زندگینامه و مواضع حمیدرضاحاج‌بابایی

بیوگرافی

حمید رضا حاجی ‌بابایی در سال 1338 درهمدان متولد شد. وی پس از اتمام دروس مقدماتی و اخذ مدارک لیسانس و فوق لیسانس، تحصیلات خود را تا دکترای الهیات ارتقاء داد. او همچنین بر زبانهای عربی و انگلیسی تسلط دارد.

حاجی بابایی نمایندگی مردم همدان را در ادوار پنجم، ششم، هفتم و هشتم و دهم مجلس شورای اسلامی بر عهده داشت و طی دوره‌های هفتم وهشتم عضویت در هیئت رئیسه مجلس را تجربه کرد. همچنین در سوابق پارلمانی وی، عضویت در کمیسیون‌های تلفیق، اصل نود، محاسبات و بودجه و امنیت ملی و سیاست خارجی دیده می ‌شود.

محمود احمدی ‌نژاد، رئیس جمهور وقت، در آبان ماه سال 1388 حمید رضا حاجی بابایی را برای تصدی وزارت آموزش و پرورش در دولت دهم به مجلس هشتم معرفی کرد. او توانست با 217 رای موافق، 33 رای مخالف و 13 رای ممتنع از نمایندگان مجلس برای وزارت آموزش و پرورش رای اعتماد بگیرد.

 تحصیلات:

 – دیپلم تجربی از دبیرستان شریعتی همدان، سال 1356

– فوق دیپلم‌ تجربی(دبیری) از دانشسرای راهنمایی تحصیلی همدان، سال 1358

– لیسانس دبیری الهیات و معارف اسلامی از دانشگاه تهران، سال 1367

– فوق لیسانس الهیات و معارف اسلامی از دانشگاه آزاد اسلامی کرج، سال 1372

– دکترای الهیات و معارف ازدانشگاه آزاد اسلامی تهران، سال 1377

فعالیت های سیاسی پیش از انقلاب:

اطلاعی در دست نیست

فعالیت های سیاسی بعد از انقلاب:

مجلس پنجم

حمیدرضا حاجی بابایی در تاریخ 31 فروردین ماه 1375 در مرحله دوم پنجمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی، با کسب 74020 رای از مجموع 115643 رای  و به عبارتی با اخذ 64 درصد آراء، به عنوان نماینده مردم همدان وارد خانه ملت شد. وی در این دوره نائب‌ رئیس کمیسیون محاسبات و بودجه و امور مالی مجلس بود.

 مجلس ششم

در تاریخ 29 بهمن ماه 1378، حمیدرضا حاجی بابایی برای دومین بار به خانه ملت راه یافت. وی در مرحله اول انتخابات با کسب 59787 رای از مجموع 223592 رای به نمایندگی از مردم همدان وارد ششمین دوره مجلس شورای اسلامی شد و در کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی عضویت یافت.

مجلس هفتم

حمیدرضا حاجی بابایی در تاریخ 1 اسفند ماه 1382 با کسب 105.503 رای از مجموع 209.906 رای و به عبارتی با اتخاذ 50.26 درصد آراء در مرحله اول انتخابات وارد هفتمین دوره مجلس شورای اسلامی شد. وی به عنوان نماینده مردم همدان به خانه ملت راه و درهیئت ‌رئیسه مجلس و کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی عضویت یافت.

-استعفا از حزب اعتدال و توسعه

در اواخر آبان ماه 1386، خبر استعفای 4 تن از اعضای حزب اعتدال و توسعه از جمله حمید رضا حاجی بابایی که از شورای مرکزی این حزب بودند، منتشر شد.

متن این استعفا بدین قرار می باشد:

«شورای مرکزی محترم حزب اعتدال و توسعه

با سلام

در شرایط سیاسی سالهای 1376 به بعد که ادبیات سیاسی جامعه قادر به پاسخگویی به بسیاری از شبهات در ساحت چگونگی شکل گیری و تعاملات جریانات سیاسی نبود، حضور تفکری جدید با پای بندی به دفاع از دین، ولایت و ارزشها با رویکردی اعتدالی و توسعه گرایانه گریزناپذیر می نمود.

با چنین برداشتی از شرایط، اینجانبان نیز برای تقویت یک نگرش متعادل دین مدار از هیچ سعی و تلاشی دریغ نکردیم و با شرکت در جلسات دوستان حزب اعتدال و توسعه در گامهای نخست شکل گیری حزب مذکور، سهمی را برای ترویج و تعمیق تفکر اعتدالی مورد نظر به عهده گرفتیم.

امروز نیز بیش از هر زمان ضرورت تقویت مشی مذکور با حضور و هم آوایی همه‏ جریانات متعادل درون خانواده انقلاب با تاکید بر تداوم راه امام(ره)، پیروی از رهبری عظیم الشأن انقلاب اسلامی را احساس می کنیم و خود را در خدمت چنین رویکردی می دانیم. اما آنچه در موضع گیریهای سالهای اخیر حزب مذکور مشاهده می شود را منطبق با اهداف اولیه‏ تأسیس حزب نمی دانیم و به نظر می رسد قواعد مورد نظر اعتدالی منشاء شکل گیری این حزب، اکنون در فعالیتهای آن تحت تاثیر جریانات غیر معتدل قرار گرفته است. به همین لحاظ از 2 سال گذشته تاکنون هیچگونه حضوری در هیچ یک از فعالیتهای حزب اعتدال و توسعه نداشته ایم و این در حالی است که متأسفانه در سایت این حزب از اینجانبان به عنوان اعضای شورای مرکزی حزب نام برده می شود.

علی هذا، ضمن احترام به همه‏ فعالان مروج مشی اعتدالی، عدم حضور و عدم عضویت خود در حزب اعتدال و توسعه را اعلام می داریم. حمیدرضا حاجی بابایی، کاظم جلالی، محمدجواد ایروانی، مجید قاسمی»

-حضور در مجلس هشتم

24 اسفند ماه 1386 حمید رضا حاجی بابایی برای چهارمین بار وارد مجلس شورای اسلامی شد و نمایندگی مردم همدان را برعهده گرفت. وی با کسب 109.975 رای از مجموع 189.578 رای و به عبارتی با اخذ 58.01 درصد آراء در مرحله اول انتخابات به مجلس هشتم راه یافت. او در این دوره عضو هیئت ‌رئیسه مجلس و عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس بود.

-تصدی وزارت آموزش و پرورش در دولت دهم

جلسات بررسی رأی اعتماد کابینه دوم محمود احمدی ‌نژاد از 8 شهریور 1388 آغاز و روز 12 شهریور ماه همان سال پایان یافت و پس از عدم رای اعتماد نمایندگان مجلس به “سوسن کشاورز” وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش، رئیس جمهور در آبان ماه 1388، حمید رضا حاجی ‌بابایی را که نماینده وقت مردم همدان در مجلس بود، برای تصدی این وزارتخانه به مجلس هشتم معرفی کرد و از وی خواست برنامه‌های خود را برای وزارت آموزش و پرورش ارائه کند.

حاجی بابایی پس از ارائه برنامه‌ها، در جلسه علنی 24 آبان ماه 1388، كه هیچ نماینده‌ای در موافقت یا مخالفت وی ابراز نظر نكرد، توانست با 217 رأی موافق 33 رأی مخالف و 13 رأی ممتنع، وزیر آموزش و پرورش دولت دهم شود.

-طرح استیضاح حاجی بابایی توسط نمایندگان مجلس هشتم

طرح استیضاح حمید رضا حاجی بابایی وزیر آموزش و پرورش دولت دهم در جلسه هفتم مهر ماه سال 1389 مجلس با 28 امضا اعلام وصول شد. طرح مذكور یک روز قبل تحویل هیئت رئیسه مجلس شد و ظرف 24 ساعت اعلام وصول گردید كه این سرعت در اعلام وصول طرح مذكور باعث تعجب برخی نمایندگان شد.

یكی از طراحان استیضاح حاجی بابایی به خبرنگار “جام جم آنلاین” گفت: «شرط ما برای امضای استیضاح مذكور این بود كه در آستانه بازگشایی مدارس اعلام وصول نشود.»

وی همچنین از پس گرفتن برخی امضاها خبر داد و گفت: «برخی از 28 نماینده امضا كننده، امضای خود را پس گرفتند و اگر تعداد امضاها به زیر10 نفر برسد، طرح مذكور از دستور كار مجلس خارج خواهد شد.»

اعتراض معلمین نسبت به نحوه برگزاری آزمون استخدامی در وزارت آموزش و پرورش، تبعیض در توزیع معلمین در سطح كشور و عدم رعایت كرامت انسانی معلمین از جمله محورهای این استیضاح ذکر شده است.

سرانجام در تاریخ 13 مهر ماه 1389، استیضاح حاجی‌بابایی به دلیل پس گرفتن امضاهای درخواست‌كنندگان این طرح منتفی شد.

-مخالفت با طرح استیضاح فانی، وزیر آموزش و پرورش دولت یازدهم

19 خرداد سال 1394، برخی از نمایندگان مجلس نهم، طرح استیضاح علی اصغر فانی، وزیر آموزش و پرورش، را در 10 محور خواستار شدند. انتصاب مدیران سیاسی و ناکارآمد در آموزش و پرورش، برگشت به ‌کار نیروهای بازنشسته، عدم اجرای قانون استخدام مربیان پیش ‌دبستانی، حق ‌التدریسی و مربیان نهضت سوادآموزی، عدم توجه به بیمه‌های درمان و تکمیلی فرهنگیان و عدم توجه به حوزه تربیتی دانش‌آموزان از جمله محورهای استبضاح وی به شمار می رود.

یک روز بعد یعنی 18 خرداد ماه همان سال حمیدرضا حاجی ‌بابایی، وزیر آموزش و پرورش دولت دهم، در گفت‌ وگو با خبرنگار اجتماعی خبرگزاری “تسنیم”، در پاسخ به این پرسش که مشکلات آموزش و پرورش در چه زمینه‌هایی بود که نمایندگان مجلس را بر آن داشت تا طرح استیضاح وزیر آموزش و پرورش را اعلام وصول کنند، اظهار داشت: «بنده این موضوع را پیگیری کرده و با استیضاح موافق نیستم. مخالف بودن بنده با استیضاح وزیر بدین معنا نیست که آموزش و پرورش مشکلی ندارد اما بحث اصلی این است که در شرایط فعلی استیضاح به نفع دولت و آموزش و پرورش نیست. اما نمی‌خواهم به صورت جزئی وارد این موضوع شوم.»

وی به عنوان وزیر سابق آموزش و پرورش در پاسخ به این پرسش که مشکلات این وزارتخانه سال‌هاست که ریشه دوانده است و هر وزیر دیگری نیز بیاید این مشکلات همچنان ادامه خواهد داشت و حل نمی‌شود، عنوان کرد: «بنده با این موضوع موافق نبوده و به آن اعتقادی ندارم.»

سرانجام نمایندگان مجلس شورای اسلامی در نشست علنی 3 تیر ماه 1394 و در جریان بررسی طرح استیضاح علی‌اصغر فانی وزیر آموزش و پرورش، با 76 رأی موافق، 167 رأی مخالف و 13 رأی ممتنع از مجموع 256 آرای مأخوذه، با «عدم‌اعتماد» به فانی مخالفت کردند. بر این اساس، نمایندگان مجلس اعتمادشان را از فانی برنداشتند و وی وزیر باقی ماند.

موضع گیری های مهم سیاسی

انتخابات 88

در سال 88 جمع بندی دشمنان و فتنه گران این بود که اگر یک حماسه ملی شکل گیرد و آن هم در جهت خواست آنها نباشد، برای همیشه اقتدار نظام بر قله ای خواهد نشست که دیگر هیچ کسی نمی‌تواند جلوی پیشرفت، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی ایران را بگیرد و لذا دشمنان با همکاری عوامل داخلی هر چه داشتند به میدان مبارزه آوردند. تا ساعتی پس از حضور حداکثری مردم که حدود 85 درصد از واجدین شرایط بود و پیوند عمیق مردم و رهبری، جهان را در بهت و حیرت قرار داد. لذا برنامه ریزی کردند که هر چه دارند را به میدان بیاورند و حرف خود را بزنند و اگر این کار را نکنند دیگر قادر به برخورد و مقابله با نظام نخواهند بود.

اگر فتنه ای که در سال 88 در ایران اتفاق افتاد، در آمریکا شکل می‌گرفت آمریکا را ساقط می کرد.

بسیج

بسیج حزب نیست اما تفکر سیاسی آن انقلابی است و از هر کسی که به تفکر انقلابی نزدیک باشد، حمایت می‌کند.

آن چیزی که در تفکر بسیجی حائز اهمیت است، خدمت به مردم و مقابله با تفکر اشرافی‌گری است، چراکه تفکر اشرافی‌گری ضد آرمان‌های انقلاب و امام راحل است.

مذاکرات هسته ای و اجرای برجام

 اگر برجام به طور کامل اجرایی شود به نظرم یکسری از مشکلات جامعه البته نه همه آنچه که مورد هدف ما بود، حل می‌شود. ممکن است برخی جابجایی‌های ارزی، گشایش‌های اقتصادی و مشکلات اقتصادی کشور با برجام حل شود اما همه این موارد در شرایطی است که برجام اجرایی شود، ولی ما معتقدیم آمریکا اراده‌ای برای تقویت جمهوری اسلامی ایران ندارد.

برجام نشان داد که هر نوع خوش‌بینی نسبت به‌‌ آمریکا واقعاً اشتباه است، برجام ملت ما را بیدارتر و آگاه‌تر کرد. البته ملت ما به خوبی در طول 37 سال گذشته موضوع لزوم عدم اعتماد به آمریکا را درک کردند، ولی خواص و برخی مسئولان به دلیل برخی اجتهادهای سیاسی که دارند، معمولاً سعی می‌کنند گشایشی را به اختیار خودشان داشته باشند ولی معمولاً در مواجهه با آمریکا به درب‌های بسته می‌خوردند.

ظرفیت بزرگ اقتصادی ایران

ما یک ظرفیت بزرگ اقتصادی هستیم، در سال 92 هر بشکه نفت به طور میانگین با قیمت 90 دلار فروخته شده است و این ارزش بالایی را برای جمهوری اسلامی ایران دارد، اما دولت با این استدلال که وضعیت بسیار وخیم است و شرایط اقتصادی خوب نیست، وارد میدان شد تا اگر کاری انجام شد خیلی پُر رونق جلوه داده شود.

این اقدامات و بیان دولت مبنایی را به دست آمریکا داد و آنان به این جمع‌بندی رسیدند که تحریم‌ها روی شرایط اقتصادی ایران تأثیرگذار بوده است، لذا تا جایی که ممکن بود در مذاکرات سفت و محکم ایستادند و از بعضی خطوط قرمز ما هم عبور کردند.

انتقاد از دولت یازدهم:

مجموعه تحلیل‌ها نشان می‌دهد که دولت در بحث اقتصاد مقاومتی موفق نبوده است. اقتصاد مقاومتی یعنی عدالت در پرداخت، یعنی به کسی پول بیشتر ندهی به کسی پول کمتر، اما متأسفانه برخی نمی‌توانند پول ندهند و برخی هم نمی‌توانند این پول‌ها را نگیرند. می‌گویند چه کسی مسئول این کارهاست، باید پرسید چه کسی مسئول نیست؟!

حقوق های نجومی

چگونه ممکن است از یک خزانه خالی و یک ویرانه -به تعبیر مسئولان دولت یازدهم- به یک مدیر 57 میلیون تومان حقوق پرداخت کند یا به مدیری دیگری بیش از 200 میلیون تومان حقوق بدهد؟!

بنده حدود 20 سال است که در دولت و مجلس با گروه‌های گوناگون کار کردم، دوست ندارم سخنی بگویم که بی‌انصافی باشد، در جامعه ما عده‌ای با زندگی اشرافی موافق هستند، اما متأسفانه عملکردهای ما با نوع کارهایی که انجام می‌دهیم، خیلی تطابق ندارند.