامس را ممنوع اعلام کرده است. لی کوان یو، رهبر سیاسی وقت سنگاپور، آدامس را دشمن پیشرفت شهری اعلام کرد و جریمه ای 500 لاری برای آن تعیین شد. البته در سال 2004 و به دنبال پیمان تجارت آزاد سنگاپور و آمریکا، بخشی از این دستور تلطیف شد و به داروسازان و دندان پزشکان اجازه داده شد آدامس را برای مصارف درمانی به مشتریان خود بفروشند؛ اما به نظر می رسد مقامات مکزیکوسیتی احساس مسئولیت بیشتری در این زمینه می کنند؛ زیرا این طور گفته می شود که جویدن آدامس حتی در شکل مدرن آن از مکزیک آغاز شده است.

درواقع این سانتا آنا، ژنرال مکزیکی بود که این ماده را در قرن نوزدهم وارد شهرهای آمریکا کرد. سانتا آنا زمانی که در ایالات متحده در زندان بود، برای آرام کردن اعصاب خود، به طور مرتب صمغ می جوید. او این ماده را در دوران تبعید خود به نیویورک آورد و در اختیار فرد مخترعی به نام توماس آدامز قرار داد. آدامز در ابتدا برای ساختن لاستیک از آن استفاده کرد و به تدریج این محصول را با آب گرم مخلوط کرد و به عنوان آدامس به فروش رساند.

با این حال، او هیچ گاه تصور نمی کرد این محصول به چالشی برای مسئولان در شهرهایی مانند مکزیکوسیتی تبدیل شود که با تجهیزات پیشرفته به جنگ آن بروند. آنها مجبورند با لوله هایی که فشار آب را به صورت شدید بیرون می آورد، با این معضل مبارزه کنند و البته به خوبی می دانند که معابر شهری هرگز مثل گذشته نمی شود.

خوزه آرماندو که بر این کار در مکزیکوسیتی نظارت دارد، می گوید: «اگرچه خود آدامس ها برداشته شده؛ اما روحشان هنوز روی کف پوش خیابان ها دیده می شود این یعنی بار دیگر باید با ماشین های آب پاش اینجا را تمیز کنیم».