اثبات پس رفت ورزش ایران در المپیک با یک قیاس ساده/ چرا در دو المپیک اخیر پیشرفتی در ورزش قهرمانی نداشتیم؟

  المپیک 2020 توکیو نیز با همه حواشی و مشکلاتی که بر سر راه برگزاری اش وجود داشت، به پایان رسید؛ آوردگاهی بزرگ و بین المللی که پیام های متعددی را به نقاط مختلف جهان مخابره کرد. مثل پیام ناکارآمدی مسولان ورزشی ایران در چهار سال گذشته که بنا به هر دلیل دستاوردهای شایسته ای در این المپیک نداشتند.

«بازتاب»؛ آرش خداپرست- با پایان یافتن المپیک 2020 توکیو حالا فرصت تحلیل و ارزیای نتایج ایران در این مسابقات و مقایسه آن با ادوار گذشته به وجود آمده است؛ فرصتی که در این گزارش همچنین با یک قیاس ساده همراه شده تا به اثبات یک نکته مهم و عبرت آموز کمک کند.

قبل از هرچیز و پیش از خواندن این گزارش باید پذیرفته باشید که امروز المپیک دیگر تنها یک آوردگاه ورزشی نیست و با هدف سرگرمی و بازی برگزار نمی شود.
برای بسیاری از کشورها موفقیت در المپیک حیثیتی شده و زمینی برای ارائه توانمندی و استعدادهای ملی شان است.

در واقع بسیاری از ملت ها و دولت ها در کنار بهره مندی از دیگر مزایا و فرصت های المپیک مثل صلح و دوستی و توجه به مسائل ورزشی، همچنین این عرصه را فرصتی برای نمایش اقتدار ملی و توانمندی های مدیریتی و هوش و استعدادهای داخلی در نظر می گیرند.

واقعیتی که به شدت با نوع کنش و رفتار مدیران اجرایی کشورها در همه زمینه ها گره خورده و به قدری به این مهم وابستگی دارد که جدا کردن این دو از هم امری ناشدنی است.

به این معنا که در هر کشوری که (جز برخی استثناها) مدیران توانمند و منضبط در همه حوزه ها وجود دارد، نتایج هم چشمگیرتر و در هر کشوری که شرایط آشفته و بهم ریخته است، نتایج هم غیر قابل قبول است.

در این میان ما کشورهایی مثل ایران را داریم که طبیعتاً باید بر اساس آنچه که در شعارها و برنامه ها مطرح می شود، دارای یک روند صعودی باشد؛ روندی که آیینه صعود و پیشرفت در دیگر حوزه ها هم خواهد بود.

ولی ما اینجا مشاهده می کنیم که حداقل در قیاس به دوره المپیک اخیر چنین دستاوردی وجود ندارد و اتفاقاً برعکس یک پس رفت نگران کننده ایجاد شده است.

کشور ایران از 13 مدال در المپیک 2012 لندن به 8 مدال در المپیک 2016 ریو و نهایتاً 7 مدال المپیک توکیو می رسد.

این یعنی ایران در آوردگاه المپیک که پیشتر گفتیم آیینه از دیگر حوزه های اجرایی و مدیریتی کشورهاست، دچار یک عقبگرد وحشتناک شده است.

ماجرا زمانی غم انگیزتر می شود که نتایج را بخواهیم با نتایج کشور ژاپن در سه دوره اخیر مقایسه کنیم.

ژاپنی ها که در سال 2012 مثل ایرانی ها 7 مدال طلا به دست آورده بودند، در سال 2016 تعداد طلاهای خود را به 12 و در المپیک توکیو به 27 مدال رساندند.

آنها همچنین در مجموع نیز مدال های خود را از 38 مدال در 2012 به 41 مدال در 2016 و 56 مدال در المپیک 2020 رساندند.

این یعنی ژاپنی ها پس از المپیک 2012 لندن با برنامه ریزی و مدیریت هوشمند و تمرکز روی ورزش قهرمانی موفق به خلق شگفتی در المپیک شده اند و روندها نشان می دهد که این رویه در آینده نیز برای آنها ادامه دارد.

در واقع ژاپنی ها رتبه 11 خودشان را در المپیک 2012 به رتبه 6 در المپیک 2016 و 3 در المپیک 2020 رساندند. این در حالی است که ایران از رتبه 12 در المپیک 2012 به رتبه 25 المپیک 2016 سقوط کرد و اینک نیز در المپیک 2020 با دو پله سقوط صاحب رتبه 27 شده است.

شرایطی که اثبات می کند مسولان ایرانی در 8 سال گذشته برنامه ها و رویه های مناسبی را برای اخذ مدال اتخاذ نکرده و زمینه پس رفت ورزش قهرمانی کشور را رقم زدند.

از آنجا که این دو دوره تقریباً منطبق با دولت های یازدهم و دوازدهم بود، می توان اینگونه نتیجه گرفت که در دولت های آقای روحانی- وزارت ورزش و جوانان نسبت به دوره های قبل تر عملکرد ضعیف تری داشته است.

با این تفاسیر اجازه می خواهیم به نمایندگی از عموم مردم ایران یک خسته نباشید خدمت مسولان وزارت ورزش و جوانان دولت های یازدهم و دوازدهم عرض کنیم و امیدوار باشیم که در دولت سیزدهم این رویه اشتباه و آسیب زا اصلاح شود و کشور به ویژه ورزش قهرمانی روی ریل پیشرفت قرار بگیرد.