اجرای ارکستر سمفونیک تهران از بتهوون؛ حسی سبک و خیال انگیز

اجرای کنسرتو پیانو شماره یک بتهوون توسط ارکستر سمفونیک تهران به رهبری شهرداد روحانی در ریتم های آرام، حس سبک و خیال انگیز و در ریتم های تند، حالت بازیگوشی را به مخاطب القا می کند، اجرایی که قلب آدمی را می فشارد.
[اجرای ارکستر سمفونیک تهران از بتهوون؛ حسی سبک و خیال انگیز]

به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، ارکستر سمفونیک تهران قرار بود شب گذشته(پنجشنبه) در اجرای جدید خود ساعت ٢١ و ٣٠ دقیقه روی صحنه تالار وحدت تهران برود اما به دلیل اینکه سالن در اختیار تئاتر بود، با تاخیر و دقایقی پس از ساعت ٢٢ آغاز شد و اجرای آن نیز تا بامداد جمعه دوم تیر ادامه یافت.
مانند همیشه شروع کنسرت با وارد شدن اعضای ارکستر در میان تشویق های مخاطبان موسیقی کلاسیک بود. نوازندگان ارکستر سمفونیک تهران در جای خود قرار گرفتند. سپس، شهرداد روحانی، رهبر ارکستر، وارد شد. روحانی ابتدا برای تاخیر شروع که به علت تداخل رخ داد، عذرخواهی کرد.
این موسیقیدان و آهنگساز برجسته ایرانی گفت: ما از ساعت ٢٠ اینجا هستیم اما سالن را دیر به ما تحویل دادند، ما برای شما ارزش قائلیم، از مسوولان سالن تشکر می کنم که به سرعت صندلی ها را چیده و برای اجرا آماده کردند.
رهبر ارکستر سمفونیک تهران سپس توضیح داد که هر کنسرتو معمولا سه قسمت دارد و در بین هر قسمت فاصله کوتاهی است.
روحانی در ادامه اضافه کرد که امشب پیانو نقش اصلی را دارد و در ادامه از حاضران خواست تا در انتهای قسمت سوم کنسرتو، ارکستر را تشویق کنند تا تمرکز نوازندگان بر هم نخورد.
شهرداد روحانی پس از آن به مرحوم استاد مصطفی کمال پورتراب آهنگساز ایرانی و از استادان تئوری موسیقی اشاره کرد و گفت: وی شاگردان بسیاری تربیت کرده و موسیقی علمی ما مدیون اوست. ما اجرای اول و دوم تیرماه ٩٦ را که مصادف با سالروز درگذشت وی(دوم تیر ٩٥) است، تقدیم استاد می کنیم.
اما اینکه بگوییم ذائقه موسیقیایی مردم طی چند سال اخیر تغییر کرده، شاید نادرست نباشد چرا که استقبال مردم از موسیقی کلاسیک در همه سنین از سالخوردگان و میانسالان موسیقی دوست و به اصطلاح قدیمی ها گرفته تا جوانان، جالب است.
این توضیح شاید لازم باشد، ارکستر سمفونیک، که به ‌عنوان بزرگترین نوع ارکستر شناخته می‌شود، بدان معناست که در آن از تمام گروه‌های سازی استفاده شده و تقریباً تمامی سازهای موسیقی کلاسیک غربی در آن وجود دارد.
اما اولین بخش اجرای شب گذشته ارکستر سمفونیک تهران به ‘کنسرتو پیانوی شماره ١ اپوس ١٥ بتهوون’ آهنگساز شهیر آلمانی قرن هجده و نوزده میلادی اختصاص داشت.
صندلی های نوازندگان تا لبه سن چیده شده و پیانو نیز که با هنرمندی بهاره کمائی نواخته می شود، در قسمت وسط و جلوی سن قرار گرفته بود.
فراز و فرود این بخش از اجرای ارکستر در موومان سوم کنسرتو پیانوی شماره یک شدت گرفت.
با پایان این بخش نسبتا طولانی ارکستر برای دقایقی استراحت به بیرون صحنه رفت.
پس از بازگشت اعضای ارکستر، سمفونی شماره ٣ اپوس ٩٠ یوهانس برامس آهنگساز آلمانی سبک رومانتیک قرن نوزدهم اجرا شد.

**برامس – سمفونی شماره 3، اپوس 90
محبوبیت این اثر که دارای چهار موومان است، در زمان حیات برامس به حدی بود که خود او آن را ‘ متاسفانه خیلی معروف ‘ خواند.
موومان اول با تمی باشکوه آغاز می شود، موومان دوم فولکلوریک مانند و ساده است و موومان سوم یکی از زیباترین ساخته های برامس است و ابتدا با ویولنسل ظاهر می شود و پس از قسمت تریوی سنگین بار دیگر با هورن فرانسوی باز می گردد.
موومان چهارم همچون فینالی است که فکورانه شروع می شود، بعد نوبت به بسط جاندارتری می رسد، و سرانجام با پایانی آرام و راضی کننده روبه رو می شویم که پر است از رگه های شبح وار از تم آغازین موومان اول.

**آرتور مارکز-دانسون شماره دو
«دانسون شماره دو» اثر هنرمند مشهور مکزیکی آرتورو مارکز است که ارکستر سمفونیک تهران شب گذشته آن را اجرا کرد، قطعه ای که پس از ساخته شدن به سرعت تبدیل به قطعه‌ای مشهور ومحبوب جهانی شد.
طرح ریتمیک قطعه با استفاده از تاکیدها و تمپوهای متنوع ریخته شده که منشاء آن رقص کوبایی به نام دانسون است.
این محصول ادبیات موسیقی معاصر مکزیک، بیانگر بازتاب های سبک رقص دانسون است که خاستگاهش به کوبا برمی گردد با این حال بخش مهمی از هنر فولک منطقه ورارکوز مکزیک به شمار می‌رود.
برنامه ارکستر سمفونیک اینجا به پایان رسید، شهرداد روحانی صحنه را ترک کرد اما تشویق مکرر و بی وقفه حاضران او را ترغیب به بازگشت به صحنه کرد، او سپس دو قطعه را برای مردم اجرا کرد که یکی از آنها قطعه ‘قطره های باران’ از ساخته های خود شهرداد روحانی بود.
هنگام اجرای این قطعه بسیاری از مردم با چشمانی بسته به این قطعه دلنواز گوش سپرده بودند.
و حالا ارکستر سمفونیک تهران روزهای آرامی را پشت سر می گذراند، روزهایی که پیشرفت گام به گام ارکستر را می توان حس کرد.