ادامه طرح تحول سلامت؛ تهدیدها و فرصت ها!

طرح تحول سلامت بی تردید یکی از بهترین و جامعه مدارترین اقداماتی بود و هست که در دولت آقای دکتر روحانی به اجرا درآمده است. اما ادامه این طرح هم به سان بسیاری دیگر از طرح ها به دلایل گوناگون در هاله ای از ابهام و تردید فرو رفته!
پیش بینی آنچه امروز از آن به مشکلات تداوم طرح تحول سلامت یاد می شود چندان هم دشوار نبود. از همان ابتدای طرح هم مخالفین با هر نگرش و از هر طیف سیاسی بارها بر این نکته تاکید داشتند که نبود پشتوانه مالی تضمین شده ادامه طرح را دچار چالش های جدی خواهد کرد. اما مسوولین امر که قطعا در خیر بودن نیت ایشان تردیدی نیست چه بسا با اتکا به وعده ها و امیدها طرحی را بدون اجرای پایلوت در گستره کشوری آغاز کردند که امروز با دشوار شدن شرایط پولی و مالی دولت ادامه آن با همان شرایط پیشین مقدور نیست. هرچند از ابتدا هم به جامعه تحت پوشش و خدمات بی حد و حصر و بدون نظارت ارائه شده به بیماران نقدهایی جدی وارد بود و اگر برخی ملاحظات در نظر گرفته می شد شاید شرایط امروز دیگرگونه بود اما قصد نداریم در این مجال علیرغم اهمیت به ابعاد گوناگون و مفصل این موضوع بپردازم.
آنچه در این فرصت کوتاه به آن خواهم پرداخت نقدی ست گذرا اما مهم و بی تعارف وارد، بر اظهارات خبره ترین و مطلع ترین ناظرین طرح تحول؛ نمایندگان عضو کمیسیون بهداشت مجلس شورای اسلامی!
با نزدیک شدن به پایان سال پولی دولت و اوج گرفتن چالش های مالی تداوم طرح از یک سو و خویشتن داری ستودنی پزشکان و کارکنان درمان در تحمل افزایش روزافزون تاخیرها از سوی دیگر موجب شده که حتی در کارشناس ترین کمیسیون مجلس نیز برخی نمایندگان محترم نقش هشتاد و دو درصدی داروها و تجهیزات در بار مالی طرح را فراموش کنند و برای ادامه طرح در فکر کاهش تعرفه های پزشکی باشند که بی شک اگر طی چهار سال اخیر رنگ تحول به خود نمی گرفت و روند معمول افزایش سالیانه خود را متناسب با تورم تجربه می کرد قطعا با اعداد و ارقام امروز فاصله چندانی نداشت!
نمایندگان محترم در حالی صحبت از کاهش تعرفه ها و تبدیل 2K به 1K می کنند که فراموش کرده اند این رویکرد به چه منظور و با چه هدفی فراگیر شده و فایده واقعی آن به چه کسانی رسیده است و می رسد!
از این دیدگاه شاید سبک تر شدن بار مالی درمان بر دوش بیماران به ویژه مردم محروم چندان فایده مهم و با ارزشی شمرده نمی شود!
کافی ست نمایندگان محترم با یک بررسی گذرا وزن هر یک از اجزای اصلی مالی حوزه درمان را مروری فرمایند تا معلوم شود نصف کردن دستمزد پزشکان و کارکنان درمان تنها با ده درصد کاهش هزینه تجهیزات (که قطعا تنها با مدیریت صحیح و نه لزوما با کاهش مصرف دست یافتنی ست) قابل جایگزینی است.
از این روی باید دید چرا متولیان امر پیش از اندیشیدن به مدیریت مصرف داروها و تجهیزات به کاهش دستمزد پزشکان و کارکنان درمان می اندیشند؛ کاهشی که بی تردید در کوتاه مدت ضمن به همراه داشتن تبعات یک عقبگرد بی سابقه در اوضاع صنفی و اجتماعی یک گروه از جامعه، دود آن بیش از همه به چشم گیرندگان خدمت یعنی مردمی خواهد رفت که قرار است جز درد و رنج بیماری هیچ دغدغه دیگری نداشته باشند!
امید که چشم های بینای نمایندگان و مسوولین ما چشم ها و گوش های بیدار جامعه را نیز ببیند.

کانال تلگرامی دکتر رضا امین نژاد