انگلیس به دنبال شکستن طلسم نیم قرنی

دو تیمی که به مرحله نیمه نهایی رقابت های جام جهانی صعود کرده اند با رویاهایی متفاوت گام در میدان خواهند گذاشت. انگلیس بیش از نیم قرن است که به عنوان قهرمانی نرسیده است.

دومین دیدار مرحله نیمه نهایی بیست و یکمین دوره رقابتهای جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه روز چهارشنبه در شرایطی بین تیم های کرواسی و انگلیس برگزار خواهد شد که کمتر کسی از روز اول می توانست پیش بینی کند این دو تیم در این مرحله حضور خواهند داشت.

دیداری غیرمنتظره در نیمه نهایی
از زاگرب تا لندن، از دریای آدریاتیک تا دریای شمال، از جنگ های داخلی یوگسلاوی تا جنگ های داخلی بریتانیا، از فوتبال تا فوتبال… دو قلب، دو تپش، دو نگاه، دو موسیقی، یکی ملهم از موج های خروشان دریای مدیترانه و دیگری از سایه روشن های قرون وسطی. بار دیگر در مستطیل سبز، در سرزمین سرد، این بار در جام جهانی، این بار در یکی مانده به فینال. کدام یک آخرین سمفونی اش را خواهد نواخت؟ کروات ها یا آنگلوساکسون ها؟ چیزی نمانده. بزودی آن را، خواهید فهمید.

انگلستان: فوتبال! به خانه‌ات برگرد
برای تیمی که در سیاهه ش، حذف از جام های جهانی آن هم در ضربات پنالتی، سناریویی تکراری به شمار می رفت، چیره شد بر کلمبیای بدون خامس، آن هم در ضربات پنالتی اتفاق تازه و فرخنده ای به حساب می آمد… گویی نشانه ای بود برای پایان یک انتظار ۲۸ ساله(صعود به نیمه نهایی) و به دنبال آن شاید برای پایان یک انتظار۵۲ ساله( قهرمانی جهان) .

مردم انگلستان به این تیم که شِمای ضعیف تری از تیم های گذشته شان دارد امید کمتری داشتند. آن ها معتقد بودند زمانی که نسل طلایی شان با تمام ستاره های نامدارش به هیچ توفیقی در رقابت های بین المللی دست نیافته ست، چگونه می توان به این تیم کم ستاره که به ویژه خط دفاع و هافبکش سایه ای از تیم گذشته هم نیست، دل بست؟ شاید این مسئله یکی از دلایلی بود که در بازی برابر سوئد در سامارا، کمتراز ۵۰۰۰ نفر از هواداران انگلیسی وارد ورزشگاه شدند؛ اما گذر زمان به آن ها اثبات کرد که این بار ماجرا با هر بار دیگری فرق می کند. تیم گری ساوت گیت ماموریت غیرممکنی را ممکن کرد که نسل طلایی شان از محقق کردنش عاجز بودند… حالا مردم تابلوهایی را به دست می گیرند تا فریاد بزنند : فوتبال ! به خانه ت برگرد .

درواقع انگلستان گری ساوت گیت نوآوری تاکتیکی یا بازی چشم نوازی را از خود ارائه نمی دهد. آنها خیلی خاص و ویژه بازی نمی کنند، و همچون گذشته ی دور خویش به گلزنی ادامه می دهند؛ چرا که گل مگوایر چهارمین گل سه شیرها در تورنمنت به وسیله ی ضربات کرنر بود و گل دوم دله علی -که آن هم با سر زده شد- سومین گلی بود که آن ها در جریان بازی به ثمر می رساندند.

با این وجود فوتبال نیمه سنتی و نیمه مدرن و سه دفاعه گری ساوت گیت، موهبتی را در سینه خویش دارد که توانسته قریحه نسل جوان این تیم را شکوفا کند و آن یکدلی و روح جمعی واحدیست که تصور می شود در نیم قرن اخیر در این تیم موج نمی زد. « من می خواهم این اتفاق الهام بخش نسل های آینده فوتبال انگلیس باشد. امیدوارم زمانی که آنها به ما نگاه می کنند، بدانند که همه چیز امکان پذیر است و می توانند به مراحل بالاتر بروند. ”

اریک دایر در ادامه اضافه می کند: « پیروزی بزرگ ما وحدت ماست. یکدلی و همبستگی قوی بین ما ۲۳ بازیکن و عوامل تیم وجود دارد. ما آماده ی مبارزه برای یکدیگر هستیم و روحیه ی بسیار بالایی داریم.» تاثیر آنچه که هافبک جوان تاتنهام گفت را می توان در بازگشت سباستین دلف به انگلستان _ به دلیل تولد سومین فرزندش _ نگریست؛ دلف از تغییر جو و نگاه مردم به تیم فوتبالشان صحبت می کرد، آنچه که او را حیرت زده کرده بود.

ظاهرا همه این ها به لطف حضور مردی است که به سان مهمان ناخوانده رهبر سه شیرها می شد، مردی که بارقه های امید را به فوتبال انگلستان و مردمش تزریق می کرد و خود یکی از قربانی های پنالتی های نفرین شده ی سه شیرها و چندستگی هایشان در تیم ملی بود. در تمام این سالها کارشناسان و تحلیلگران معتقد بودند که برای بازیکنان تیم ملی، باشگاهیاشان مهمتر از تیم ملی ست و بازیکنان تیم نیز بر سر این مسئله یکدیگر را متهم می کردند اما، اما تیم گری ساوت گیت پایش در تله ی این حواشی ها گیر نکرد.

گویا این، برگ برنده ی آنها بود« هرگز نمی توانید مانند زمانی باشید که پیراهن تیم ملی‌تان را بر تن می کنید. شاید ۱۸ ماه پیش به بچه ها گفتم که موفقیت در انگلستان می تواند بزرگتر از هر موفقیت دیگری در باشگاه هایتان باشد. احتمالا این همان چیزی است که حالا باید ازش شروع کنید.» آیا فوتبال به زادگاهش، به سرزمین مادری اش، به خانه ی سه شیرها، باز خواهد گشت؟ هنوز دو بازی مانده، دوبازی بسیار، بسیار، دشوار…

کرواسی: سرزرمین ۲۷ ساله
تلفن زنگ می خورد… مارک ویدکا ستاره ی دهه ۹۰ فوتبال استرالیا آن را جواب می دهد. بعد از لحظاتی تلفن را قطع می کند. باور نکردنی بود! فرانجو توژمان اولین رئیس جمهور تاریخ کرواسی به او زنگ زده بود. او از ویدوکا خواسته بود که به تیم دینامو زاگرب بیاید. گویا فرانجو توژمان نیز از جادوی فوتبال با خبر بود. او می دانست که فوتبال، همانند گذشته، می تواند ناجی مردم سرزمینش شود…

برای سرزمین تازه ای که فوتبال یکی از عوامل استقلالش می شد، دیگر چیزی فراتر یک دغدغه بود. به واقع فوتبال در کنار سایر روزمرگی های کروات ها قرار می گرفت تا رهیافتی برای آن ها شود که در صف بزرگان قرار گیرند و دیری نپایید به آنچه که می خواستند نیز رسیدند. آنها در هفتمین سال استقلالشان، تحت هدایت میروسلاو بلاژویچ با حذف بزرگانی چون آلمان و هلند توانستند به مقام سومی جام جهانی ۱۹۹۸ نائل گردند…

اتفاق دور از انتظاری که سرزمین نو رسیده ی کرواسی را غرق در جشن و شادی کرد. آنها توانسته بودند دینشان را به فوتبال ادا کنند اما پس از درخشش تیم ۹۸، دیگر کروات ها در تورنمت های بعدی کم فروغ ظاهرا شدند هرچند که در برخی مواقع رگه هایی از یک جرقه ی بزرگ را نشان می دادند اما این، کافی نبود… نسل پا به سن گذاشته ی آنها در اوایل قرن بیست و یکم نیاز به یک تحول داشت، به یک انقلاب بزرگ.

دهه دوم قرن جدید، سرآغازی برای این تحول بود… ایچ های درخشان در راه بودند: مودریچ، مانزوکیچ، راکیتیچ، پرشیچ و کواچیچ. حضور آنها در کنار سایر بازیکنان، تحت هدایت زلاتکو دالیچ _ که تا پیش از جام رزومه ی کوتاه وساده ای از خویش به جا گذاشته بود _ سبب شد تا شروع قدرتمندشان در این جام با شکست نیجریه ی نگون بخت، آرژانتین بیمار و ایسلند تازه وارد، نوید مسیر درخشانی را در ادامه ی را به آن ها بدهد. گرچه در بازی مقابل تیم سرسختی چون سوئیس کارشان گره خورد اما آنها دست های نجات بخش سوباشیچ را داشتند تا با درخشش در ضربات پنالتی تیمش را رهسپار مرحله ی بعدی کند. انگار جمله های راکیتیچ را پس از اینکه مودریچ پنالتی اش را در آخرین دقایق وقت های اضافه دوم ازدست داد، به خوبی در اعماق ذهنش ملکه شده بود: « بارها و بارها او ( مودریچ ) ما را نجات داده حالا زمانش رسیده که ما او را نجات دهیم.»

پس از بازی خسته کننده مقابل سوئیس آنها به مصاف میزبان رفتند.این بازی نیز به ضربات پنالتی کشید تا آنها با پیروزی در ضربات پنالتی بعد از آرژانتین ۱۹۹۰ دومین تیمی باشند که در دو مرحله پشت سر هم می تواند در ضربات پنالتی پیروز شود. حال آنها با وجود این بازی طاقت فرسا خسته تر هم شدند. « زمان هایی در بازی بود که ما انرژی لازم را نداشتیم. ۲۴۰ دقیقه بازی در فوتبال آن هم طی شش روز می تواند برای شما بسیار سنگین باشد.» در ادامه مودریچ می گوید: « ما انتظار داریم که انگلستان حریف دشواری باشد بنابراین بیشتر از همه باید به کارهای دفاعیمان بپردازیم. ما دیده ایم که چقدر آنها در ضربات شروع مجدد خوب اند و همه ی ما هم می دانیم که امشب یک گل از شروع مجدد دریافت کردیم.»

زلاتکو دالیچ که تیمش با ترکیب عجیب ۴-۲-۴ در ابتدای بازی با روسیه، نبض بازی را از دست داده بود با دو تعویض در نیمه دوم و فرستادن بروزویچ و کواچیچ به خط میانی توانست برای مقاطعی از زمان، روند بازی را به نفع خودشان تغییر دهد؛ او از این تغییرات تاکتیکی و نمایش شاگردانش خشنود به نظر می رسید اما آنچه که بیش از همه او را برای بازی مقابل انگلستان نگران کرده، خستگی و مصدومیت های احتمالی بازیکنانش می باشد: « ما گاهی اوقات در بازی انرژی خود را از دست می دادیم و سپس دوباره آن را بدست می آوردیم.

راستش من حتی نمی دانم که چندتا از بازیکنان ما مصدوم یا خسته هستند… ما در جنگ بودیم و حالا باید ریکاوری کنیم. اما آنچه که من می توانم به شما اطمینان بدهم این است که بله، ما انرژی زیادی را برای مقابله با انگلستان از دست دادیم. با این حال ما تا اینجا به سختی رسیدیم و نمی خواهیم که متوقف بشویم.” با این حال سرمربی کروات ها که اشک های شوقش بعد از پیروزی برابر روسیه سوژه ی عکاسها شده بود، با امیدواری صحبت هایش را تمام کرد: « البته که انگلستان تیم قدرتمندی است؛ اما ما متوقف نخواهیم شد و سعی خواهیم کرد که بهترین بازیمان را انجام دهیم، ما دو مسابقه برای بازی داریم و بسیار با انگیزه هستیم و از تمام وجودمان برایش مایه خواهیم گذاشت.”