ایرانِ اسلامی در سوگ فرزندان خود

عباس آخوندی-وزیر راه و شهرسازی: حادثه تکان‌دهنده تروریستی در حرم امام (ره) و مجلس شورای اسلامی و شهادت جمعی از شهروندان عزیز و پاسداران فداکار روح و روان ملت ایران را جریحه‌دار کرد. من به سهم خود شهادت این عزیزان را به خانواده محترمشان، ملت عزیز ایران، و هم‌چنین رهبر معظم انقلاب، مسئولان گرامی،رییس، هیات رییسه و نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی تسلیت می‌گویم.

بی‌گمان این حادثه موجب وحدت و یکپارچگی ملی در ایران خواهد شد و عزم ملت ایران را برای حفظ تمامیت و سرافرازی این سرزمین جزم خواهد کرد. در عین حال، این حادثه هشداری بود به تمام مسئولان نظام و هم‌چنین تمام گروه‌های سیاسی که دل در گروِ توسعه‌ی ایران و بالندگی نسل جوان این ملت دارند تا رخنه‌ای که موجب امکان ورود این حرکت شوم پس از سال‌ها امنیت و آرامش به ایران شد را شناسایی کنند. برای نسل من که حوادث خونبار تروریستی اوائل انقلاب که طی آن روزانه تا 40 نفر مردم بی‌گناه در تهران به شهادت می‌رسیدند و جنگ را به یاد دارند و همکاری تروریست‌ها با دشمن در حال جنگ با ایران را به خاطر دارند، این حادثه یادآور آن روزهای تلخ و غمباری است که پشت سر گذاشتیم.

آنچه موجب عبور از آن همه گردنه‌های هولناک در آن روزگاران شد، فهم و درک تمام نیروهای سیاسی از شرایط زمان علیرغم وجود اختلاف‌های میانشان، وحدت مسئولان، فداکاری و یکپارچگی ملت، رهبری خردمند و فداکاری نیروهای مدافع ایران اعم از ارتش، سپاه و بسیج بود. اینک از یک سوی، ملت ایران با تجربه‌تر وآبدیده‌تر شده‌است و مسئولان دارای تجارب گسترده‌تری هستند و رهبری نیز با هوشیاری اوضاع را رصد و کشور را راهبری می‌کند. همه‌ی اینها موجب دلگرمی و امید به امکان عبور سرافرازانه از این تنگناست. لیکن از سوی دیگر، باژرف‌ترین شکاف اجتماعی روبرو هستیم که معبری برای ورود جریان‌های شوم به ایران می‌شود. بر همه‌ی ما و تمام گرایش‌های سیاسی است که این شکاف را ترمیم و پر کنیم. به هوش باشیم که این بار با جریان تروریسم بین‌المللی روبرو هستیم که از سوی قدرت‌های بزرگ هم تسلیح می‌شوند و هم تامین مالی می‌گردند.

شاید جهان تاکنون جریان و سازمان تروریستی بین‌المللی بدین سطح از گستردگی و با مشارکت شهروندانی با ملیت‌های مختلف، تا این حد از تسلیح و این حد از خشونت و هم‌چنین ایمانِ کور به آموزه‌های بی‌روح و باورهای خشک و متصلب را تجربه نکرده باشد. همچنین، بازی آشکار و نه چندان پنهان قدرت‌های بزرگ و نفوذ سرویس‌های جاسوسی آنان در این گروه‌ها و به‌راه انداختن جنگ‌های نیابتی نیز کم‌سابقه است. این هوشمندی مضاعفی از سوی ما را طلب می‌کند. چون این جریان به یارای سلاح و ثروت قدرت‌های بزرگ جهانی و منطقه‌ای برای مدت طولانی‌تری جان‌سختی می‌کند. به‌دلیل همین پیچیدگی، توانِ مالی و قدرت نظامی، رویارویی و مبارزه با آن نیز نیازمند راهکارهای پیچیده‌تر، هوشمندی بیشتر، انسجام ملی ژرف‌تر و همکاری منطقه‌ای و تعامل بین‌المللی است.

دو رویکرد بنیادین نقشی اساسی در حفظ امنیت و ثبات ایران داشته و دارند. یکی حس همبستگی در حوزه تمدن ایران‌شهری و دیگری رویکرد مثبت و فعال در جهان اسلام و دفاع از کیان اسلام است. بی‌گمان، ایران همچنان محور و ستون امنیت کشورهای واقع در حوزه تمدن ایران‌شهری است. این رابطه دوسویه است. بی ایران، منطقه امنیت به خود نخواهد دید. همچنان‌که بی‌منطقه، ایران توسعه و امنیت را تجربه نخواهد کرد. تجربه‌ی تاریخی استقلال جمهوری‌های شوری سابق و تامین امنیت آنها، موید این رابطه دو سویه و واقعی است. هرچند، ظرفیت بیشتری در این حوزه وجود دارد و این یادداشت می‌خواهد تاکید بیشتری بر ضرورت استفاده از ظرفیت‌های امنیتی همکاری‌‌های درون‌منطقه‌ای در حوزه‌ی تمدن ایران‌شهری نماید. تعامل در درون جهان اسلام، رویکرد دیگری است که همواره مورد تاکید رهبران ایران بوده و هست.

شوربختانه، رفتارهای کودکانه و خارج از حزم و احتیاط برخی مسئولانِ برخی کشورها و دمیدن سرویس‌ها به اختلافات مذهبی و بازی خوردن برخی شخصیت‌های مذهبی در منطقه از جمله در ایران زمینه‌ی بروز نزاع را در منطقه فراهم آورده است. بی‌گمان ما باید با حفظ موضع عزت ملت ایران، هوشیار باشیم که هیچ نغمه‌ی اختلاف مذهبی از درون ایران سرداده نشود. کوچکترین بی‌احتیاطی می‌تواند عواقب وخیمی داشته باشد. به هر روی، امنیت ایران نیازمند گفت‌وگوی مثبت تمام گروه‌های سیاسی از موضوع مسئولیت ملی، در چارچوب قانون اساسی و هدایت رهبری است. بی‌شک، نیروهای اطلاعاتی و امنیتی چون همیشه با جدیت به مسئولیت خود عمل خواهند کرد و عاملان این حوادث هولناک را بی‌مجازات نخواهند گذاشت.

من همچنان، مطمئن و امیدوار به آینده فروزان ایران و توسعه امنیت در منطقه هستم.