مؤتلفه بر سر دوراهی؛ ماندن یا خروج از چتر روحانیت
شرق نوشت: آیا مؤتلفه از جامعتین جدا می‌شود؟ آن‌طور که حمیدرضا ترقی دیروز به «عصر ایران» گفته، ممکن است در کنگره بعدی این حزب تغییراتی ایجاد شود و مؤتلفه دیگر در ذیل روحانیت حرکت نکند.
احتمالا مقصود از روحانیت، جامعه روحانیت مبارز و جامعه مدرسین حوزه علمیه قم یا همان جامعتین است.
حزب مؤتلفه اساسنامه خود را روی سایت منتشر نکرده است. آن‌طور که روابط‌عمومی می‌گوید، تصمیم آقایان بوده که منتشر نشود؛ اما مرام‌نامه حزب روی سایت قابل دسترسی است. در بخشی از مرام‌نامه آمده است: «مؤتلفه متعهد بود که حرکت باید درباره مرجعیت و روحانیت مبارز و متعهد جلو برود و هویت اصیل (اسلامی) خودش را حفظ کند… وابسته به امت بود و امامت».
ترقی گفته است: «برای 1400 هنوز به تصمیمی در‌این‌باره نرسیده‌ایم که روند کنونی ادامه پیدا کند یا خیر؛ چون با مشکلی در اساسنامه روبه‌رو هستیم و این مشکل باید در کنگره مهرماه سال جاری برطرف شود. ما در اساسنامه و مرام‌نامه حرکت حزب را در پیروی از روحانیت انقلابی قرار داده‌ایم و حرکت مستقل را برای حزب پیش‌بینی نکرده‌ایم. به‌همین‌خاطر در انتخابات گذشته چون روحانیت بر سر آقای رئیسی به اجماع رسیدند و ادامه روند برای ما مغایر با اساسنامه بود، مجبور شدیم بیانیه حزب را به حمایت از آقای رئیسی اعلام کنیم. این مشکل باید حل شود و در اساسنامه باید مشخص کنیم که آیا حزب می‌تواند مستقل از روحانیت و مستقل از اصولگرایی در حرکت سیاسی خودش اقدام کند یا خیر».
اما چرا مؤتلفه بر سر چنین دو‌راهی‌ای قرار گرفته است؟ دو‌راهی‌ای که به تعبیر ترقی می‌تواند منتج به حرکت مستقل مؤتلفه و خروج از چتر روحانیت شود؟ماجرا ظاهرا به انتخابات مجلس دهم و انتخابات ریاست‌جمهوری یازدهم باز‌می‌گردد. در هر دو انتخابات حزب مؤتلفه با چالش‌هایی اساسی در بین اعضا به‌ویژه اعضای شورای مرکزی خود روبه‌رو شد. در انتخابات مجلس دهم، در مقایسه با جریان‌های نوپای اصولگرا مانند جبهه پایداری، نه‌تنها سهم اندکی به قدیمی‌ترین و سنتی‌ترین جریان سیاسی اصولگرا یعنی حزب مؤتلفه از فهرست تهران رسید؛ بلکه حسن غفوری‌فرد، از اعضای شورای مرکزی مؤتلفه را از فهرست نهایی تهران کنار گذاشتند. او هم به‌شدت دلخور شد؛ بیش از همه از هم‌حزبی‌هایش که چرا از او برای ماندن در فهرست و گرفتن سهم بیشتر برای مؤتلفه دفاع نکرده بودند.
درحالی‌که قول داده بود اگر در فهرست ائتلاف بزرگ اصولگرایان نماند، کنار می‌رود؛ اما زیر قولش زد و با فهرست صدای ملت وارد انتخابات شد.
در انتخابات ریاست‌جمهوری هم اگرچه مؤتلفه نامزد حزبی داشت؛ اما آخر بر سر ائتلاف بر سر رئیسی یا حمایت از نامزد حزبی یعنی مصطفی میرسلیم بین اعضا اختلاف ایجاد شد. در آخرین روزها جمعی از اعضای شورای مرکزی مؤتلفه جلسه تشکیل دادند و در بیانیه‌ای اعلام کردند که حزب مؤتلفه اسلامی با انصراف از نامزدی ایشان از آیت‌الله رئیسی، حمایت می‌کند؛ اما بلافاصله میرسلیم هم بیانیه داد که اهل کنار‌رفتن نیست.
نبی حبیبی درباره این اختلافات بعدا به «شرق» گفت: «در مؤتلفه هیچ‌کس فکر نمی‌کرد آقای میرسلیم بدون هماهنگی با سایر اصولگرایان رأی می‌آورد. به‌‌هر‌حال نظرسنجی‌ها وجود داشتند و در بهترین حالت رأی سه‌‌درصدی برای ایشان متصور بودند… . دو روز قبل انتخابات ریاست‌جمهوری این مسئله که میرسلیم بماند یا نه، به اوج خود رسیده بود. تا چهارشنبه بعد از غروب این تردید در حزب مؤتلفه وجود داشت. خود آقای میرسلیم تصمیم به ماندن داشتند. عده‌ای هم معتقد به ماندن بودند؛ اما ابهام‌هایی بود… . ما نظرات مختلف را گرفتیم و مشورت کردیم، چه با خود اعضای شورای مرکزی و چه با بیرون مؤتلفه. یک جلسه مدیریتی تشکیل دادیم. این جلسه سه‌‌نفره با توجه به ممکن‌‌نبودن جمع‌‌کردن تمام اعضای شورای مرکزی به خاطر سابقه طولانی و ممتد با روحانیت و هماهنگی‌ای که با اصولگرایان داشتیم، مصلحت را این دانستیم که از حمایت از نامزد خود منصرف بشویم و از نامزدی آقای رئیسی حمایت کنیم.
حدود ساعت ۱۲ شب با تعاملاتی که با بیرون و داخل مؤتلفه داشتیم و ممکن‌‌نبودن اینکه شورای مرکزی جلسه داشته باشد، تصمیم [خود را گرفتیم]. قبول داریم این تصمیم شورای مرکزی نبود؛ اما تصمیم مدیریتی سه نفر از مسئولان طراز‌اول مؤتلفه بود. حدود ساعت ۱۲ تصمیم گرفتیم بیانیه بدهیم. در اطلاعیه اعلام کردیم مؤتلفه اسلامی از ادامه نامزدی کاندیدای مدنظر خود صرف‌‌نظر کرده و از آقای رئیسی حمایت می‌کند. قبلا با آقای میرسلیم صحبت‌هایی شده بود؛ ولی ایشان اصرار به ماندن داشتند. بعد از اطلاعیه ما، ایشان اعلام کردند باز هم می‌مانند. فردای آن روز هم با ایشان یک جلسه گذاشتیم که ما فکر می‌کنیم مصلحت مؤتلفه و جریان اصولگرایی و روحانیت در این است که شما اعلام انصراف بکنید. آقای میرسلیم گفتند من چنین مصلحتی را احساس نمی‌کنم و در رقابت باقی ماندند…».
