دردسر با آقای بایدن!
ژامل بویی در نیویورک تایمز نوشت: یک نظرسنجی از سوی دانشگاه مونموث در ماه فوریه نشان می‌دهد که با آغاز روند جستجو برای نامزد نهایی، اکثر دموکرات‌ها خصوصیت رای آوری را مقدم بر سایر ویژگی‌ها می‌دانند. آنها خواهان نامزدی هستند که پیروزی او بر ترامپ قطعی باشد. اما شکست دادن ترامپ شباهتی با شکست دادن تفکر ترامپی ندارد. خروج ترامپ از کاخ سفید به طور خودکار موجب رفع نژادپرستی سفیدها و جنبشی که او به راه انداخت نمی‌شود. این مسأله به ماهیت کمپینی بستگی دارد که علیه او به راه خواهد افتاد و چگونگی به چالش کشیدن محورهای ایدئولوژی او.
به گزارش انتخاب؛ در ادامه این مطلب آمده است: احتمال شکست دادن ترامپ بدون غلبه بر تفکر ترامپی، بستگی به احتمال انتخاب شدن جو بایدن به عنوان نامزد حزب دموکرات دارد. او که هنوز کاندیداتوری خود را اعلام نکرده، می‌تواند رای کارگران سفیدپوستی که ترامپ را به هیلاری کلینتون ترجیح دادند، کسب نماید. او معتقد است که در سال ۲۰۱۶ نیز می‌توانست رای آنها را کسب کند و اکنون هم این شانس را دارد. بایدن به عنوان سناتوری از ایالت دلاویر، خود را نماینده منافع طبقه متوسط آمریکا می‌داند. اما این منافع نیز زمانی نژادپرستانه بودند. به همین دلیل بایدن در دوران جوانی، هم خود را متعهد به لیبرالیسم می‌دانست و هم از مخالفان عدم تفکیک دانش‌آموزان رنگین پوست در ایالت خود بود. چنانکه مقاله‌ای که هفته پیش در واشنگتن پست منتشر شد نشان داد، بایدن در خط مقدم مخالفت با طرح رفع تبعیض میان دانش‌آموزان سفیدپوست و سیاهپوست قرار داشت. او نمایندگی سفیدپوستانی را بر عهده داشت که از هم‌ردیف شدن فرزندان خود با دانش‌آموزان سیاهپوست ناراضی بودند.
بایدن طی مصاحبه‌ای در سال ۱۹۷۵ به یک هفته‌نامه محلی گفته بود: من به این حرف اعتقاد ندارم که ما جامعه سیاهپوست را سیصد سال سرکوب کردیم و اکنون باید برای تمام مزایای اجتماعی به آنها امتیاز مثبت و ارجحیت بدهیم.
بایدن از زبانی استفاده کرد که امروز نیز میان توجیه کنندگان نابرابری نژادی رواج دارد: من برای گناهان پدران مان احساس نمی‌کنم که باید پاسخگو باشم. من برای وضعیت امروز احساس مسئولیت می‌کنم، برای گناهان نسل امروز ما.
طرح رفع تبعیض میان دانش‌آموزان به اهداف خود رسید و وضعیت جامعه سیاهپوست را بهبود بخشید اما بسیاری از سفیدپوستان آن را مسبب از دست دادن برخی امتیازات خود می‌دانند. سفیدپوستان عقیده داشتند می‌توانند سیاهان را از مدارس و محلات خود دور نگه دارند اما این طرح، موجب ناکامی آنها در این هدف شد. به همین دلیل است که طرفداران تفکیک نژادی مانند سناتور سابق کارولینای شمالی، جسی هلمز، چنین صمیمانه از جو بایدن تقدیر می‌کند و او را در ردیف روشنفکران می‌داند. بایدن زبان گویای طرفداران تبعیض نژادی در آن سال‌ها بود. بایدن می‌گفت که مشکل اصلی طرح عدم تفکیک این است که شهروندان خوب که اصلا نژادپرست نیستند را مجبور می‌کند فرزندانشان را به مدارسی با سطح پایین‌تر بفرستند و از این اجبار احساس تنفر و انزجار کنند.
از لحاظ سیاسی مواضع بایدن توجیه‌پذیر بود. اغلب رای‌دهندگان سفیدپوست در ایالت دلاویر مخالف این طرح بودند. تنها سه سال قبل از آن، نامزد دموکرات ها برای ریاست جمهوری، جرج مک گاورن، با دفاع از این طرح موجب شورش طبقه کارگر و متوسط در این ایالت شده بود. مک گاورن تلاش داشت با طرح مسأله به گونه‌ای دیگر، نظر مخالفان را عوض کند. او از سفیدپوستان می‌پرسید: آیا توقف طرح عدم تفکیک، حلال سایر مشکلات شما مانند مسکن، بیکاری، امنیت و غیره است. اما تلاش او فایده نداشت.
حساسیت بایدن به نگرانی‌ها و ترس‌های رای‌دهندگان سفیدپوست در حوزه انتخابیه خود، به درک مواضع او نسبت به مسأله جرم و جنایت و مواد مخدر در دهه ۸۰ و ۹۰ کمک می‌کند. او یکی از مبارزان سرسخت با مواد مخدر و مجرمان بود که تلاش داشت با این مواضع بتواند رای نامزد جمهوریخواه را به نفع خود مصادره کند. هنگام ریاست بر کمیته قضایی سنا در دهه ۹۰ او گفته بود که: صادقانه بگویم یکی از اهداف من این است که ویلیام هورتون را به زندان بفرستم. این موضع نشان می‌دهد که تلاش داشت تفکر جامعه سفیدپوست را نمایندگی کند که معتقد بود اگر دست و پایش بسته نمی‌شد، می‌توانست وضعیت جرم و جنایت در جوامع خود را کنترل کند. تلاش وسیع او برای تصویب قانون کنترل جرایم خشن در سال ۱۹۹۴، به این منظور بود که خود و حزب دموکرات را با یافتن راه‌حلی برای نرخ بالای خلافکاری در جامعه سیاهپوست، مدافع اصلی منافع طبقه متوسط سفیدپوست نشان دهد.
اما هیچ‌کس را به خاطر گذشته‌اش نباید سرزنش کرد بخصوص که احتمال می‌رود همکاری بایدن با اوباما موجب شده باشد نگاه او تغییر کرده و اشتباهات گذشته خود را جبران کرده باشد. بایدن از حامیان اصلی مقررات مدنی نیز بوده است اما هنوز از مواضع مخالفت جویانه خود با طرح عدم تفکیک دفاع می‌کند. بنابراین پرسش‌های ساده‌ای قابل طرح است: آیا بایدن هنوز سیاست‌های نژادپرستانه دارد؟ آیا هنوز نزدیکی او به طبقه کارگر و متوسط آمریکایی، موید ضمنی برتری نژادی سفید است؟
اگر چنین باشد آنگاه کاندیداتوری بایدن، با هدف کسب رای جامعه سفیدپوستان از طریق نمایش دادن خود به عنوان مدافع واقعی هویت طبقه کارگر سفیدپوست در برابر تمایلات غیرواقعی ترامپ برای حمایت از کارگران صورت می‌گیرد. حال پیامی که این وضعیت در خود خواهد داشت را مدنظر قرار بدهید. طی دهه‌های متمادی او نقابی لیبرالی برای مخفی کردن تمایلات نژادپرستانه بر صورت داشته است. او یکی از مخالفان سطحی طرح عدم تفکیک دانش‌آموزان سیاه و سفید نبود بلکه او رهبری مخالفان با آن را برعهده داشت. او تنها یک رای دهنده به لایحه مجازات برای جرایم مواد مخدری نبود بلکه جزو تدوین‌کنندگان آن بود. حتی اگر بایدن امروز مواضع گذشته خود را محکوم کند، آنها معرف شخصیت سیاسی او هستند. بایدن ممکن است بتواند رهبری دموکرات‌ها برای شکست دادن ترامپ را به دست بگیرد اما مواضع سیاسی او ممکن است موید افکار پشت پرده ترامپیسم باشد. به این ترتیب ممکن است علایم ظاهری امراض سیاسی ما ناپدید شوند اما این امراض همچنان به قوت خود باقی خواهند ماند.
