دیپلماسی ایران و آمریکا در بن‌بست؛ سیگنال‌های متناقض از تهران
در حالی‌که وزارت خارجه ایران هرگونه برنامه برای مذاکره با آمریکا را رد می‌کند، اظهارات متفاوت مقامات داخلی فضای ابهام در مسیر دیپلماسی را افزایش داده است.
فریدون مجلسی، دیپلمات پیشین، در گفت‌وگو با اکوایران تأکید می‌کند ایران پیش از هر چیز باید خصومت دیرینه با آمریکا را کنار بگذارد؛ دشمنی‌ای که نه‌تنها کمکی به منافع ملی نکرده، بلکه کشور را از مسیر توسعه و تعامل جهانی دور کرده است.
روابط تهران و واشنگتن پس از جنگ ۱۲ روزه و فعال شدن مکانیسم ماشه در وضعیت توقف کامل قرار دارد؛ نه پیشرفتی در مذاکرات دیده می‌شود و نه نشانه‌ای امیدوارکننده از احیای گفت‌وگوها.
در داخل کشور نیز پیام‌های متفاوتی منتشر می‌شود؛ علی لاریجانی می‌گوید ایران همیشه در پی لغو تحریم‌ها بوده اما «پیام جدیدی» دریافت نشده است. عباس عراقچی، وزیر امور خارجه، تاکید دارد که هیچ برنامه‌ای برای مذاکره وجود ندارد و هرگونه گفت‌وگو مستلزم تغییر رفتار واشنگتن و حل‌وفصل اختلافات با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی است.
این در حالی است که فاطمه مهاجرانی، سخنگوی دولت، از دریافت پیام‌های جدید برای گفت‌وگو خبر داده و سفر مجید تخت‌روانچی به عمان نیز موجی از گمانه‌زنی‌ها درباره میانجی‌گری احتمالی این کشور ایجاد کرده است. با این حال، سخنگوی وزارت خارجه در نهایت تأکید کرده است که «هیچ پیامی» از سوی آمریکا منتقل نشده است.
مجموعه این مواضع نشان می‌دهد که پرونده هسته‌ای ایران همچنان در کانون توجه قرار دارد، اما مسیر دیپلماسی عملاً در نقطه انجماد ایستاده است.
فریدون مجلسی در تحلیل خود می‌گوید: ایران بیش از آنکه به دوستی با آمریکا نیاز داشته باشد، نیازمند پایان دادن به دشمنی بی‌ثمر با این کشور است. او معتقد است مشکلات اقتصادی و اجتماعی کشور بیش از هر چیز از ادامه این خصومت و سیاست‌های ایدئولوژیک ناشی می‌شود.
مجلسی با رد اتکای همیشگی به رخدادهای تاریخی مانند ۲۸ مرداد، تأکید می‌کند که این رویداد نمی‌تواند مبنای دشمنی دائمی باشد و ادامه تنش، کشور را در انزوا نگه می‌دارد.
او همچنین نسبت به تکیه یک‌جانبه بر روابط با روسیه و چین هشدار می‌دهد و می‌گوید این کشورها در موقعیت برابر با ایران قرار ندارند؛ چین بزرگ‌ترین شریک تجاری ایران است اما ایران در مقیاس اقتصاد جهانی نقش بسیار کوچکی در تجارت چین دارد.
وی نتیجه می‌گیرد که تنها با رفع خصومت‌های غیرضروری، واقع‌گرایی و عادی‌سازی روابط با جهان می‌توان ایران را از انزوای سیاسی خارج کرد و مسیر توسعه را گشود.
