شکست دموکرات ها و جمهوریخواهان در تقابل با انقلاب اسلامی ایران

واقعیت امر این است که جمهوری اسلامی ایران در سایه قدرت و یکپارچگی خود اجازه نداده است تا نقشه های شوم ایالات متحده در منطقه غرب آسیا تحقق پیدا کند.

فرا رسیدن سی و نهمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی ایران مولد نگرانی ها و دغدغه های زیادی در میان دشمنان قسم خورده نظام و ملت ایران می باشد. مقامات آمریکایی امروز پس از حدود 4 دهه، با مفهومی عینی به نام “ایران قدرتمند” رو به رو هستند. مفهومی که لحظه به لحظه بر غنا و بار معنایی و عینی آن افزوده می شود. در طول 4 دهه اخیر، سران هر دو حزب دموکرات و جمهوریخواه توطئه های مستمری را علیه ایران اسلامی برنامه ریزی و اجرا کرده اند. توطئه هایی که یک به یک آنها با شکست و ناکامی مواجه شده است.

اخیرا حضرت آیت‌الله ‌‌العظمی خامنه‌ای، رهبر انقلاب اسلامی در دیدار هزاران نفر از مردم قم، با تجلیل و تحسین حرکت عظیم، پرشور، بموقع و منسجم ملت پس از آشوب اخیر، به تشریح ابعاد و لایه‌های مختلف توطئه دشمنان برای سوءاستفاده از مطالبات بحق مردم پرداختند و در قسمتی از سخنان‌شان فرمودند: «می‌گویند حکومت ایران از قدرت آمریکا هراس دارد؛ در پاسخ می‌گوییم اگر ما از شما هراس داشتیم، چگونه در دهه 50 شما را از ایران بیرون ریختیم و در دهه 90 نیز شما را از کل منطقه بیرون راندیم».

واقعیت امر این است که جمهوری اسلامی ایران در سایه قدرت و یکپارچگی خود اجازه نداده است تا نقشه های شوم ایالات متحده در منطقه غرب آسیا تحقق پیدا کند. نقشه هایی که از ابتدای هزاره سوم میلادی به جدیتی بیشتر از سوی روسای جمهور ایالات متحده ( اعم از بوس پسر، اوباما و ترامپ) پیگیری شده است. “خاورمیانه جدید ” هم دقیقا بر همین مبنا، یعنی ترسیم “خاورمیانه منهای ایران انقلابی” در اتاقهای فکر نومحافظه کاران قد علم کرد.درست در دوران ریاست جمهوری بوش پسر بود که افرادی مانند زبیگنیو برژینسکی مشاور امنیت ملی سابق کارتر، مادلین آلبرایت وزیر امور خارجه دولت بیل کلینتون و برخی دیگر از چهره های سرشناس حوزه سیاست خارجی آمریکا در مقابل نومحافظه کاران قد علم کردند. برژینسکی که خود سابقه تقابل نظامی محدود با ایران ( در جریان حادثه طبس و ماجرای گروگانهای آمریکایی) را در سالهای ابتدایی پیروی انقلاب اسلامی داشت، صراحتا به بوش و چنی در خصوص عواقب تقابل با ایران هشدار داد.”پذیرش ایران قدرتمند” مغز استخوان تز برژینسکی را تشکیل می داد. این تز ،منبعث از تفکرات رئالیستی برژینسکی و محاسبات عینی او و هم فکرانش در صحنه سیاسی و بین المللی آمریکا بود.برینسکی معتقد بود هر اندازه واشنگتن در پذیرش ایران قدرتمند در منطقه و یادگیری قواعد زندگی در کنار این پدیده غیر قابل تغییر درنگ کند، صرفا هزینه های بازی آمریکا در منطقه و جهان به صورت تصاعدی افزایش خواهد یافت و در نهایت دو حزب جمهوریخواه و دموکرات ایالات متحده را زمینگیر خواهد کرد.

به گزارش نامه نیوزپس از شکست بوش در عراق و افغانستان و زمینگیر شدن نیروهای آمریکایی در این دو کشور، توهمات ایده آلیستی در اندیشه سیاسی نومحافظه کاران رنگ باخت! افرادی مانند فرانسیس فوکویاما واضع نظریه پایان تاریخ که اندیشه های آنها به مبنای فکری و نظری سیاست خارجی نومحافظه کاران تبدیل شده بود، به اشتباه بودن بخش مهمی از نظریات خود اذعان کردند.با این حتال اوباما رئیس جمهور بعدی آمریکا نیز با به راه اندازی جنگ های نیابتی، اعمال تحریمهای ظالمانه علیه ایران و اقداماتی از ایت دست به تقابل مستقیم با جمهوری اسلامی ایران روی آورد. تشکیل داعش در دوران ریاست جمهوری اوباما نمونه ای از توطئه های کاخ سفید در منطقه غب آسیا محسوب می شود.

امروز دونالد ترامپ رئیس جمهور جنجالی ایالات متحده آمریکا نیز دقیقا سرنوشتی مانند پیشینیان خود در تقابل با انقلاب اسلامی خواهد داشت.وی نیز در این مسیر محکوم به شکست و تباهی خواهد بود. ترامپ در نخستین سال ریاست‌جمهوری خود،‌ سال 2017 میلادی، با شکست و فقدان مهره‌های تکفیری و متوحش وابسته به کاخ سفید در عراق و سوریه رو به رو شد. گره خوردن بازی واشنگتن در یمن نیز بحرانی نبود که ترامپ بخواهد در سال 2017 میلادی به آسانی از آن بگذرد. هم اکنون در ابتدای سال 2018 میلادی، ترامپ بیش از هر زمان دیگری خود را در برابر انقلاب اسلامی ایران ناتوان و شکست خورده حس می کند. فشارهای رئیس جمهور آمریکا برای مذاکره بر سر توان موشکی ایران در همین راستا قابل ارزیابی است. ترامپ بخوبی می‌داند طی 3 سال آینده دوران ریاست‌جمهوری وی ‌کلکسیون شکست‌های آمریکا در غرب آسیا و در مقابل اقتدار جمهوری اسلامی ایران تکمیل خواهد شد. آنچه مسلم است اینکه امروز انقلاب اسلامی ایران به اندازه ای در برابر توطئه های آمریکا و دیگر دشمنان خود آماده است که سران غبی نیز نسبت به این موضوع اذعان دارند. اعلام تز “پذیرش ایران قدرتمند” در محافل داخلی و فکری ایالات متحده آمریکا در همین راستا قابل بحث و ارزیابی است.