فیلم زندگی ستاره موسیقی در کن پسندیده شد

پس از اینکه سال گذشته فیلم زندگی فردی مرکوری مورد استقبال قرار گرفت، به نظر می‌رسد یک فیلم زندگی‌نامه‌ای دیگر از ستاره‌های دنیای موسیقی در راه است.

تریلر رسمی و ویدیوهایی که در سینماکان از “راکتمن” (Rocketman) به نمایش درآمد امیدوارکننده بودند. اما فرستادن این فیلم ۴۰ میلیون دلاری موزیکال به کارگردانی “دکستر فلچر” در مورد “التون جان” به هفتاد و دومین دوره‌ی جشنواره‌ی فیلم کن اقدامی غافلگیرکننده توسط “جیم جیانوپولوس” مدیر استودیوی پارامونت بود که زیر و بم بازارهای خارجی را می‌داند.

این قمار نتیجه داده و فیلم با استقبال گسترده‌ی منتقدین در کن مواجه شده و از مجموع ۱۱ نقد تا این لحظه امتیاز ۱۰۰ درصد “راتن تومیتوز” دریافت کرده است. هواداران قدیمی‌تر کن می‌دانند که تشویق حضار در پایان نمایش فیلم‌ها همیشه طولانی‌اند، اما اتفاق نادر این است که فیلمی مانند “راکتمن” با بازی “تارون اجرتون” در نقش “التون جان” در میانه‌ی اکران با تشویق مواجه شود. اجرتون شروع به نواختن پیانو می‌کند و موسیقی “نغمه‌ی تو” (Your Song) را می‌سازد و در این لحظه است که هنرمند سبک منحصر به فرد خود را پیدا می‌کند و منتقدین را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

به گزارش 30نما، پارامونت این فیلم را به شکل گسترده در تاریخ ۳۱ می اکران می‌کند و مخاطبین زن بزرگسال‌تر را هدف می‌گیرد. اگرچه بعید است که “راکتمن” مانند “رپسودی بوهمی” با بازی “رامی مالک” به فروش ۹۰۰ میلیون دلاری دست پیدا کند، اما اثری به مراتب بهتر توصیف شده است که می‌تواند در فصل جوایز رقابت کند و در ضمن این بار بازیگر نقش اصلی بر خلاف مالک لب‌خوانی نمی‌کند. فلچر در فیلم “رپسودی بوهمی” در آخرین روزهای فیلمبرداری جانشین “برایان سینگر” شده و ۲۰ درصد از پروژه را جلوی دوربین برد.

این فیلم با ۲۰ ترانه‌ای که اجرتون اجرا می‌کند یک موزیکال جاه‌طلبانه است و ترانه‌ی اریجینال (Love Me Again) آن که توسط التون و اجرتون به صورت مشترک اجرا شده باید به رقابت اسکار راه یابد. فلچر برای نگارش فیلمنامه‌ با “لی هال” نویسنده‌ی نمایش‌نامه‌ی “بیلی الیوت” همکاری نزدیکی داشته است.

تعجبی ندارد که “التون جان” در “کارلتون بیچ” روی صحنه رفته و از همه‌ی کسانی که زندگی او را روی پرده‌ی سینما نقش زده‌اند تشکر کرده باشد. او می‌گوید: “قبلاً هم گفته‌ام اگر این فیلم حتی یک پنی هم در گیشه فروش نکند – که البته جیم جیانوپولوس را به کشتن می‌دهد – همان فیلمی خواهد بود که می‌خواستم باشد، و این گاهی اتفاقی نادر است. هرگز از تماشایش سیر نخواهم شد. باید از تمام بازیگران به خاطر بازی بی‌نظیرشان تشکر کنم.”

جان در ادامه می‌گوید: “رابطه‌ی من با “برنی توپین” [شاعر انگلیسی] همه چیز را به هم پیوند می‌زند. او امشب اینجاست؛ شریک زندگی من است و اکنون او را بیش از هر زمان دیگری دوست دارم، کسی که در سختی‌ها کنار من بود – سختی‌های بسیار زیاد.”

“جیمی بل” بازیگر نقش توپین به کن نیامده بود اما جان اجرتون را روی صحنه فراخواند تا ترانه‌ی “راکت من” را با او بخواند: “باید امشب بخواند زیرا می‌خواهم او را بترسانم.”

جان می‌گوید اجرتون را در فیلم‌ “کینگزمن ۲” ملاقات کرده و پس از جدایی بازیگری دیگر به این پروژه ملحق شده است: “جالب است که صدای او را در فیلم “آواز” شنیدم. او وقتی که برای RADA (آکادمی سلطنتی هنرهای نمایشی) تست بازیگری می‌دهد آهنگ “نغمه‌ی تو” را می‌خواند و پذیرفته می‌شود. نمایش او در نقش یک خواننده به شکل ترسناکی درخشان است. هنوز وقتی به آن گوش می‌کنم باورش برایم دشوار است. وقتی که فیلم را نگاه می‌کنم، بازیگر را نمی‌بینم، خودم را نظاره می‌کنم که این برای بازیگر دستاوردی فوق‌العاده است. او بازیگر فوق‌العاده‌ای است.”

“دیوید گفن” تهیه‌کننده و سرمایه‌گذار آمریکایی که تهیه‌کنندگی آلبوم دوست قدیمی خود جان تخت عنوان (I’m Still Standing) را برعهده داشته در این مراسم حضور یافت.

دیگر بازیگران فیلم شامل “ریچارد مدن” و “برایس دالاس هاوارد” می‌شوند. پارامونت اعلام کرده است که “راکتمن” نگاهی “سانسور نشده” به آغازین روزهای خوانندگی جان می‌اندازد. پس از نمایش فیلم در کن جان و اجرتون در حال پاک کردن اشک‌های خود دیده شدند.

“اریک کوهن” منتقد “ایندی‌وایر” “راکتمن” را بسیار بهتر از “رپسودی بوهمی” می‌داند و با دادن نمره‌ی B- به فیلم می‌نویسد: “خوشبختانه “راکتمن” گرفتار تله‌های “رپسودی بوهمی” نمی‌شود و همجنسگرایی خواننده را به چند جمله‎ی طنز تقلیل نداده است. […] فیلم با نماهایی از خواننده در کنار ساحل آفتابی و آهنگ (I’m Still Standing) به پایان می‌رسد تا بار دیگر اشعار خود روایت‌گر قصه باشند. فلچر آنقدر از ترفندهای فیلمسازی استفاده کرده که اغلب جدا از آنچه از گذشته‌ی خواننده می‌دانیم، فرصت ارزیابی خلاقیت او از بیننده صلب می‌شود. اما “راکتمن” در لحظات بی‌اثری‌اش تقریباً همیشه توسط موسیقی نجات می‌یابد. فیلم به آن خوبی نیست که بازاریابی می‌شود، اما برای تجلی هنر جان فرصتی فراهم می‌کند.”

“استوارت الدهام” نویسنده‌ی ورایتی بازی “تارون اجرتون” را درخشان توصیف کرده اما “پیتر بردشا” منتقد گاردین از فیلم کمتر جانب‌داری می‌کند و در شبکه‌های اجتماعی آن را فقط “دل‌پذیر” می‌خواند.