آقای بازیگر: مجبور به بازی در نقش‌های تکراری شده‌ام
هیچ بازیگری خودش نمی‌تواند بگوید من پیرو فلان سبک یا مکتب (اکسپرسیونیسم، ناتورالیسم و…) بازی می‌کنم. در واقع خود نقش است که به بازیگر خط می‌دهد در چه سبکی بازی کند. بازیگر باید خودش را به نقش یا اثر نزدیک کند و از آن دستورالعمل بگیرد. کاری که من طی سال‌ها بازیگری‌ام انجام دادم.
کمتر کسی است او را نشناسد یا از بازی‌های او طی این همه سال خاطره‌ای نداشته باشد. آتش تقی‌پور با آن ته‌لهجه شیرین آذری طی سال‌های گذشته در فیلم‌های سینمایی‌ای چون روز واقعه، عروس حلبچه، زیر درخت هلو، جیب‌برها به بهشت نمی‌روند و سریال‌هایی مانند معمای شاه، جلال‌الدین، سال‌های برف و بنفشه، قاب‌های خالی و… نقش‌های متفاوتی ایفا کرده است.
او این روزها فیلم سینمایی «من و شارمین» به کارگردانی بیژن شیرمرز را بر پرده سینماها دارد. به این بهانه با تقی‌پور درباره فضای مجازی، بازی در نقش‌های مختلف و… گفت‌وگو کرده‌ایم که در ادامه صحبت‌های این بازیگر را می‌خوانید.
آموزه‌های غلط بعضی والدین
فیلمنامه من و شارمین برایم جالب بود. این که هنوز هم هستند کسانی که به خرافات باور دارند و بدتر از آن، پدرها و مادرهایی که این باورهای اشتباه را به فرزندانشان انتقال می‌دهند. فرزند هم تا بخواهد غلط بودن آموزه‌های پدر و مادرش را درک کند روزهای زیادی از عمرش به هدر رفته است. البته نمی‌توان منکر حضور طالع بین، پیشگو و… در جامعه‌مان شد. چون اینها وجود دارند و در فرهنگ ما (بخصوص در گذشته) به آنها توجه می‌کردند. متاسفانه این افراد با حیله‌گری، فکر و اراده طرف‌شان را در دست خود می‌گیرند و زندگی‌شان را نابود می‌کنند. غافل از این که خیلی از باورهای ما به تلقین خودمان برمی‌گردد. وقتی کسی به ما می‌گوید فلان کارمان درست می‌شود و ما فکر می‌کنیم پس حتما درست می‌شود یعنی انرژی مثبت می‌دهیم و همین انرژی مثبت احتمال درست شدن کارمان را بالاتر می‌برد. می‌خواهم بگویم افکار مثبت یا منفی ما در کارهایی که می‌کنیم، تاثیرگذار است. یکی از دلایلم برای بازی در من و شارمین، همین موضوع بود که به نقد این خرافات می‌پردازد. در ضمن من از قبل با بیژن شیرمرز (کارگردان من و شارمین) آشنا بودم و در تله‌فیلم «لعنتی خنده‌دار» ایشان، نقش پدر یک خانواده را داشتم که قلب او باید عمل می‌شد.
نقش به بازیگر خط می‌دهد
هیچ بازیگری خودش نمی‌تواند بگوید من پیرو فلان سبک یا مکتب (اکسپرسیونیسم، ناتورالیسم و…) بازی می‌کنم. در واقع خود نقش است که به بازیگر خط می‌دهد در چه سبکی بازی کند. بازیگر باید خودش را به نقش یا اثر نزدیک کند و از آن دستورالعمل بگیرد. کاری که من طی سال‌ها بازیگری‌ام انجام دادم.
بازی در نقش‌های مختلف
به نظرم بازیگر باید باهوش باشد و بتواند نقش‌های متنوعی انتخاب کند که به کلیشه و تکرار نیفتد. خود من همیشه دوست داشتم نقش‌های متنوع بازی کنم، اما گاهی هم به دلایل مالی و این که من از این شغل امرار معاش می‌کنم مجبور به بازی در نقش‌های تکراری هم شده‌ام.
بازی در مدیوم‌های مختلف تفاوتی ندارد
من بازیگرم و کار در مدیوم‌های مختلف (سینما، تلویزیون و تئاتر) برایم تفاوتی ندارد. البته سینما و تلویزیون مخاطبان بیشتری دارد و فراگیرتر است، اما تئاتر به این خاطر که بهترین وسیله برای ارتباط مستقیم با مردم است اولویت بیشتری برایم دارد.
احساس رضایت از حضور در عالم هنر
بیشتر انسان‌ها از کاری که انجام می‌دهند رضایت کامل ندارند. چون انسان‌ها روح کمال‌جویانه‌ای دارند و دوست دارند به ایده‌آل‌های موردنظرشان برسند و من هم از این قاعده مستثنا نیستم. همیشه تلاش کرده‌ام کار جدیدم نسبت به کار قبلی بهتر باشد تا به حدی که در ذهنم دارم، نزدیک شوم.
سازنده و مخرب
فضای مجازی امروز دیگر لازمه زندگی همه انسان‌هاست و حتی نمی‌توان فکرش را کرد که مثلا شبیه 20 سال پیش زندگی کنیم. فضای مجازی مانند هر وسیله دیگری هم می‌تواند سازنده باشد و هم مخرب. مثبت یا منفی بودن آن هم بستگی به خود شخص و دیدگاهش نسبت به این فضا دارد.
فیلم‌هایی برای انبساط خاطر
تمام انسان‌ها شادی را دوست دارند و از غم و غصه و ناراحتی فرار می‌کنند. خنده از وجوه انسان بودن است. چرا که موجودات دیگر از چنین وجهی محروم‌اند. خندیدن و لذت بردن از مواهب زندگی است و سازندگی در انسان ایجاد می‌کند. گرفتاری مردم ما الان زیاد است و اکثرا زندگی شادی ندارند. بنابراین ترجیح می‌دهند به دیدن فیلم‌هایی بروند که باعث انبساط خاطرشان شود. البته این‌طور نیست که مردم به دیدن فیلم‌های درام در سینماها نروند. فیلم‌های درام چنانچه درست ساخته شوند و حرف دل مردم را بزنند قطعا پر مخاطب خواهند بود.
