بخندید تا حال ما خوب شود

خبرگزاری مهر-گروه هنر: «حال شما به حال صحنه ما مرتبطه، از باد زدن و خمیازه کشیدن خودداری کنید، ما قرار نیست دست و جیغ و هورا بکشیم، اینجا پادگان نیست اما…» شاید اول فکر کنید اینها توصیه هایی است که در یک کلاس درس، یک محیط رسمی و یا یک مکان اداری بیان می شود اما اینها را فواد صفاریان پور با چهره بشاش و خندان و ضمن شوخی هایی که دارد با جمعیت حاضر در استودیو «هزار داستان» مطرح می کند.

«هزار داستان» برنامه‌ای ترکیبی است که این روزها به کارگردانی فواد صفاریان پور و مریم نوابی نژاد و به تهیه کنندگی جواد فرحانی از شبکه نسیم روی آنتن می رود؛ برنامه ای که خواه ناخواه به دلیل حضور نوابی نژاد که چندین سال در تیم اتاق فکر احسان علیخانی بود با «ماه عسل» مقایسه می شود.

با همه اینها «هزارداستان» در حدود ۳۰ شبی که روی آنتن رفت خودش را اثبات کرد و البته رویکردی را در پیش گرفت که در مقایسه با مشابه خود موفق هم بود؛ رویکرد انتخاب روایتی شاد و مفرح و امیدبخش.

راس ساعت ۴ بعدازظهر در استودیو ضبط برنامه هستیم؛ سوله ای متعلق به باغ کتاب که در کتابخانه ملی قرار دارد. همه عوامل حضور دارند و همچنین حضار داخل سالن در جایگاه های خود نشسته اند.

عوامل در رفت و آمد هستند و مهمانان هم یکی یکی از راه می رسند. حدود یک ساعت که می گذرد هر یک از عوامل تند و تیزتر به دنبال کاری می رود. دوربین ها مستقر می شوند و نورپردازی شکل می گیرد. فواد صفاریان پور کارگردان برنامه با هر یک از عوامل گفتگوهایی دارد و بعد یک راست جلو حضار داخل سالن می آید و با آنها خوش و بش می کند.

«سلام سلام سلام به دوستان جدید و قدیم، اخم نکنید، یک کلام تکراری، حال شما به حال صحنه ما مرتبطه تا یک برنامه را موفق کند پس…» و شروع می کند با همان زبان طنازی و شوخی توصیه هایش را مطرح می کند. آخرین بخش شوخی هایش را هم اینگونه تمام می کند که «اخم کردن تنها نقطه ای است که ممکن است با کمربند سراغ شما بیاییم!» بعضی از مخاطبان برای چندمین بار است که به این سوله می آیند و با این حرف ها و شوخی ها آشنایی دارند.

صفاریان پور سراغ هماهنگی با هومن خیاط مجری بخش اول برنامه می رود، امیرعلی بهادری خواننده موسیقی پاپ نیز مهمان برنامه است و هماهنگ می کنند که او سلام و خوش و بش کرده و سپس از بهادری دعوت کند تا قطعه خود را اجرا کند. همه این اتفاقات به ترتیب رخ می دهد و بهادری نیز اجرای خود را پشت میکروفن برگزار می کند که البته با کات های چند باره مواجه می شود.

صفاریان پور در اتاق فرمان واحد سیار است و از آنجا فرمان کات و ضبط می دهد و این بالا هر بار که کات و ضبط ها از حدی بیشتر می شود همه گروه تلاش می کنند زودتر به شکل حرفه ای کار خود را انجام دهند و حتی به یکدیگر نیز هشدار می دهند.

هفت دوربین در نقاط مختلف استودیوی بزرگ برنامه قرار گرفته اند. استودیویی که وسط آن یک صحنه با سطحی مشکی رنگ که دایم هم لکه های آن را پاک می کنند تا برق بزند، قرار دارد.

بخش موسیقی برنامه که ضبط می شود وقفه کوتاهی پیش می آید. صفاریان پور بالا می آید و با مهمانان بعدی حرف می زند. محمدحسین میثاقی مجری و گزارشگر ورزشی قرار است به عنوان راوی قصه این قسمت میزبان امیرعلی دانایی و مسعود فروتن و مهمانان و داستان های آنها باشد.

از طرفی خود میثاقی در اولین قسمت این برنامه میزبان تیم سندروم دان با نام «دیوار ۴۷» بوده است و مهمانان خودش هم در استودیو حضور دارند. صفاریان نکاتی را مطرح می کند. خیلی جدی است و همزمان با سخنانش با عوامل درباره جزییات و ریزه کاری ها، روی خود را به حضار داخل سالن که کنش ها و واکنش های او را می بینند، برمی گرداند و می گوید البته اینها بهترین تیم تلویزیون هستند.

دوباره همه برای ضبط آماده می شوند و صفاریان پور به اتاق فرمان بازمی گردد. دفعه قبل که می خواستم نزد او بروم یکی از عوامل منعم می کند و می گوید آقای کارگردان هنگام ضبط حساسیت هایی دارد و ممکن است مرا نپذیرد. این بار به خودش می گویم خیلی راحت می پذیرد و می توانم به اتاق کوچک فرمان وارد شوم، جایی که جزیی ترین مسایل از قاب و زاویه دوربین گرفته تا تیپ و لحن و همه نکات از زیر نظر صفاریان پور دور نمی ماند.

اما درنهایت از ابتدا تا انتهای ضبط لبخند بر لب دارد و حتی از بعضی شوخی های میثاقی گاه لبخندهایش به خنده هم تبدیل می شود. نکاتی را هم نسبت به اتفاقات برنامه مطرح می کند و بعد به شوخی خبرنگار بودنم را یادآوری می کند اما می داند که این حرف ها قرار نیست رسانه ای شود.

به شوخی می گویم ابتدا به دلیل حساسیت اجازه نمی دادند به واحد سیار بیایم که مبادا حواستان پرت شود می پرسد که عصبانی به نظر می رسد و من هم ردّ می کنم و هم اظهار تعجب از اینکه چقدر اقتدار دارد.

ضبط با صدای دست حضار داخل استودیو آغاز می شود، همان ابتدا متوقفش می کند و می گوید صدای دست زدن کم است. دوباره تصویربرداری می کنند. مجری وارد می شود و به بینندگان سلام می کند و حضار برایش کف می زنند. دوباره کار را متوقف می کند به دستیارش می گوید از همه حضار آقایان بخواهد که دست بزنند چون همه دیده می شوند و بعد از مجری می خواهد لباسش را عوض کند و می گوید اگر تهیه کننده هم اکنون اینجا بود می گفت من وسواس دارم. وقتی می پرسم دارد یا خیر؟ توضیح می دهد که رعایت بعضی نکات وسواس نیست بلکه اسمش را دقت می گذارم و برای برنامه سازی یک الزام است.

فواد صفاریان پور درباره این پروژه و سختی های آن اشاره می کند که گاهی ساخت یک برنامه ترکیبی مثل این پروژه به اندازه یک فیلم سینمایی زمان و انرژی لازم دارد و ادامه می دهد: این ترکیب بندی گاهی مثل یک آشپزی است که باید مزه آن را درست بدست آورید تا به ذایقه مخاطب خوش بیاید. شاید خیلی از دوستان من در برنامه سازی خیلی راحت تر این برنامه را روی آنتن ببرند اما من اینگونه نیستم.

وی با اشاره به مشاوره های برادرش سیاوش صفاریان پور و همچنین بحث ها با مریم نوابی نژاد اظهار می کند: ما مباحثه های زیادی با هم داریم و تلاش داریم روی یک ایده درست متمرکز شویم. این پروژه یک کار تیمی است که همه اجزا باید در آن به درستی کار خود را انجام دهند.

ساعت نزدیک ۲۲ است که عوامل هنوز ادامه ضبط ویژه برنامه عید فطر را ادامه می دهند و مهمانان جدیدتری به استودیو وارد می شوند.