انسانی تنها در جهانی تکراری با اتفاق‌های خسته کننده
مهر شاد کارخانی کارگردان سینمای ایران یادداشتی را درباره نمایشگاه عکس‌های البرز ملک پور نوشت.
به گزارش ایلنا مهر شاد کارخانی در این یادداشت که برای ایلنا ارسال شده نوشته است:
وقتی اولین بار عکس‌های البرز ملک پو را دیدم؛ اولین حسی که به من دست داد این بود که این تصاویر مستند انسان معاصر است.قصه‌ای دیدنی که در پس این سایه روشن‌ها نهفته است و او شاهد بروضعیتی که هر پرسوناژ در قاب دوربینتش قرار می‌گیرد.
عکس‌ها را برای کاملیا پزشکی عکاس حرفه‌ای تورنتو فرستادم گفت کارهایش من را یاد هنری کارتیه می‌اندازد بخصوص پسری که از شیب تند کوچه با دوچرخه در حال حرکت است. به اتفاق در نمایشگاه found raising گالری پروپیلار عکس ” فراسو” را فرستادیم که پذیرفته و با استقبال زیادی مواجه شد و خانم دومنیک نقاش فرانسوی از بین پنجاه اثر معروف نمایشگاه فراسوی او را انتخاب کرد.
نمایشگاه انفرادی در کافه پامنار تورنتو دومین تجربه البرز است. که از زمان شروعش به گفته پوریا مدیر پامنار با استقبال زیادی مواجه شده.عکس‌ها کامپوزیسیون بسیار قوی داره. هیچ چیز اضافه اونجا نیست. مردی که در سایه روشن قرار داره یک جورایی مثل سایه یک مرده اگر در کارهای کارتیه صلح و کمی طنز چاشنی انتخاب‌های اوست در کارهای البرز تنهایی انسان معاصر موج می زند. خیلی اتفاق‌ها در اطراف آن دو نفری که نشسته‌اند و شطرنج بازی می‌کنند می‌گذرد اما توجه نمی‌کنند. عادت کردیم نبینیم.
خانمی که با چادر گلدار پیچیده به اطراف سرو صورتش می گذرد آیا طاووس است یا پرنده ای دیگر یا نقش یک مار است . نمی دانی چه طرحیه اما از او چشم بر نمی داری در این گونه گونی سیاه و سفید مواج.داره دور می شه معلومه که لحظه ای دیگر اینجا نیست داره میره به کارش برسه
” حرکت” همان چیزی که” دومنیک” همان نقاش فرانسوی وقتی از او پرسیدم چرا فراسو را انتخاب کردی گفت: حرکت وجود داره در این تصویرساکن نیست و بار دوم که او را در نمایشگاهش دیدم به من گفت یک نقاشی کشیدم با الهام از تصویر فراسو و نشانم داد.
انسان تنها در جهانی تکراری با اتفاق های خسته کننده . ناگهان نگاهت به چشمان دختر بچه ای جسور می افتد با موهایی مواج اطراف صورت ریخته شده تو را نگاه می کند و می گوید ” از هیچ چیز نمی ترسم”.
برای البرز عکاسی هنری فراتر است. بر اساس احساسی که از پرسوناژ می گیرد زاویه و اندازه نما را تعییین می کند و بیشتر از احساس استفاده می کندتا تکنیک .
با موبایل عکاسی می کنه و وقتی از او می پرسم با چه سختی هایی روبرو هستی :نداشتن ابزار حرفه ای عدم امنیت و با توجه به اینکه سوژه های من از قشر متوسط رو به پایین جامعه نتخاب می شوند اگر احساس کنند در مقابل لنزمن قرار گرفته اند اساس بدی می کنند و این من را آزار می دهد.عکاسی برای البرز به تصویر در اوردن چیز شعر گونه در ذهن است و می گوید چون توان بازگویی آنرا با زبان ندارم با عکس انجام می دهم . گاهی مثل مصرعی از شعر خیام و یا داستانکی که در ذهنم موج می زند با عکس ثبتش می کنم و با ادیت و ویرایش به چیزی که مطلوب من است می رسم.
” وقتی در خیابان بدون دوربین قدم می نم بیشتر از همه چیز مردم و روابطشون با هم است که برای من جذاب است . لحظاتی چند را با آنها به گفتگو می نشینم و بعد رهایشان می کنم در حالی که داستان هایشان را به همراه دارم . گاهی حس می کنم سوژه هایم منتظرند من بروم عکسشان را بگیرم و بروند.
از او می پرسم چه حسی داری از اینکه کارهای در تورنتو به نمایش گذاشته شده می گوید خوشحالم که در جغرافیایی دور زندگی می کنم و چشمان رمز آلود مردمانم را میهمان لحظاتی توام با اندیشه برا مخاظبانم می کنم. عکس های من همه بخش هایی از من هستند که تحت عنوان ” من البرز ملک پور هستم”شده اند و دوست دارم آنها نگاه و فهمیده شوند.
