آیا خودکشی ریشه ژنتیکی دارد؟
محققان دانشگاه یوتا در ایالات متحده دریافتند که ژنتیک با افزایش خطر خودکشی در افراد آسیب‌پذیر مرتبط است.
نتایج بررسی‌ها نشان می‌دهد که شناسایی ژن‌های خاص ممکن است به درمان‌های جدید برای افرادی که از این موضوع رنج می برند منجر شود.
چهار ژن موثر در افزایش خودکشی عبارتند از: SP110, AGBL2, SUCLA2 و APH1B.
خودکشی، دهمین علت مرگ و میر در ایالات متحده است و سالانه افراد زیادی جان خود را در اثر خودکشی از دست می‌دهند.
نتایج مطالعات گذشته نشان می‌دهد که عوامل خودکشی در خانواده، مستقل از اثرات محیطی هستند.
در عین حال، به حداقل رساندن اثرات محیطی مانند استرس‌های ناشی از طلاق، بیکاری و یا دسترسی آسان به وسایل انجام خودکشی در کاهش خطر تاثیر دارد.
کارشناسان هشدار دادند که خودکشی از شرایط پیچیده انسانی است و ممکن است که تغییرات ژنتیکی در افزایش بروز خطر موثر باشند و فردی را مستعد انجام خودکشی کنند، اما عوامل محیطی هم در این خطر نقش دارند و می‌توانند نتیجه را تغییر دهند.
خودکشی یک موضوع ساده اجتماعی نیست که بتوان به راحتی از کنار آن گذشت. چنانچه به ریشه‌ها و علل آن توجه نشود این عوامل می‌توانند تبعات سنگین‌تری برای جامعه داشته باشند. خودکشی یک فرد علاوه بر این که ضایعه‌ای برای او و خانواده‌اش است، برای جامعه هم ضایعه‌ای بزرگ به حساب می‌آید.
به گزارش ایسنا و به نقل از مدیکال اکسپرس، خودکشی همچنین، نشانه‌ای از اختلالات شخصیتی است؛ یعنی در شرایطی که تعادل شخصیتی فرد برهم می‌خورد خودکشی را به دنبال می‌آورد از طرف دیگر خودکشی آنچنان تبعاتی را به دنبال دارد که علاوه بر آزردگی خاطر افراد اجتماع، فشار روحی در بازماندگان و اطرافیان به وجود می‌آورد که ممکن است حتی آنان را تشویق به خودکشی کند.
این بررسی در Molecular Psychiatry منتشر شده است.
