با مجموعه عواملی آشنا شوید که کشتی خودروسازی ایران را به گل نشانده است

صنعت خودروسازی ایران سال های سال است که با مشکلات اساسی فراوانی دست و پنجه نرم می کند و با وجود این مشکلات مسیر توسعه اش با کندی رو به رو است؛ صنعتی که به باور همگان مشکل ریشه ای آن تحریم های بین المللی است، اما از قرار معلوم مجموعه مسائل دیگری مثل ضعف مدیریت ،انتصابات نادرست و خویشاوند سالاری است که کشتی این صنعت بزرگ و ملی را به گل نشانده است. همه این عومل دست به دست هم می دهند که اکنون پس از نیم قرن از عمر این صنعت در کشورمان، در مباحث مختلف فنی و کارشناسی مانند ایمنی ، تنوع تولید ،خدمات پس از فروش ،طراحی پلتفرم و… نسبت به گذشته پسرفت نماید .

به  گزارش «بازتاب»، کمتر کسی را می توان یافت که در سال و ماه های گذشته در رابطه با مشکلات ریشه ای و کلیدی صنعت خودروسازی ایران نشنیده باشد؛ مشکلاتی که کیفیت و کمیت تولیدات این صنعت را در ایران با چالش جدی رو به رو کرده است و حاصل آن تولید تعداد زیادی خودروی بی کیفیت و گران با هزینه های گزاف است.

در شرایطی که به باور بسیاری مشکل اصلی وقوع چنین شرایطی تحریم های بین المللی و محدودیت هایی است که از سوی کشورهای توسعه یافته بر صنعت خودرو سازی ایران وارد آمده است، تجربه کارشناسان در صنعت خودرو سازی نشان می دهد که ریشه وقوع این مشکلات مجموعه مسائل دیگری است

مجموعه مسائلی که علی رغم تلاش شبانه روزی نیروهای کارگری و کارشناسان فنی به تعدیل نیرو، کمبود نقدینگی، توقف برخی از واحدهای تولیدی با قدمت چند ده ساله ، کاهش شدید تولید، عدم پرداخت به وقوع بدهی کارکنان و… منجر شده است و در صورت عدم اصلاح این رویه ها ممکن است به تعطیلی این صنعت ملی نیز منجر شود.

یکی از این مشکلات که اکنون صنایع خودرو سازی با آن مواجه است، تفاوت در میزان دریافتی و مزایایی مدیران این صنعت با کارکنان و پرسنل است؛ رویه ای که انگیزه کار و تلاش را از کارکنان گرفته و فاصله زیادی را میان مجموعه مدیران با نیروهای کارگری چه به لحاظ مادی و چه به لحاظ معنوی ایجاد کرده است.

به بیان بهتر در حالی که کارگران زحمت کش صنعت خودرو در شرایط بد معیشتی و با کمترین افزایش دستمزد در حال خدمت به نظام تولیدی کشور هستند، برخی از مدیران پشت میز نشین در بهترین شرایط کاری با دریافت حقوق های چند ده میلیونی روزگاری خوشی را سپری می کنند.

این افراد نه تنها هیچ حسی نسبت به وضعیت کارگران ندارند بلکه منافع گروهی و حزبی شان بر منافع ملی ارج می دانند؛ مدیرانی که در بسیاری مواردسفارش شده هستند و یا سابقه فعالیت در نهادهای دولتی و امنیتی را داشته اند.  و گاها در چندین شرکت تابعه مشغول به فعالیت هستند.

رویه و نوع برخوردی که به باور برخی کارشناسان ،صنعت خودروسازی را از یک صنعت ملی و همگانی تا حد یک صنعت خانوادگی و گروهی تقلیل داده و در شرایط تحمیل فشارهای شدید از این مسیر به مردم، منافع قابل توجهی را عاید گروه های خاص کرده است.

این البته همه مشکلات بزرگ و ریشه ای صنعت خودروسازی کشور نیست و از سوی یگر حضور فرزندان و بستگان نزدیک برخی از افراد سیاسی، دولتی و بعضا امنیتی در شرکت های خودروسازی اکنون به یک عارضه جدی و انکارناپذیر تبدیل شده است.

این افراد نه تنها کمکی به کارایی و کیفیت عملکرد شرکت های خودروسازی نمی کنند بلکه جامعه کارگران صنعتی را نیز رنج می دهد. چرا که آنها بر خلاف نیروهای کارگری و کارشناس هیچگاه مورد بازخواست قرار نمی گیرند، هیچگاه دستمزدشان کم نمی شود، هیچگاه از شرکت ها خودرویی حذف نمی شوند و قابل تأمل تر اینکه همواره دستمزدشان از میانگین دستمزد کارگران بسیار بیشتر است.

مجموعه افرادی که  مصداق بارز خواص در صنعت خودروسازی کشور هستند و از بستگان نزدیک مقام های دولتی ،نظامی تا بستگان نزدیک نماینده های مجلس را شامل می شوند.

بر اساس آنچه مورد اشاره قرار گرفت، به خوبی مشخص است که دلیل وقوع بحران و کاهش کارایی و کارآمدی صنایع خودروسازی در ایران نه تحریم های بین المللی بلکه مجموعه مشائلی نظیر سوء مدیریت، مدیریت های خانوادگی و مشکلات مشابه داخلی است که در صورت استمرار ضربات سنگینی را متوجه این صنعت بزرگ خواهد کرد.

در چنین شرایطی شایسته است که نهادهای نظارتی و حاکمیتی وضعیت مدیریت در صنایع خودروسازی را به صورت جدی تری مورد کنکاش قرار دهند و با اصلاح رویه های غلط و مبتنی بر شایسته سالاری از نابودی این صنایع بزرگ و ملی جلوگیری کنند؛ رویه ای که در صورت عدم اصلاح ،صنعت خودروسازی ایران را چون یک کشتی بزرگ به گل خواهد نشاند و دیگر امکان احیای آن به این سادگی ها فراهم نخواهد شد.