ترک تحصیل 25 درصد دانش آموزان به دلیل نداشتن گوشی هوشمند؛ آمار ترسناکی که به سادگی از کنارش عبور کردیم
از همان ابتدایی که به واسطه شیوع ویروس کرونا در ایران، آموزش دانش آموزان به صورت آنلاین و مجازی شد، دغدغه و نگرانی پیرامون نحوه حضور جمع کثیری از دانش آموزان در فضای مجازی بالا گرفت؛ دانش آموزانی که به واسطه مشکلات مالی خانواده امکان تهیه گوشی هوشمند نداشتند و از قرار معلوم کسر زیادی از ایشان مجبور به ترک تحصیل شده اند.
«بازتاب»؛ آرش خداپرست- در شرایطی که جامعه درگیر با انبوه مشکلات اقتصادی، اجتماعی و بهداشتی است، از آنسو خبر می رسد که چیزی حدود 25 درصد از دانش آموزان کشورمان به واسطه عدم دسترسی به گوشی هوشمند در دو سال اخیر ناگزیر از ادامه تحصیل بازمانده اند.
این مهم را علی اکبر حق دوست- معاون آموزشی وزیر بهداشت مطرح کرده و در این باره به رسانه ها گفته است: این فکر که با تعطیل کردن می‌توان اپیدمی را کنترل کرد، اشتباه است، نمی‌توانیم به دلیل ترس واقعی از کرونا، سیستم کشور را متوقف کنیم. در برخی کشورها مانند فنلاند و دانمارک میزان خودکشی نوجوانان دوبرابر و مصرف مواد مخدر افزایش پیدا کرده است. وزیر آموزش و پرورش ایران نیز به شکل رسمی اعلام کرد که در کشور ۲۵ درصد از فرزندان خانواده‌های ما حتی برای یک ساعت در طول شب دسترسی به گوشی هوشمند ندارند و این یعنی این درصد از عزیزان ترک تحصیل کرده‌اند و این‌گونه موارد تا چند دهه آسیب رسان خواهد بود.
هر چند جملات و اطلاعاتی که که معاون وزیر بهداشت چند روز بیش بر زبان آورد از قطuیت بالایی برخوردار نیست و به نظر نمی رسد مستند به مطالعات و پژوهش های قطعی باشد، اما به هر صورت بر آمده از اطلاعاتی است که به خوبی سطح محرومیت دانش آموزان ایرانی را به ویژه در حوزه دسترسی به گوشی هوشمند و حضور در کلاس های آنلاین نشان می دهد.
اینکه 25 درصد از دانش آموزان ایرانی و یا کمتر از حتی یک نفر ایشان به واسطه چنین مشکلی مجبور به ترک تحصیل شود، مشکل و نگرانی بسیار بزرگ و قابل تأملی است که در شرایط کنونی چندان برای کسی از اهمیت بالایی برخوردار نیست.
اگرچه همین ترک تحصیل به واسطه عدم دسترسی به گوشی هوشمند خود پیامد آنلاین شدن مدارس و شیوع ویروس کرونا در کشور است، اما از این مهم نیز نباید غافل شد که همین پیامد در آینده نزدیک می تواند عواقب و پیامدهای زیان بار دیگری را به کشور و جامعه تحمیل کند که چه بسا خطرناک تر باشد.
به نظر می رسد استمرار این رویه آن هم در شرایطی که متولیان امر اساساً برنامه و توجهی به این نابرابری و ناعدالتی ها ندارند، می تواند حس تبعیض را در دانش آموزانی که با چنین مشکلاتی درگیر هستند، تقویت کند و در آینده آنها را با مشکلات و مسائلی رو به رو کند که جامعه را نیز متأثر خواهد کرد.
از سویی نیز بدون شک در جمع این دانش آموزان هستند دانش آموزان مستعد و توانمندی که مشکلات مورد اشاره امکان ظهور و بروز استعداد آنها را نمی دهد و به همین واسطه جامعه در آینده از توان و ظرفیت چنین نیروهایی محروم خواهد شد.
البته امید این است که در آینده نزدیک و در سایه واکسیناسیون سراسری مشکلات مربوط به کلاس آنلاین کاهش یابد و این دانش آموزان نیز بتوانند با حضور در کلاس های درس، تحصیل خود را ادامه دهند، اما چیزی که نباید نادیده گرفته شود همین نابرابری و ناعدالتی هاست که حتی بازگشت جامعه کرونایی به شرایط عادی نیز به حل آن کمکی نخواهد کرد و نیازمند اقدامات جدی و موثر در حوزه های مختلف است.
