علیرضا بیرانوند؛ از بی‌خانمانی و چوپانی تا بزرگ‌ترین مهار عمرش
پدر علیرضا بیرانوند در نوجوانی او، تلاش زیادی داشت تا وی را از فوتبال پرهیز دهد و به کار گمارد. کاری که همه پدرهای دیگر برای آینده فرزندان خود می‌کنند و به نظر نصیحتی است منطقی. بیرانوند اما از خانه بیرون زد. گزینه دیگری برای او وجود نداشت. او قرار بود فوتبالیستی حرفه‌ای شود.
گزارشگر، ستون نویس و تحلیلگر ورزشی نشریه «سیدنی هرالد» در گزارشی جذاب و خواندنی در خصوص علیرضا بیرانوند به بهانه مسابقه دیشب فوتبال میان دو تیم ایران و پرتغال، با اشاره به جملات بالا می‌نویسد: علیرضا اتوبوسی به مقصد تهران گرفت؛ به امید آنکه نامی برای خود دست‌وپا کند و فرصتی برای رسیدن به یکی از باشگاه‌های بزرگ فوتبال در کشور را به دست آورد.
پس از چندین سال اجبار به خوابیدن در چمن‌های اطراف محل تمرین یا مغازه‌هایی که برای حمایت از رؤیای خود مجبور به کار کردن در آن‌ها بود، اکنون عزم و اراده بیرانوند در بزرگ‌ترین آوردگاه و در برابر بزرگ‌ترین نام در فوتبال مدرن امروز اعتبار و ارزش یافته است.
ایران 1-0 در ورزشگاه «موردویا» عقب بود که ناگهان در بازی که باید پیروز از آن بیرون می‌آمد، یک خطای پنالتی به پرتغال داد که اگر گل می‌شد، همان‌جا سقوط و خروج آن‌ها از گردونه جام جهانی اجتناب‌ناپذیر شده بود.
کریستیانو رونالدو به امید رسیدن به شماره 9 تیم انگلستان، هری کین در صدر جدول گل‌زنان جام جهانی و رسیدن به کفش طلای جام، پشت توپ ایستاد. رونالدو با قدم‌های بلند خود از سمت چپ به سوی توپ رفت و آن را به سمت راست و پایین دروازه زد. اما بیرانوند از روی خطر دروازه شیرجه زد تا کاری که کسی حتی فکرش را هم نمی‌کرد، انجام دهد.
دروازه‌بان تیم ایران بعد از آنکه پنالتی رونالدو را با دست خود مهار کرد، توپ را در آغوش کشید. در همان لحظه‌ای که کارگردان تلویزیونی روی صورت دروازه‌بان زوم کرده بود، دنیا دروازه‌بان 25 سالهای را دید که هنوز چشمانش بسته بود. هیچ‌کس نمی‌داند در حالی که روی زمین دراز کشیده بود و توپ را در آغوش کشیده بود، به چه چیز فکر می‌کرد.
این برای اولین بار نیست که نام این کوچ‌نشین و چوپان سابق در دنیای فوتبال بر سر زبان‌ها می‌افتد. قبل از این مهار در جام جهانی، اگر نامی از بیرانوند شنیده می‌شد، به خاطر پرتاب‌های دستش مشهور بود؛ ارسال بلند توپ به آن سوی میدان برای ایجاد فرصت حمله.
برای اولین بار این پرتاب 65 متری منجر به گل او در باشگاه نفت تهران ـ اولین باشگاهی که در زیر 23 سال به او فرصت خودنمایی داد ـ بود که مورد توجه رسانه‌های غربی قرار گرفت.
پخش توپ یکی از نشانه‌های بازی علیرضا بیرانوند است که البته ارتباط بسیاری به گذشته او در کوچ‌نشینی دارد. توانایی فوق‌العاده او در پرتاب بلند توپ به آن‌سوی میدان، ریشه در بازی دوران کودکی‌اش به نام «دل پران» دارد که در آن کودکان سنگ‌های بزرگ را به مصافت‌های دور پرتاب می‌کنند.
در پایان ماجرا، ایران بعد از یک مبارزه شجاعانه در گروه خود از روسیه به خانه خود برمی‌گردد – تنها یک اختلاف امتیاز با دو تیم برتر گروه، اسپانیا و پرتغال که راهی دور بعد شدند، بعد از پیروزی یک بر صفر مقابل مراکش و باخت تنها با یک گل به قهرمان سال 2010 دنیا، یعنی اسپانیا.
وقت اضافه بازی دیشب یک گل برای ایران در پی داشت تا با پرتغال بازی را به‌تساوی یک بر یک بکشاند و هیچ شکی نیست که این بازی برای سالهای سال در خاطرات خواهد ماند – به‌ویژه در خاطر ایرانیان – تنها و تنها به خاطر عملکرد یک نفر و آن یک نفر قطعاً کریستیانو رونالدو نیست.
