آیا عارف از حسن روحانی دلخور است؟

عضو فراکسیون امید می گوید: از اول قرار نبود سهمی به اصلاحات داده شود و سهم خواهی وجود نداشت البته این را بگویم مطالبه بود؛ بلاخره یک جریان فکری از از دولت حمایت کرد و این حق را هم داشت که افرادی را پیشنهاد کند اما این کار انجام نشد و سهم خواهی صورت نگرفت.

“بعد از رای اعتماد دیگر جواب تلفن هم نمی دهند” این بخشی از گله هایی است که اهالی بهارستان نسبت به پاستورنشینان مطرح می کنند، حتی آنقدر دامنه این دلخوری ها زیاد شده که کار به کارت زرد هم کشیده است. نمایندگان مجلس اولین کارت زرد خود را به کابینه دوازدهم نشان دادند تا نارضایتی خود را از وضع موجود اعلام کنند. وقتی محمدرضا عارف بعد از دومین کارت زرد به ربیعی گفت این یک هشدار به دولت بود، این حقیقت عیان تر شد که دایره گله گذاری ها شاید به مرحله تسویه حساب رسیده باشد.

هرچند فرید موسوی از اعضای فراکسیون امید می گوید انچه عارف گفته است یک صحبت دوستانه بوده و این کارت های زرد هم تسویه حساب سیاسی نیست بلکه پاسخ نمایندگان مجلس به وزرا برای پشت گوش انداختن وعده هایی است که قبل از رای اعتماد قول آن را به بهارستانی ها برای جلب رای داده بودند؛

آنچه در ادامه می خوانید مشروح گفت و گوی نماینده تهران با نامه نیوز است؛

***

دو هفته پیش به دو وزیر دولت کارت زرد نشان داده شد و قرار است در هفته های آتی هم برخی وزرا راهی بهارستان شوند که ممکن است کارت زردی هم در انتظار آنها باشد باتوجه به پیغامی که آقای عارف از طریق ربیعی برای روحانی فرستاد آیا این هشدارها ارتباطی با گلایه فراکسیون امید از دولت دارد؟
صحبت های آقای عارف با ربیعی یک صحبتی کاملا دوستانه در فضایی صمیمی بوده است و اساسا قرار هم نبود رسانه ای شور لذا آنچه بیان شد ربطی به گلایه نداشت.

بحث بر سر صحبت های رد و بدل شده نیست بحث بر سر این است که چقدر این کارتهای زرد و هشدارها به دولت نتیجه دلخوری های امید است؟
موضوع امید و غیر امید نیست مسئله این است که نمایندگان در جریان رای اعتماد صحبت هایی با وزرا داشتند و وزرا نیز در جریان این مذاکرات وعده هایی را به نمایندگان درمورد حوزه های انتخابیه و اصلاح امور به ویژه درمورد تصمیمات وزارتخانه یا در مورد انتصابات وعده هایی به نمایندگان داده بودند؛ اما بعد از آنکه مجلس رای خوبی به کابینه داد، از رفتارهای بعدی دولتی ها برداشت این بود که دوستان وزرا نیز وعده هایی را که دادند فراموش کرده اند و با وجود آنکه یکی دو ماهی از این ماجرا می گذرد هنوز هیچ اقدامی صورت نگرفته است. لذا این دلخوری کلیت مجلس بود؛ بنابراین کارت زردی که داده شد برآیند این دلخوری بود و حتی به جرات می توانم بگویم هیچ کسی به توضیحات وزرا توجه نکرد.

یعنی این فقط مربوط به گلایه های امید نبود؟
نه اصلا سیاسی نیست بلکه به خاطر نوع تعامل است؛ درواقع نمایندگان از نوع تعامل دولت با مجلس ناراحت بودند و ناراحتی خود را به این صورت نشان دادند.

برخی از نمایندگان مانند جعفرزاده ایمن آبادی می گوید اگر همین الان استیضاح رحمانی فضلی کلید بخورد وزیر می افتد؛ آیا واقعا تا این حد بین دولت و مجلس فاصله ایجاد شده است؟
بله این را قبول دارم که گلایه ها آنقدر هست، اما این یک تسویه حساب سیاسی نیست. برای مثال وقتی موضوع وزارت کشور مطرح می شود دوستان بر این اعتقاد هستند که باید در انتخاب استانداران به توصیه های نمایندگان هم توجه می شد و تعامل بیشتری صورت می گرفت.

با این تفسیر شما می گویید این هشدار ربطی به اختلاف امیدی ها و جریان اصلاحات از دولت به ویژه در مورد سهمی که باید به این جریان داده می شد ندارد ؟
اصلا از اول قرار نبود سهمی به اصلاحات داده شود و سهم خواهی وجود نداشت البته این را بگویم مطالبه بود؛ بلاخره یک جریان فکری از از دولت حمایت کرد و این حق را هم داشت که افرادی را پیشنهاد کند اما این کار انجام نشد و سهم خواهی صورت نگرفت.

ایا این دو کارت زرد قدرت لابی و تاثیر گذاری فراکسیون امید بود ؟
اصلا لابی صورت نگرفت؛ این احساس نمایندگان بود که تصور کردند مورد بی توجهی قرار گرفتند .

یعنی وزن امید نبود ؟
اصلا امید به این موضوع ورود نکرد. و اساسا هیچ فراکسیونی از امید، مستقلین و ولایی ها به این موضوع ورود نکردند. این احساس نمایندگان و تصمیم آنها فارغ از فراکسیون ها بود؛ از آنجایی که وعده های وزرا پیش از رای اعتماد عملی نشد و اساسا پیگیری صورت نگرفت،نمایندگان با این کارت زرد و رای یک پیام به دولت فرستادند؛ اینکه فراکسیونی نظام‌مند بگوید رای ندهید چنین نبود.

به عبارت دیگر اگر این هشدارها حامل پیغامی برای دولت بود که از سوی نمایندگان و کلیت مجلس صادر شد و فراکسیونی نبود و هیچ فراکسیونی به این موضوع ورود نکرد؛ درواقع من نوعی به عنوان نماینده که زمانی رای مثبت به کابینه دادم امروز احساس کردم مورد بی توجهی قرار گرفتم برای همین با رای منفی خودم و نشان دادن کارت زرد به وزرا تلاش کردم تا او را متوجه نوع تعامل با دولت بکنم.