تحلیل عبدی از ماجرای امیرحسین رستمی و امیرنوری
عباس عبدی، تحلیلگر مسائل سیاسی در یادداشتی در کانال تلگرامی خود با عنوان «به گذشته بنگرید» نوشت: این روزها دو اتفاق جالب در صداوسیما و فضای مجازی رخ داده که عبرت‌آموز است. مورد اول یک بازیگر تلویزیون را در برنامه‌ای زنده می‌آورند که ناگاه در باره کرونا سخنان خارج از چارچوب می‌زند و فوری برنامه قطع می‌شود!! بعد هم آن فرد عذرخواهی می‌کند و عذرخواهی او نیز از صد تا نقد علیه سیستم بدتر بود.
سپس یک بازیگر دیگر که پیش‌تر جزو مبلغان ارزش‌های رسمی بوده، فیلم بسیار ساده و کوتاهی را در فضای مجازی پخش می‌کند که به نوعی تعریض به شعار سال محسوب می‌شود و مورد هجوم قرار می‌گیرد و ظاهرا احضار و به قولی بازداشت شده است. احتمالاً یکی دو روز دیگر نیز او با عذرخواهی مشابه سروته قضیه را هم می‌آورد. در هر دو مورد طرفداران ساختار هم چوب نقد را می‌خورند و هم چوب عذرخواهی را!!
ریشه این فلاکت و بدبختی رسانه‌ای کجاست؟ از زمانی آغاز شد که ارزش‌های رسمی فاقد افراد مرتبط و تأثیرگذار جهت دفاع از آنها شد. تایید ارزش فرهنگی و سیاسی را نباید از زبان ورزشکار و هنرمند گرفت. نه تنها اعتبار ندارد، بلکه چون القایی است و متناسب نان به نرخ روز خوردن گفته می‌شود، یک روز دیگر هم که فضا عوض شود سخن دیگری خواهند گفت.
در حقیقت این وضعیت محصول آویزان شدن نهادها و طرفداران ارزش‌های رسمی به نیروهایی است که اصولاً حرفه‌ای این کار نیستند و صلاحیت لازم برای ورود در این عرصه را ندارند. بدترین نمونه آن را در جریان تتلو دیدیم و اینها نیز عوارض کوچک‌تر آن است.
هنگامی که کنشگران و صاحب‌نظران اصلی حوزه سیاست، فرهنگ و اقتصاد حذف شوند، چاره‌ای جز آویزان شدن به سلبریتی‌های بی‌ارتباط با این موضوعات ندارند، ولی این طناب پوسیده و کم‌تحمل‌تر از آن است که بتوان این بدن سنگین را به آن آویزان کرد.
بهتر است به این افراد ناسزا نگویید. قدری به گذشته خود بنگرید، آن را نقد کنید و تغییر مسیر دهید. از سلبریتی‌ها برای هیچ حکومتی آب گرم نمی‌شود. کار چندانی هم با این افراد نمی‌توان کرد و در نهایت با یک توبه صوری که صد بار از کار اولیه آنها عوارض بدتری برای سیستم دارد، راضی می‌شوند، مثل توبه تتلو که زمانی حسرت چنین توبه‌ای را می‌خوردند.
