برنده جایزه پولیتزر: نئوکان‌ها برای مردم ایران پشیزی ارزش قائل نیستند

من معتقدم که برای مدت طولانی تغییر رژیم در ایران در رأس برنامه‌های سیاست خارجی بسیاری از گروه‌ها بوده است. در سال ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶، شعار نئوکان‌ها پس از سرنگونی صدام حسین این بود که “مردان واقعی به تهران می‌روند.” آن‌ها واقعا خیلی مشتاق تسهیل تغییر رژیم در ایران بودند؛ بنابراین برانگیختن بی‌ثباتی در ایران برای افرادی که به اهمیت دادن به ایرانیان تظاهر می‌کنند، منافع زیادی دارد. اما در واقع آن‌ها برای ایرانیان پشیزی ارزش قائل نیستند.

یکی از گزارشگران برجسته طی گفت‌وگویی بشدت از مواضع اخیر ترامپ در قبال ایران انتقاد کرد.

گلن گرین‌والد، برنده جایزه پولیتزر، طی گفت‌وگویی با وبگاه دموکراسی‌ناو ضمن بررسی مواضع ترامپ پیرامون تجمعات اخیر ایران گفت: من معتقدم که برای مدت طولانی تغییر رژیم در ایران در رأس برنامه‌های سیاست خارجی بسیاری از گروه‌ها بوده است. در سال ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶، شعار نئوکان‌ها پس از سرنگونی صدام حسین این بود که “مردان واقعی به تهران می‌روند.” آن‌ها واقعا خیلی مشتاق تسهیل تغییر رژیم در ایران بودند؛ بنابراین برانگیختن بی‌ثباتی در ایران برای افرادی که به اهمیت دادن به ایرانیان تظاهر می‌کنند، منافع زیادی دارد. اما در واقع آن‌ها برای ایرانیان پشیزی ارزش قائل نیستند.

گرین‌والد با اشاره به توئیت‌های ترامپ درباره ایران تصریح کرد: این همان رئیس‌جمهوری است که کمتر از سه ماه پیش، ایرانیان را از ورود به آمریکا ممنوع کرد. او کسی است که با بدترین و وحشی‌ترین دیکتاتور‌های جهان از جمله عربستان و جا‌های دیگر متحد شده است.

بسیاری از تحلیلگران غربی که درباره حقوق بشر در ایران ابراز نگرانی می‌کنند. افرادی هستند که در اندیشکده‌هایی کار می‌کنند که توسط سایر دیکتاتور‌ها و مستبدان سرکوبگر همان منطقه تامین مالی می‌شوند.

به گزارش فرارو،گرین‌والد افزود: من معتقدم هنگامی که دونالد ترامپ یا افرادی از اندیشکده‌های واشینگتن از روی نگرانی برای حقوق بشر یا رفاه مردم ایران، خواستار مداخله در ایران می‌شوند، ما باید به شدت ظنین باشیم. وقتی مسئله سیاست خارجی مطرح می‌شود، به نظر من بهترین امیدواری ما این است که آمریکا از مسئله نزاع سیاسی داخلی ایران بیرون بماند.

این گزارشگر سرشناس درباره حمایت آمریکا از دیکتاتور‌ها خاطرنشان کرد: مرکز ثقل سیاست خارجی آمریکا پس از جنگ جهانی دوم تا جنگ سرد و پس از سقوط شوروی، این بوده که تا وقتی که دیکتاتور‌ها منافع آمریکا را تامین می‌کنند با آن‌ها متحد و از آن‌ها حمایت کند.