بچه‌ها فیلم‌های شاد و موزیکال می‌خواهند

داور بخش انیمیشن جشنواره فیلم های کودکان و نوجوانان معتقدست باید فیلم هایی مختص بچه ها در سینمای ایران ساخته شود و این امر مستلزم اعتماد سفارش دهندگان و دولت به هنرمندان است.

علیرضا گلپایگانی داور بخش انیمیشن سی امین جشنواره فیلم های کودکان و نوجوانان درباره آثار این جشنواره به خبرنگار مهر گفت: چیزی که امسال در داوری آثار جشنواره مدنظر ما بود این بود که به فیلم هایی امتیاز دهیم که برای کودکان باشد نه درباره کودکان. فیلم هایی که درباره کودک هستند برای بزرگترها ساخته می‌شود و در آنها به موضوعاتی مانند رفتار با کودکان و روانشناسی آنها توجه می‌شود در حالی که بچه ها از این موضوعات سر در می آورند و علاقمندی کودکان، فیلم های شاد، مفرح و موزیکال است.

وی افزود: ما باید توجه داشته باشیم فیلم هایی تولید کنیم که هم برای کودکان و هم بزرگترها قابل لمس باشد. برای مثال انیمیشن هایی که در آن سوی مرزها تولید می‌شوند آثاری هستند که حتی تا ساعت ۱۱ شب اکران دارند و بزرگترها به تماشای آنها می نشینند و کوچکترها هم آنها را دوست دارند بنابراین فکر می کنم همین موضوع می تواند فرمول نجات برای سینمای کودک باشد.

این نویسنده و کارگردان با تاکید بر اینکه داستان فیلم ها باید به گونه ای طراحی شود که برای هر دو گروه جذاب باشد، تصریح کرد: مسایل فرهنگی و بومی ما باید به گونه ای در آثار به نمایش در بیاید که هم بزرگترها و هم کوچکترها قادر به برقراری ارتباط با آنها باشند. در انیمیشن انجام این کار سخت تر است زیرا در کشور ما به گونه ای جا افتاده که انیمیشن برای بچه ها تولید می‌شود برای مثال بسیار کم پیش می آید که افراد ساعت ۹ شب به تماشای چنین آثاری در سینماها بنشینند.

وی ادامه داد: در این دوره از جشنواره فیلم های بلند انیمیشنی را دیدیم که می توانستند با نوجوانان و بزرگترها ارتباط برقرار کنند اما درباره گروه سنی کودکان آنچنان که باید اثری وجود نداشت زیرا به طور کلی وارد شدن به این حیطه سخت است. هر چند ما به شناخت کافی در این موضوع رسیده ایم اما لزوما دانستن قواعد کافی نیست و ما نیاز داریم برخی از مقولات را تجربه کنیم.

گلپایگانی در پایان عنوان کرد: من فکر می کنم شاید سفارش دهندگان ما آثار شسته و رفته ای را می خواهند و مقداری حساسیت دارند اما به نظرم باید به هنرمندان اعتماد کنند. با این وجود چون اغلب سفارش دهندگان مدیران هستند و حساسیت دارند که مبادا آثار با شرایط جامعه ما وفق نداشته باشد آثار ما تنوع کافی ندارد. به طور کلی قوانین نانوشته ای وجود دارد که فیلمسازان هم از این هراس دارند که دچار ممیزی شوند. به نظرم اگر به هنرمندان اعتماد و از برخی خطاها چشم پوشی کنیم فیلم هایی با اشکال های کمتری خواهیم داشت و تعامل بیشتری ایجاد می‌شود.