افزایش احتمال اعتیاد به مواد اپیوئیدی در افراد مبتلا به اختلالات روانی

یک مطالعه جدید نشان می‌دهد کودکان و نوجوانانی که از هر گونه مشکلات سلامت روان رنج می‌برند، پس از تجویز داروهای اپیوئیدی (ضددردها) بیشتر در معرض خطر وابستگی به این‌گونه مسکن‌ها هستند.

متخصصان اظهار داشته‌اند که احتمال افزایش تمایل درمان بلندمدت با مواد اپیوئیدی با توجه به تشخیص بیماری روانی و دیگر داروهای تجویز شده برای درمان بیمار نوجوان می‌تواند دو برابر، سه برابر یا حتی بیشتر شود.

همچنین با توجه به مطالعات قبلی، افراد بزرگسال مبتلا به بیماری‌های روانی نیز تمایل بیشتری برای مصرف طولانی‌مدت این‌گونه داروها از خود نشان می‌دهند.

به گفته یک متخصص از دانشگاه ایندیانا در بلومینگتون، پزشکانی که داروهایی مانند اکسیکدون یا هیدروکدون را برای دردهای مزمن تجویز می‌کنند، ممکن است قصد داشته باشند اختلالات روانی فرد را نیز محک بزنند، چراکه اگر یک مشکل روانی عمیق در تحریک درد در این افراد وجود داشته باشد، باید بدون توسل به داروهای مخدری اعتیادآور درمان شوند.

این مطالعه نشان می‌دهد که این بیماران حتی قبل از دریافت داروهای اعتیادآور در معرض خطر برخی مشکلات (اعتیادی) قرار دارند.

به گزارش ایسنا،محققان در تلاش برای تعیین افرادی که آسیب‌پذیری بیشتری در مواجه با اعتیاد دارند، پرونده‌های سوابق پزشکی بیش از ۱.۲ میلیون نوجوان در سنین ۱۴ تا ۱۸ سال را که مواد اپیوئیدی دریافت کرده بودند، بررسی کردند.

در این مطالعه آنها سابقه بیماری‌های روانی از جمله اضطراب، اختلالات خلقی، اختلال کم‌توجهی-پیش‌فعالی، روان‌پریشی، اختلالات خواب و مشکلات سوءمصرف مواد را در این نوجوانان در نظر گرفتند.

سپس آنها تمایل استفاده طولانی‌مدت از اپیوئیدها توسط نوجوانان را پس از اولین تجویز دکتر بررسی کرده و متوجه شدند که در حدود سه نفر از هر ۱۰۰۰ نوجوانی که مواد اپیوئیدی برای آنها تجویز شده بود به طور طولانی از این مواد استفاده می‌کردند. اما این تعداد در نوجوانانی که از اختلالات روانی رنج می‌برند، به میزان قابل توجهی بیشتر بود که شامل موارد زیر است:

– هفت نفر از هر ۱۰۰۰ نوجوانان مبتلا به اسکیزوفرنی

– هشت نفر از هر ۱۰۰۰ نفر مبتلا به اختلالات اضطرابی

– ۹ نفر از هر ۱۰۰۰ نفر مبتلا به افسردگی

– ۱۰ نفر از ۱۰۰۰ مبتلا به اختلال دو قطبی

– ۱۱ نفر از هر ۱۰۰۰ نفر مبتلا به اختلالات خواب

به گزارش وب ام دی، کودکانی که داروهای مرتبط با بیماری‌های روانی استفاده می‌کنند بیشتر در معرض خطر اعتیاد به داروهای اپیوئیدی قرار دارند. به عنوان مثال احتمال اعتیاد در نوجوانانی که برای مقابله با اضطراب از بنزودیازوپین‌ها (مانند زاناکس)، یا برای مقابله با اختلالات خلقی از داروهای SNRIها (مانند Cymbalta)، یا داروهای ضدروان پریش (مانند fyAbili) برای مقابله با اسکیزوفرنی استفاده می‌کنند، افزایش می‌یابد