قالیباف هنوز گیج ضربه”من سرهنگ نیستم” است/اصولگرایان بدنبال رفتن انتخابات به مرحله دوم هستند

روز قبل از آن هم، فحواي سخنان رئيسي چنين بود. از او هم وقتي درباره منشور حقوق شهروندي سؤال شد، دولت را تخطئه كرد. احمدي‌نژاد و بقايي هم همه هم‌وغم اين هفته‌هايشان حمله به دولت مستقر است. آنها همه تخريب‌ها و حملات اصولگرايان به خودشان را كاملا ناديده گرفته و نوك پيكان نقدهايشان به‌سوي دولت است؛ چه نامزدهاي اصولگراي درون و برون جمنا تا آخرين لحظه رقابت‌هاي انتخاباتي بمانند و چه نمانند؛ چه به‌نفع يك نامزد واحد كنار بكشند، چه نكشند آنچه از طراحي انتخاباتي اصولگرايان برمي‌آيد اين است كه حسن روحاني بايد يك‌تنه در برابر آنها بايستد. آنها به‌جاي ايجاد يك دوقطبي رئيسي- روحاني كه نتيجه احتمالي‌اش شكست رئيسي بود، به دنبال ايجاد يك چندقطبي اصولگرايان- روحاني‌اند به اميد اينكه در پايان رينگ مناظرات انتخاباتي، به يك روحاني تضعيف‌شده برسند. در آن حالت احتمالي، هر اصولگرايي كه برنده شود برد اصولگرايان خواهد بود. آنها احتمالا براي بعد از آن هم به اين فكر كرده‌اند كه دولتي با شركت سهامي اصولگرايي تشكيل دهند. مثلا شايع شده كه در صورت انتخاب رئيسي، قاليباف معاون اول او شود.
به نظر مي‌رسد كه اصولگرايان به تجربه دريافته‌اند كه در فضاي دوقطبي، بخت با آنها يار نيست. انتخابات ٧٦، مجلس ششم، شوراي شهر اول، رياست‌جمهوري ٩٢ و مجلس دهم (در تهران) هم مؤيد آن است. در انتخابات سال ٨٤ هم در دور دوم، اگر به‌جاي هاشمي رقيب ديگري در برابر احمدي‌نژاد نشسته بود يحتمل برنده او بود. حالا هم احتمالا چشم به رأي شکننده روحاني در سال ٩٢ دوخته‌اند و هم اينكه همه تلاش خود را بكنند تا با گذر و ناديده‌گرفتن دوران هشت‌ساله احمدي‌نژاد، روحاني را بدل به نماد وضع موجود كنند. در چنين شرايطي اگر بتوانند مانند سال ٨٤ انتخابات را به دور دوم بكشانند، احتمال برنده‌شدن يكي از اصولگرايان محتمل‌تر مي‌شود؛ نكته‌اي كه مصطفي ميرسليم، نامزد حزب مؤتلفه و از مخالفان ايده نامزد واحد، از منظري ديگر به آن اشاره كرده است: «هرچه تعداد نامزدها بيشتر باشد، مشارکت مردم بيشتر مي‌شود که اين موجب پراکندگي آرا هم مي‌شود و ممکن است انتخابات را به دور دوم بکشاند، سپس در مرحله دوم بايد به فکر ائتلاف بود».