دلایل نزدیکی سیاست خارجی چین به پاکستان نسبت به ایران

عمران خان امروز در سفر پنج روزه خود به پکن ۱۵ سند همکاری در زمینه های اقتصادی، نظامی و آموزشی با چین امضا کرد. اما به راستی چرا حجم روابط در زمینه های مختلف چین با پاکستان نسبت به جمهوری اسلامی ایران در سطح بالاتری قرار دارد؟

به گزارش تسنیم، «حسین محمدی» با ارسال یادداشتی نوشت؛ پاکستان و ایران هر دو از هم پیمانان دیرینه تا به امروز با یکی از قدرت های بزرگ جهان یعنی چین بوده اند. درست است که هر سه کشور پاکستان، ایران و چین در یک مثلث سیاست دفاعی قرار دارند اما به راستی چه عواملی سبب ارتباط قوی تر و و مستحکم تر دوستی پاکستان با چین نسبت به جمهوری اسلامی ایران شده است؟

1.عدم وجود دشمن مشترک:

از دیرباز تهدیدات مشترک یکی از دلایل شکل گیری روابط استراتژیک نزدیک میان کشورها بوده است. هند از گذشته تا به امروز یکی از دشمنان سرسخت دو کشور چین و پاکستان بوده است، تا جایی که چین روی قدرت هسته ای پاکستان در جنگ احتمالی با هند نیز حساب باز کرده است.

با وجود محدود کردن قدرت آمریکا در عرصه های بین المللی از جانب هر دو کشور ایران و چین، جمهوری اسلامی ایران دشمنی مشترک با کشور پهناور چین ندارد بعلاوه اینکه ایران هم روابط اقتصادی عمیقی با کشور هند به عنوان دشمن اصلی هر دو کشور دارد و این عامل برای چین و پاکستان تحملش کمی دشوار است.

2.نوع حمایت چین در قبال فشار آمریکا بر ایران و پاکستان:

هر چند چین همانند هند به علت وجود نیاز به نفت و بازار ایران هیچ وقت از تحریم های آمریکا علیه ایران حمایت نکرده است اما در مقابل فشارهای آمریکا به پاکستان با قدرت بیشتری در مجامع بین المللی از این کشور حمایت کرده است. از جمله این حمایت ها بحث خروج پاکستان از لیست خاکستری پولشویی بود.

3.استراتژی موشکی متفاوت پاکستان و ایران:

هر سه کشور از توان موشکی بالایی برخوردار هستند. موشک های ایران تهدیدی برای منافع آمریکا در منطقه محسوب می‌شود. اما سکوهای پرتاب موشک پاکستان و چین در صورت تهدید از جانب هند به سوی دهلی نو هدایت می شوند، پس در این استراتژی هم برگ برنده روابط بهتر در دست پاکستان است.

4. عدم وجه اشتراک در تهدیدات تروریسم و افراط گرایی:

درست است که پاکستان و چین مرز مشترک کوتاهی با هم دارند اما بالاخره همسایه دیوار به دیوار یکدیگر بحساب می آیند. بوی افراط گرایی این روزها در شهرهای نزدیک به مرز های پاکستان از جانب دستگاه های امنیتی چین به مشام می رسد. احتمال اینکه منطقه سین کیانگ چین به پاتوق گروه های افراطی در چین تبدیل شود، دور از انتظار نیست. فعالیت‌کانال های تلگرامی و گروه های واتس آپی فراوان در حمایت از مسلمانان افراطی غرب چین توسط تحریک طالبان پاکستان گویای این مساله است؛ همین امر موجب همکاری اطلاعاتی بین دو کشور با یکدیگر شده است.

این در حالی است که ایران هیچ ارتباط مشترکی در حوزه تروریسم افراطی با چین ندارد و کیلومترها دورتر از مناطق درگیر در این حوزه است.

نتیجه گیری:

سطح روابط نزدیک پاکستان نسبت به جمهوری اسلامی ایران با چین سبب نفوذ و سرمایه گذاری بالای چین در این کشور شده است. سرمایه گذاری های چون توسعه بندر گوادر(به مراتب سریع تر و با سرمایه گذاری بیشتر نسبت به هند در چابهار) و پروژه سی پک از مهمترین این سرمایه گذاری هاست.

طبیعی است که به نظر نمی رسد دوستی ایران با چین با این نوع روابط دیپلماسی دولتی کشورمان به پای شعار روی بنر دیوار های شهرهای مختلف پاکستان برسد (پاک_چین دوستی زنده باد)؛ اما اگر جمهوری اسلامی ایران خواهان حمایت همه جانبه چین از آن در جهت دور زدن تحریم های ناشی از فشارهای آمریکاست باید به پاکستان بیش از گذشته نزدیک شود و رفیق دوران خوشی و ناخوشی این کشور شد؛ آن وقت است که دیگر سه ضلعی ائتلافی چین_ایران_پاک در دنیا حریفی نخواهد داشت.