روایت روزنامه‌نگار آمریکایی از دیدار با روحانی و ظریف
رایت نوشت: “این روحانی تحصیلکرده در اسکاتلند، که عمامه سفید و عبای سیاه بر تن داشت، در حالی که چند دستیار ریش‌دار و با کت‌شلوار سیاه بدون کراوات او را همراهی می‌کردند، وارد سالن لوستر دار یک هتل شد”.
هفته گذشته، رئیس جمهور و وزیر خارجه ایران در نیویورک با روزنامه‌نگاران و مقامات کشور‌های متعددی دیدار کردند. یک روزنامه‌نگار آمریکایی اتفاقات دیدار خود با مقامات بلندپایه ایران را تشریح کرد.
به گزارش فرارو، رئیس‌جمهور حسن روحانی و محمد جواد ظریف، وزیر خارجه ایران، هنگام حضورشان در نیویورک، جهت تبیین مواضع جمهوری اسلامی ایران، با سیاستمداران و روزنامه‌نگاران متعددی دیدار و گفتگو کردند. یکی از این روزنامه‌نگاران روبن رایت است که طی یادداشتی در مجله نیویورکر گفتگوهایش با روحانی و ظریف را تشریح کرد.
رایت نوشت: “هفته گذشته در یک میزگرد به میزبانی حسن روحانی در حوالی سازمان ملل شرکت کردم. این روحانی تحصیلکرده در اسکاتلند، که عمامه سفید و عبای سیاه بر تن داشت، در حالی که چند دستیار ریش‌دار و با کت‌شلوار سیاه بدون کراوات او را همراهی می‌کردند، وارد سالن لوستر دار یک هتل شد. کراوات، پوششی است که در جمهوری اسلامی پوشیده نمی‌شود. علاوه بر این، من توانستم شش مامور اطلاعاتی آمریکایی (از صورت‌های اصلاح‌شده و کراوت‌هایشان قابل تشخیص بودند) را که در اطراف قدم می‌زدند، شناسایی کنم. دستگاه اطلاعاتی (آمریکا)، بدون توجه به نوع ملیت یا رابطه سران کشور‌ها با واشنگتن، به هنگام سفرشان به آمریکا مسئول حفاظت از آن‌ها است”.
رایت از سال ۱۹۸۷ به چنین مناسبت‌هایی می‌رفت. به گفته این روزنامه‌نگار، چهار رئیس‌جمهور ایران، گردهمایی‌هایی برگزار کرده‌اند و برخی از آن‌ها چندین بار این کار را کرده‌اند. معمولا مقامات بلندپایه سابق کاخ سفید و وزارت خارجه آمریکا – دمکرات و جمهوریخواه-، اعضای سابق کنگره و نیز تعدادی از روزنامه‌نگاران و پژوهشگران اندیشکده‌ها در این گردهمایی‌ها حضور می‌یایبند.
به گفته رایت، روحانی در میزگرد مزبور گفت:”من فکر نمی‌کنم که در جهان چالشی وجود داشته باشد که نمی‌توان آن را حل کرد. هیچ بن‌بستی وجود ندارد. همیشه راهی به سوی جلو وجود دارد”.
رایت در میزگرد پرسیده که روحانی چقدر احساس می‌کند دربرابر فشار داخلی آسیب‌پذیر است. او در ادامه به سرنوشت روسای جمهور سابق ایران هم اشاره می‌کند، اما برای این پرسش در یادداشتش پاسخی نیاورده است.
” ۵۰ دیدار اول”
پس از اینکه روحانی به تهران بازگشت، رایت دو بار با ظریف گفتگو کرده است. ظریف دیپلماسی با آمریکا را به یک فیلم آمریکایی به نام “۵۰ دیدار اول” تشبیه کرده است.
این فیلم درباره مردی است که به طور مستمر با زنی که حافظه کوتاه دارد، برای اولین بار دیدار می‌کند. این زن، پس از اولین دیدار، روز بعد مرد را فراموش می‌کند. پس از آن، مرد باز هم برای بار اول با این زن دیدار می‌کند.
ظریف به رایت گفت:” ما در یک جهان ممکنات زندگی می‌کنیم. بنابراین، هیچ چیز ناممکن نیست. اما ما نیاز داریم که ببینیم (چه می‌شود). اول از همه، ما خشمگین نیستیم. اکنون، اگر قرار باشد به راه حل برسیم، شما باید قادر باشید برمبنای آنچه قبلا داشته‌اید آن را بنا کنید. منظورم این است که شما فیلم “۵۰ دیدار اول” را به یاد دارید. (که در آن) شما روز بعد، همه چیز را از اول شروع می‌کنید. ما نمی‌توانیم (این کار را انجام دهیم). این غیرممکن است. شما باید بتوانید رابطه‌ای بر مبنای برخی پایه‌ها داشته باشید. ما سندی (توافق هسته‌ای) داریم که ۱۵۰ صفحه دارد و نه دو صفحه “.
منظور ظریف از توافق دو صفحه‌ای، توافق دونالد ترامپ با کیم جونگ اون در نشست ژوئن است.
رایت در ادامه از ظریف پرسیده که آیا این سخنان او به این معناست که در‌های دیپلماسی هنوز اندکی باز است؟
ظریف در پاسخ گفت: “در صورت فراهم شدن شرایط لازم برای گفتگوها، من چشم‌انداز گفتگو را رد نمی‌کنم. قابل اتکا بودن با اعتماد فرق می‌کند. قابل اتکا بودن به این معناست که وقتی شما چیزی امضا می‌کنید به آن پایبند می‌مانید. پایبندی به توافقات، اساس روابط بین الملل است. در غیر این صورت، همه چیز فروخواهد پاشید. ما منتظر نوعی حس واقع‌نگری هستیم”.
