برپایی نمایشگاه انفرادی و چاپ دو کتاب عکس و نوشته

کوروش ادیم عکاس  درباره جدیدترین فعالیت های خود گفت: در سال ۹۶ حتما نمایشگاه انفرادی خود را برپا می کنم که ممکن است دو بار هم اتفاق بیفتد.

او که از سال ۹۰ نمایشگاه انفرادی برپا نکرده است درباره این تاخیر و پروژه ای که در سال ۹۶ به نمایش خواهد گذاشت، بیان کرد: از سال ۹۰ در برخی نمایشگاه های گروهی شرکت داشته ام اما دلیل برپا نکردن نمایشگاه انفرادی این بود که معمولا هنرمندان در سال می توانند در نهایت دو پروژه را به ثمر برسانند و حد فاصل این پروژه ها حداقل سالی یکبار نمایشگاه انفرادی برپا می کنند. برای من در سال ۹۰ ناگهان وضعیت به گونه ای شد که سوژه های بسیار زیادی به ذهنم هجوم آورد و تا سال ۹۵ مدام مشغول کار بودم و در عین حال در این کلنجار بودم که از میان این پروژه ها که کار کردم کدام را به نمایش بگذارم.

این عکاس ادامه داد: متاسفانه در زمینه برپایی نمایشگاه کمی وسواسی شدم و الان با خودم می گویم کاش سالی یک نمایشگاه گذاشته بودم چون با انبوهی پروژه رو به رو شدم که باید یکی را در اولویت می گذاشتم و انتخاب برایم سخت بود.

ادیم درباره انتخاب آثارش برای نمایشگاه اخیرش گفت: در نهایت من پروژه ای را انتخاب کردم که کاملا خارج از چهارچوبی که مخاطب از من شناخت دارد، نباشد. ممکن است پروژه هایی را در این سال‌ها عکاسی کرده باشم که کاملا از فضایی که مخاطب از من می شناسد متفاوت باشد ولی من نمی توانم فضای شناختی مخاطب را یکباره با یک نمایشگاه دگرگون کنم و باید کاری کنم که مخاطب بتواند خط ارتباطی با مجموعه آثارم را تشخیص بدهد و این پیوند را درک کند. برای همین نمایشگاه امسالم نمایش مجموعه ای است که دنباله کارهایی است که در سال‌های اخیر از من مشاهده شده و فقط دید معاصرتری دارد و موضوع کلی اش درباره سرگشتگی انسان معاصر است.

وی ادامه داد: انسان در جهان امروز وضعیت گم و گوری دارد و ما باید مدام در فضای سپهر اطلاعاتی دنبال خودمان بگردیم.

این عکاس همچنین از چاپ دو کتاب در سال ۹۶ خبر داد و گفت: قرار بود کتاب «لبخند شاعر» که عکس های من از ۸۰ شاعر است به نمایشگاه کتاب امسال برسد که با کمی تاخیر نسبت به این نمایشگاه در می آید. یک مجموعه عکس و نوشته های خودم هم قرار است امسال دربیاید.

ادیم در پایان در توضیح بیشتر کتاب هایش گفت: در این کتاب نوشته ها برایم در اولویت بود و در واقع یک سری نوشته هایی از زندگی روزمره و درباره نزدیکانم است که در برخی مواقع پایانش غافلگیرکننده و در فضایی غیر واقعی است. ناشر مایل بود چون من بیشتر به عنوان عکاس شناخته می شوم (با اینکه دو کتاب شعر هم دارم) عکس هایی تزئینی همراه نوشته ها باشد برای همین عکس هایی را انتخاب کردم که به معنای نوشته ها ربطی ندارد و از یک مجموعه عکس های اجتماعی که در استودیو گرفته شده اند انتخاب شده اند. این عکس ها را هم تا به حال جایی نشان نداده ام.