مریم ایران به مثابه یک الگو
سبک زندگی مریم عزیز، در کنار تعلیم و تعلم و اندیشه ورزی، گویای اهتمام جدی وی به فروتنی و وقار و وزانت و بزرگواری است. وقار و وزانت و بزرگواری هر کس، از جمله، در نوع پوشش و رفتار اجتماعی او جلوه می کند.
محمدحسین خوشوقت؛ 1- استاداخلاق ما، رضوان الله تعالی علیه، می فرمود برخی خیلی که هنر کنند، تنها اثر وجودیشان در این عالم، پس از هفتاد هشتاد سال زندگی، یک چاه چند ده متری فاضلاب است!
می فرمود خداوند متعال با حکمت و قدرت بی نهایت خویش نعمت های بی بدیلی چون عقل و چشم و گوش و دست و پا به انسان عطا فرموده و عمری را به عنوان سرمایه در اختیار او گذارده تا تجارتی پر سود کند و سپس دار فانی را برای انتقال به عالم بی انتها و جاودانه بعدی ترک گوید و تا ابد بر سر سفره خویش بنشیند و از فراهم آورده هایش بهره گیرد؛ آیا می توان پذیرفت که فراهم آورده های انسان پس از یک عمر زندگی در این دنیا، فضولات باشد و هیچ؟!
آن مرد علم و عمل و زهد و عقل و اخلاق، تنها یکی از آثار وجودی اش، اکنون بیش از شصت مدرسه پیشرو در علم و تربیت فرزندان این مرز و بوم است که در سرتاسر ایران می درخشد.
می فرمود اگر به شما بگویند دو چشم تان را بدهید و در عوض تمام کره زمین را طلا می کنیم و به شما می دهیم؛ قبول نمی کنید و یا اگر بگویند همین چند دقیقه ای که از عمرتان گذشت را باز گردانید؛ نمی توانید. آن گاه نتیجه می گرفت که از این همه سرمایه ای که خداوند بزرگ به طور رایگان در اختیارتان گذارده و هیچ گاه تکرار نخواهد شد، نهایت استفاده را ببرید تا اندوخته هایی گرانبها گرد آورید و به قله های کمال دست یابید. او مستمرا هشدار می داد که وقت تنگ است و تا فرصتی باقی است، برای زندگی جاودان، کاری بکنید.
مدام تاکید می فرمود که بزرگترین کار در این دنیا، انسان شدن و انسان ساختن و خدمت به انسانیت و انسان هاست.
2- توجه و دقت در زندگی انسان های بزرگ، آدمی را از غفلت کشنده و تباه کننده ناشی از لذت های زود گذر و فرودست می رهاند و به فکر وا می دارد؛ که مباد نعمت های بی مانندی چون جسم و روح سالم و عمر گذران را خرج هیچ و پوچ کنیم و پس از عمری، با دستان خالی انگشت ندامت به دندان گزیم!
شادروان مریم میرزاخانی، که عمر به ظاهر اندکش را مصروف پیشبرد دانش گرانبهای ریاضی و خدمت به بشریت کرد و افتخار ایران و ایرانی شد، تازه ترین الگوی پیش روی ماست.
او به پاس قدرشناسی از خالق نعمت ها، دو روز عمر خویش را به پای معنا و کمال و فضیلت و علم ریخت و به حرمت آن، نزد بشریت احترام و رفعت یافت و جاودانه شد.
او نیز می توانست همانند خیلی از دیگران، خود و سرمایه های بازنایافتنی اش را به پای “جوانی کردن ” و لغو زیستن هدر دهد و بی آن که تجارت پر سودی کند، بدون میراثی چشم گیر تمام شود و دار فانی را ترک گوید و از یادها برود.
مریم ایران اما چنین نکرد چون عاقل بود و نمی توانست خود را هدر دهد و نفله کند؛ او بر رفعت بنای بلند علم و فضیلت افزود، چونان همسری و مادری گرامی ، پاک زیست و نام زیبای خویش را بر ایوان گیتی نگاشت و جاودانه ساخت.
مریم، در حد توان خویش، تجارتی پر سود کرد؛ ما هم باید بتوانیم و می توانیم.
3- بانوی جوان و با فضیلت ایران، برای مرد و زن ایرانی الگوست؛ اما برای بانوان ایرانی در عرصه ای خاص، باید راهنما باشد.
سبک زندگی مریم عزیز، در کنار تعلیم و تعلم و اندیشه ورزی، گویای اهتمام جدی وی به فروتنی و وقار و وزانت و بزرگواری است. وقار و وزانت و بزرگواری هر کس، از جمله، در نوع پوشش و رفتار اجتماعی او جلوه می کند.
شادروان دکتر مریم میرزاخانی را کسی در خارج از محیط خصوصی اش با لباس چسبان و شلوار پاره و ساپورت و آرایش و تبرج و جلوه گری ندیده است. آن که روح بلند و شخصیت والا و اندوخته گرانبهای انسانی داشته باشد، نمی تواند به گونه ای بپوشد و رفتار کند که چشم های هرزه و دل های بیمار، در اندیشه بر آمدگی های بدن و جاذبه های جنسی اش لذت برند وکام حیوانی بر گیرند!
مریم، گرچه به هر علت نتوانست حجاب کامل داشته باشد، اما همواره به شخصیت والای انسانی اش احترام گذارد و در عرصه اجتماع، موازین وقار و وزانت و فضیلت را گرامی داشت و بدین سبب، تحسین همگان را بر انگیخت. او می دانست که مردان، ولو هرزگانشان، برای بانوان با وقار احترام قائلند و تحسینشان می کنند. او به خوبی می فهمید که حتی هوسبازان و چشم چرانان، بانوان طناز و عشوه گران و بد پوشان را چونان عروسکانی می نگرند که فقط به کار لذت جویی های چشمی و جنسی می آیند و بس.
و ما زندگان، تا مریم ها و حسابی ها و مطهری ها و حافظ ها و مولانا ها و علامه ها را داریم، چرا فرومایگان را خواسته یا ناخواسته الگوی خویش قرار دهیم و تباه شویم؟!
چنین مباد!
مریم ایران و مسلک او درس آموز و جاودانه است .
روح اش شاد!
