سینماگر مشهور فرانسوی از «عباس کیارستمی» می گوید

ژروم بارون معتقد است اگر فیلمسازهای ایرانی قصد دارند موفق شوند، نباید از آثار عباس کیارستمی، امیر نادری، بهرام بیضایی و اصغر فرهادی کپی کنند.

ژروم بارون دبیر جشنواره فیلم نانت درباره تفاوت ساختاری جشنواره نانت با جشنواره‌های سینمایی ایران گفت: بارها به ایران آمدم، اما با جشنواره‌های سینمایی ایران آشنایی زیادی ندارم.

وی در مورد جشنواره نانت افزود: جشنواره فیلم نانت در یک شهر کوچک در فرانسه برگزار می‌شود، اما شهرت زیادی دارد. جشنواره فیلم نانت در میان ۴۵۰ جشنواره سینمایی در کشور فرانسه به دنبال کشف سینماهای جدید در جهان است و ما می‌خواهیم در آن تصویر بزرگی از کل جهان نشان دهیم.

نگاه عباس کیارستمی از ما جلوتر بود

بارون در مورد عباس کیارستمی و حضورش در جشنواره فیلم نانت توضیح داد: عباس کیارستمی در حالی در سال ۱۹۸۹ به جشنواره نانت آمد که از حضور حرفه‌ای او در سینما سال ها می‌گذشت و به همین دلیل خیلی دیر در جشنواره ما شناخته شد. اکنون ما در حال شناخت فیلم‌های قدیمی کیارستمی هستیم و این در حالی است که عباس کیارستمی ۲۰ سال قبل از آن کار می‌کرد و حرفه‌ای بود. وقتی اولین فیلم او را دیدم ۱۸ ساله بودم و واقعاً شوک شدم، چون نگاه آن زمان کیارستمی در ایران خیلی جلوتر از ما بود. کیارستمی در فیلم‌هایش ترکیبی از عکاسی، فیلم، نقاشی و ادبیات استفاده می‌کرد که این نوع سبک کار، الان در سینمای جهان به کار گرفته می‌شود ولی او در زمان خود این ایده را عملی کرد.

وی در توضیح بیشتر گفت: هر قدر سعی می‌کردیم عباس کیارستمی را بشناسیم، همیشه چند مرحله جلوتر از ما بود و این موضوع به نگاه او برمی‌گشت. آدم باید خیلی هنرمند باشد که بتواند برای مثال یک زندگی شهری، روستایی و بین‌المللی را تلفیق کند و فاصله‌ها را از بین ببرد که او این کار را می‌کرد. او می‌توانست فیلمی بسازد که در عین مهربانی و صداقت روستایی، جلوه‌های زندگی رسمی شهری را نمایش دهد.

بارون خاطرنشان کرد: در فرانسه جبهه چپ‌گرا با کیارستمی موافق نیست در حالی که برخلاف آن چیزی که آنها فکر می‌کنند، نگاه کیارستمی جهانی و متفاوت است.

تعیین هویت مشخص؛ شرط اول موفقیت یک جشنواره

دبیر جشنواره فیلم نانت در بخش دیگری از گفتگو درباره بهبود رویکرد بین‌المللی جشنواره‌های سینمایی ایران گفت: در ابتدا، یک جشنواره باید هویت مشخصی داشته باشد تا بعد بتواند این هویت را به خارج از جشنواره انتقال دهد و هر چه جشنواره بزرگتر باشد، اتفاقاً ریسک رسیدن به موفقیت کمتر خواهد شد. برای مثال در جشنواره فیلم برلین ۴۵۰ فیلم به نمایش در می‌آید و همین تعداد زیاد سبب می‌شود همه فیلم‌ها دیده نشوند و این موضوع به جشنواره لطمه وارد می‌کند. در نهایت چه فرد یا افرادی می ‌توانند جشنواره برلین را ارزیابی کنند، من نمی‌دانم! چون هیچکس نمی‌تواند این همه فیلم را ببیند و ارزشگذاری کند.

وی بیان کرد: درست است هر کشوری باید یک جشنواره بزرگ داشته باشد، اما خیلی مهم است جشنواره‌های کوچک دیگری نیز در آن کشور باشد تا بتوانند به جشنواره بزرگ کمک کنند. ایران هم کشور بزرگی است و برای بهبود عملکرد جشنواره‌ای بهتر است از این الگو تبعیت کند.

بارون درباره موفقیت بیشتر سینماگرهای ایرانی در جشنواره‌های جهانی گفت: نمی‌توان در این زمینه یک الگو ارایه کرد، اما الان خیلی از فیلمسازهای ایرانی به دلیل موفقیت‌های اصغر فرهادی، فرم و محتوای این فیلم‌ها را تکرار ‌می‌کنند این در حالی است که در دهه های ۸۰ و ۹۰ میلادی، عباس کیارستمی، بهرام بیضایی و امیر نادری بر اساس ایده و تفکر خودشان فیلم ساختند و همین موضوع سبب تنوع سینمایی در آن دوران شد. اگر ایده و تفکر نو بین فیلمسازهای جوان ایرانی نیز دارای اهمیت شود، مسلماً موفقیت‌های ایرانی‌ها دوباره تکرار خواهد شد.

دبیر جشنواره فیلم نانت در پایان درباره موضوع رایت فیلم‌های ایرانی و اینکه رعایت نکردن آن چقدر به سینمای ایران ضربه می‌زند، گفت: برای اینکه فیلمسازها بتوانند کارشان را ادامه دهند خیلی واجب است حتما اثرشان برای پخش شدن، خریداری و به آنها پول پرداخت شود و اگر این قانون اجرا شود به آنها در ادامه راه فیلمسازی کمک می‌کند.