خبرنگاران و سربازان، قربانیان جدید سیستم معیوب حمل و نقل/ چرا عزمی برای به حداقل رساندن حوادث جاده‌ای وجود ندارد؟
عصر روز چهارشنبه خبری تلخ فضای رسانه ای کشور را درگیر کرد و حکایت از آن داشت که اتوبوس حامل خبرنگاران محیط زیستی کشور در آذربایجان غربی واژگون شده است؛ حادثه ای که سبب شد دو خبرنگار آسمانی شوند و در ادامه در روز بعد نیز در استان یزد وقوع یک حادثه برای اتوبوس سرباز معلم ها 5 جوان دیگر کشورمان را آسمانی کرد.
«بازتاب»؛ آرش خداپرست- در جریان واژگونی اتوبوس حامل خبرنگاران محیط زیستی کشورمان در حومه شهرستان نقده، 2 خبرنگار به نام های مهشاد کریمی و ریحانه یاسینی جان خود را از دست دادند و چندین خبرنگار مصدوم شدند.
همچنین در حادثه ای که در روز بعد یعنی روز پنجشنبه برای اتوبوس حامل سرباز معلم های استان سیستان و بلوچستان در استان یزد و شهرستان تفت رخ داد، 5 سرباز معلم فوت کردند و بقیه نیز مصدوم شدند.
در جریان هر دو حادثه اظهارات کارشناسان نقص فنی اتوبوس و بریدن ترمز اتوبوس ها را عامل واژگونی معرفی کرد.
پس از وقوع این دو حادثه تلخ، شاهد سیل پیام های تسلیتی بودیم که از سوی مقام های مسئول ملی برای این دو رویداد تلخ منتشر شد.
طبیعتاً به واسطه بعد رسانه ای و پوشش گسترده تر خبر واژگونی اتوبوس خبرنگاران، شاهد این بودیم که مدیران سیاسی و اجرایی کشور در رابطه با این حادثه پیام تسلیت های بیشتری صادر کردند تا شاید در رسانه ها بیشتر دیده شوند.
این ولع مدیران و سیاست مداران کشور برای صدور پیام تسلیت در حالی است که می دانیم دلیل اصلی وقوع چنین حوادثی در کشور ناوگان فرسوده حمل و نقل جاده ای، نبود نظارت کافی و دقیق روی کیفیت خودروهای مسافربری و نیز کیفیت پایین جاده های کشور در بسیاری از مناطق است.
مشکلی بزرگی که مولود امروز و دیروز نیست و سال های سال است که در کشور درگیر آن هستیم و هر از چندگاهی در نقاط مختلف کشور شاهد انتشار چنین خبرهای تلخی هستیم.
منظور ما اینجا نه تصادف خودروهای سبک است که البته شمارشان به مراتب بیشتر است، بلکه حوادث مرگباری است که در جاده های کشور برای ناوگان حمل و نقل عمومی رخ می دهد.
بارها و بارها در سال و ماه های گذشته نیز خبر واژگون شدن اتوبوس مسافربری و یا تصادف این خودروها به دلیل خواب آلودگی راننده و یا نقص فنی این وسایل را شنیده ایم و در جریان هر کدام از آن حوادث چندین و چند هموطن برای همیشه دستشان از دنیا کوتاه شده است.
این بار اما به دلیل اینکه حادثه برای اتوبوس خبرنگاران رخ داد، بعد رسانه ای بیشتری یافت.
شاهد آنکه یکی از مقامات استان آذربایجان غربی وقتی از ایراد وارده به سفر خبرنگاران با اتوبوس فوق الذکر سخن می گفت، آن را وسیله نقلیه کارگران کارخانه سیمان معرفی کرد و با همین استدلال مدعی شد که نباید برای حمل و نقل خبرنگاران از آن استفاده می شد.
گویی که اگر سال های سال نیز با این اتوبوس کارگران جا به جا می و بارها نیز دچار حادثه می شدند، اصلاً ایرادی به این فرایند وارد نبوده است!
سخن کوتاه اینکه این دو حادثه تلخ بار دیگر به همگان اثبات و یادآوری کرد که هم ناوگان حمل و نقل جاده ای و هم جاده های بین شهری و روستایی کشور به شدت آسیب پذیر هستند و هر آن امکان وقوع حادثه مشابه در این شرایط وجود دارد.
با این وجود ما شاهد آن هستیم که مدیران ارشد اجرایی و ملی کشور بی تفاوت به این نکات مهم همواره به صدور پیام تسلیت اکتفا می کنند و وقتی آبها از آسیاب افتاد، دیگر فکر اساسی برای حل ریشه ای این بحران های مرگ بار نمی کنند.
به موارد بالا بیافزاییم که حل بخش زیادی از این مشکلات به کار بزرگ و زیرساختی جدی نیاز ندارد و تنها با یک مدیریت هوشمند و رصد لحظه ای وضعیت ناوگان حمل و نقل جاده ای کشور امکان پذیر است، اما چه باید کرد وقتی حتی مدیران کشور در عملیاتی کردن این درخواست کم هم کارنامه قابل قبولی ندارند!
چه بسا بخشی از ناتوانی و ناکارآمدی مسئولان در رصد و پایش لحظه ای ناوگان حمل و نقل و منع تردد وسایل معیوب به موازی کاری ها و اختلاف نظرهای مدیریتی بازگردد ولی هر چه که هست خروجی آن مرگ پی در پی هموطنانمان در جاده های کشور است.
هر چند عزم قاطع مسئولان برای حل مشکلات موجود حتی در همین لحظه نیز دیگر سبب نخواهد شد امثال مهشاد کریمی و ریحانه یاسینی ها دوباره به دنیای ما بازگردند، ولی بدون شک سبب خواهد شد تا جلوی اتفاق های ناگوار مشابه بیشتری در آینده گرفته شود.
باید منتظر ماند و دید مسئولان اجرایی و ارشد ملی تنها به همین پیام های تسلیت تکراری اکتفا خواهند کرد و یا نه این بار ضمن برخورد مقصران احتمالی، رویه های مشکل دار را با هدف پیشگیری از حوادث مشابه اصلاح خواهند کرد؟
