مقاومت آنتی بیوتیکی: باکتریهای مرگبار بر می گردند

اتحادیه اروپا گوشت تولید شده با برخی از مهوع ترین شیوه های خلق شده در آمریکا نظیر تزریق هورمون های تسریع کننده رشد به گاوها، تغذیه خوک ها با رکتوپامین و شستن لاشه مرغ ها با کلر را وارد می کند.
مثل یک آخرالزمان درست و حسابی با مردگان از گور برخاسته می ماند. باکتری هایی که فکر می کردیم شکستشان داده ایم دوباره به راه افتاده اند و تقریبا تمام تلاش هایی که برای قلع و قمع آنها صورت می گیرد، ناکام می گذارند. آنها با سوراخ کردن و عبور از دیوارهای خارجی، خود را به آخرین خطوط دفاعی رسانده اند. مقاومت آنتی بیوتیکی یکی از بزرگ ترین تهدیداتی است که سلامت انسان را در معرض خطر قرار داده است.

yon.ir/1XIsM :عفونت هایی که زمانی به سادگی می شد بر آنها غلبه کرد، اکنون زندگی ما را تهدید می کنند. پزشکان هشدار می دهند که رویه های امروزه معمولی چون سزارین، تعویض لگن و شیمی درمانی به دلیل قرار گرفتن بیماران درمعرض خطر ابتلا به عفونت های کشنده، می توانند روزی ناممکن شوند. در حال حاضر تنها در اتحادیه اروپا در هر سال 25 هزار نفر به دلیل باکتری های مقاوم به آنتی بیوتیک ها جانشان را از دست می دهند.

با این حال آخرین دفاع های ما- داروهای نادری که باکتری ها هنوز در برابر آنها مصون نیستند- با بی قیدی درحال هدر رفتن هستند. در حالی که اکثر پزشکان به دنبال استفاده دقیق و همراه با امساک از آنها هستند، برخی از مزارع دامپروری عملا در مصرف آنها افراط می کنند. آنها این داروها را نه با هدف درمان بیماری ها بلکه برای پیشگیری از آنها، به غذا و آب کل گله خوک ها یا گاوها اضافه می کنند.

ماجرا به همین جا محدود نمی شود. در دهه 1950 کشاورزان کشف کردند که افزودن مقادیر اندکی آنتی بیوتیک به غذای حیوانات، باعث رشد سریع تر آنها می شود. استفاده از آنتی بیوتیک ها به عنوان عامل تسریع کننده رشد- دوزهای پایینی از آنها منظما به خورد گله های حیوانات داده می شود- فرمولی کاملا عالی برای ایجاد مقاومت باکتریایی است. با این حال بسیاری از کشورها همچنان اجازه این عمل خطرناک را می دهند.

سازمان غذا و داروی آمریکا از شرکت های داروسازی می خواهد که داوطلبانه از قید کردن جمله «محرک رشد» بر روی آنتی بیوتیک ها خودداری کنند. اما با یک حرکت سر و چشمک گفته می شود که برچسب «شاخص های درمانی جدید» را نیز به آنها اضافه کنند. حدود 75 درصد از آنتی بیوتیک هایی که در آمریکا مورد استفاده قرار می گیرد، به خورد حیوانات پرورشی داده می شود. شهر ما در محاصره قرار گرفته و ما در حال فروریختن خطوط دفاعی خود هستیم.

اتحادیه اروپا و بریتانیا به هیچ وجه سرمشق نیستند. گاردین فاش کرده است که گوشت خوک و مرغ هایی که در بریتانیا به فروش می رسند، به ابرحشرات مقاوم آلودگی داشته اند. عصبانی کننده اینکه این کار هنوز در بریتانیا قانونی است؛ در اینجا هنوز دوزهایی از فلورو کوئینولون ها – آنتی بیوتیک های قدرتمندی که جان انسان های زیادی را نجات می دهند- به جوجه ها داده می شود؛ عملی که حتی در آمریکا هم ممنوع است.

اما از جنبه های دیگر آمریکا که تولید دام شرکتی اش بیشتر شبیه «جزیره دکتر مورو»ی اچ جی ولز به نظر می رسد تا چیزی که بتوان آن را کشاورزی ـ دامپروری نامید، کاری می کند که شیوه های ما اخلاقی به نظر برسد. هفته گذشته «اتحاد نجات آنتی بیوتیک های ما» فاش کرد که در آمریکا به طور میانگین برای هر حیوان حدود پنج برابر بیشتر از بریتانیا آنتی بیوتیک مصرف می شود.

چرا؟ به دلیل مدل مزرعه داری «سریع پروارش کن و بفروشش» در این کشور که تعداد بسیار زیادی از حیوانات در شرایطی دهشتناک در ابر مزرعه ها نگهداری می شوند و نمی توانند بدون استفاده گسترده و دسته جمعی از داروها دوام پیدا کنند. دام ها وقتی هنوز بسیار کوچک هستند از شیر گرفته می شوند و در محیطی چنان پر ازدحام نگه داری می شوند که برای زنده نگه داشتن و بزرگ کردن آنها، به اجبار شیوه هایی افراطی اتخاذ می شود. اثرات این وضعیت به ایالات متحده محدود نمی شود: وقتی آمریکا عطسه می کند دنیا سالمونلای مقاوم به آنتی بیوتیک می گیرد.

نیازی مبرم برای ممنوعیت جهانی خوراندن یکجای آنتی بیوتیک ها به دام ها وجود دارد و هر گونه استفاده ای از آنتی بیوتیک ها باید آخرین راه چاره در دامپروری باشد. هر چند که این کار با هدف سودآوری ابرمزارع صورت می گیرد اما حیات انسان ها مهم تر است. اما در حال حاضر خلاف این در حال روی دادن است. دولت آمریکا امیدوار است که با استفاده از پیمان های تجاری، مقاومت سایر کشورها را در برابر شیوه های مزرعه داری خود در هم بشکند. و بریتانیا در صدر فهرست آن جای دارد.

اتحادیه اروپا گوشت تولید شده با برخی از مهوع ترین شیوه های خلق شده در آمریکا نظیر تزریق هورمون های تسریع کننده رشد به گاوها، تغذیه خوک ها با رکتوپامین (یک دارو که وزن آنها را افزایش می دهد اما موجب شکستن استخوان های آنها و زوال کارکردهای حرکتی آنها می شود) و شستن لاشه مرغ ها با کلر را وارد می کند. این یعنی ارزان ترین و نکبت ترین گوشت که تولید آن بیشترین اتکا را بر خوراندن دسته جمعی آنتی بیوتیک ها به دام ها دارد و مطرود است، درجه ای ازمحافظت را برای کشاورزان در اینجا فراهم می آورد. آنها که در معرض رقابت کامل با مدل آمریکایی قرار دارند با این انتخاب مواجه اند که یا روش های افراطی آمریکا (از جمله استفاده افراطی از آنتی بیوتیک ها) را کپی کنند یا به فرودستی در برابر آنها تن دهند.

آیا کسی به دولت انگلیس اعتماد دارد که استانداردهای اتحادیه اروپا را بعد از ترک آن از سوی ما حفظ کند؟ من که چنین اعتمادی ندارم. به نظر می رسد که دولت آمریکا به عنوان سرپل خود به ما نگاه می کند. در ماه نوامبر ویلبور راس وزیر تجارت ترامپ اعلام کرد که کنار گذارشتن مقررات مواد غذایی اتحادیه اروپا که در حال حاضر در بریتانیا اعمال می شود«جزء اصلی هر گفتگوی تجاری» با بریتانیا خواهد بود.

در ماه ژانویه تد مک کینی مذاکره کننده تجاری زراعت آمریکا در کنفرانس مزرعه داری آکسفورد گفت که دیگر از شکوه و شکایت های بریتانیا از استانداردهای مزرعه داری آمریکا «حالش به هم می خورد و خسته شده است.» تعجبی ندارد، چرا که او تا سال 2014 رئیس امور شرکتی جهانی در شرکت دارویی دامی الانکو انیمال هلت بوده است. او در این نقش برای وضع استانداردهای جهانی کمتر درمورد داروی رکتوپامین خوک ها که شرکت او تولید می کند، لابی کرده است.

با این حساب چه کسی دربرابر آنها مقاومت خواهد کرد؟ لیام فاکس وزیر تجارت ما بعد از درآمیختن منافع شرکتی با کسب و کار دولتی به میزانی که حتی دیوید کامرون نیز نتوانست تحمل کند از پست قبلی خود کنار گذاشته شد. وزارتخانه او اصرار داشت که هر معامله تجاری با آمریکا باید محرمانه به پیش برود، بدون تحقیق و تفحص مردمی یا تصویب پارلمان. حدس زدن دلیل این کار او کار شاقی نیست.

دولت ما که با استیصال دنبال یک معامله است، در مذاکرات با آمریکا نه اهرمی دارد و نه تجربه ای. در مذاکرات تجاری اولیه در سال گذشته، بریتانیا نتوانست حتی یک مذاکره کننده تجاری با تجربه را به میدان بفرستد در حالی که آمریکا 20 مذاکره کننده داشت. در داخل کشور شبکه ای از اندیشکده های محافظه کار برای مقررات زدایی شدید از مزرعه داری لابی کرده اند. سیستم سیاسی ما همچون سیستم سیاسی آمریکا تحت سیطره کسب و کارها و پول های کلان است. از نقطه نظر میلیونرهایی که هزینه «کارزار ترک اتحادیه اروپا» را تامین کرده اند، هدف برگزیست اجازه دادن به کسب و کارها برای گریز از حفاظت های عمومی که اتحادیه اروپا فراهم می کند، است.

پس چه امیدی در دفاع ازخودمان در برابر شیوه های مزرعه داری آمریکا و اثرات آن بر سلامت انسان از جمله قدبرافراشتن زامبی وار باکتری های شکست خورده وجود دارد؟ خب چون همیشه امید با ماست. از طریق مقاومت گسترده تحت رهبری کارزارکنندگان در بریتانیا بود که مردم اروپا توانستند مشارکت شوم تجارت و سرمایه داری ترانس آتلانتیک را شکست دهند، با وجود آنکه آمریکا، کمیسیون اروپایی و دولت بریتانیا برای تبلیغ آن منابع هنگفتی را هزینه کردند.

ما باید در برابر دستورکار تجاری دولت با همان عزم مقاومت کنیم. وقتی مردم به برگزیت رای دادند، خواست آنها برای بازگرداندن زمام کنترل کشور، احساسی خالص و عمیق بود. پس بیایید زمام کار را به دست شرکت های آمریکایی و بریتانیایی و ملعبه های آلت دست های آنها در دولت نسپاریم. ما چه موافق برگزیت باشیم چه مخالف آن، مطالبه همگی ما باید این باشد که مذاکرات تجاری باید دربرابر مردم و پارلمان پاسخگو باشند، به جای اینکه در خفا و توسط لابی گران چندش آور انجام شود. حتی ممکن است حیات ما به این کار بستگی داشته باشد.