چرا تمامی هیولاهای ضدمسیحی به آمریکا حمله می‌کنند؟
لامیا آنطور که افسانه‌های یونان باستان حکایت می‌کند نام شهبانویی از محدوده کشور لیبی است که تبدیل به الهه‌ای کودک خوار شد.
یک افسانه فولکلور مکزیکی درباره زن گریانی به لایارونا بسیار مشهور است که تبدیل به یک روح شریر شد. او یک روستایی ثروتمند خداناباور بود که برای تقاص از همسرش – بابت خیانتش- اقدام به قتل فرزندان خود می‌کند. از آن پس، او تبدیل به یک روح سرگردانی می‌شود که اقدام به غرق کردن کودکان و نوجوانان می‌کند و اغلب تصور می‌کند که قربانیان فرزندان او هستند. این افسانه فولکلور وحشتناک بسیار شبیه افسانه‌های اروپایی- آمریکایی «بوگی من» یا «کرامپوس» است که مردم مکزیک برای ترساندن کودکان و نوجوان جسور و بیش‌فعال خود تعریف می‌کردند که دایره شیطنت آنان را محدود کنند.
افسانه «لایارونا» شباهتی عجیب به اسطوره لامیا دارد. لامیا آنطور که افسانه‌های یونان باستان حکایت می‌کند نام شهبانویی از محدوده کشور لیبی است که تبدیل به الهه‌ای کودک خوار شد. آریستوفان ریشه این نام را در کلمه یونانی (laimos) به معنی مری می داند که به عادت او در بلعیدن کودکان اشاره دارد. لامیا عفریته‌ای بود که بالاتنه‌اش زن و پائین تنه‌اش مار بود. زن ماری که از اساطیر یونانی تغذیه می شود و مخاطبان« VHS های زیر کاپشن خلبانی» اگر فیلم معروف «ملکه مارها» را به خاطر بیاورند، عفریته هندی در آن فیلم از این اسطوره یونانی الهام گرفته شد.
طبق یک روایت از این افسانه‌های یونانی، لامیا یکی از عاشقان زئوس بود. الهه هرا، همسر زئوس، از سر خشم و حسادت کاری کرد که لامیا دیوانه شود و تمام فرزندان خود را بخورد. وقتی لامیا به خود آمد و دریافت که چه کرده است به قدری عصبانی شد که به یک هیولای نامیرا بدل گردید، و به خاطر حسادت به مادران دیگر، شروع به مکیدن خون نوزادان کرد.
«نفرین لا لورانا» از مجموعه آثار ترسناک یونیورسال و استمراری سینمایی با تم کلیسایی است که خط تولیدشان در چند سال اخیر بشدت افزایش یافت. در این مجموعه فیلم‌ها، کاراکترهای مذهبی که فعالیت‌های ضد اهریمنی مطابق با الگوهای کلیسای یسوعی را در متن چنین آثاری برای شیطان زدایی انجام می‌دهند بسیار فراوان هستند. نفرین لا لورانا (The Curse of La Llorona) را باید در ردیف چنین آثاری باید توصیف کرد. این خط تولید بسیار ارزان و پر مخاطب است و آورده مالی فراوانی برای کمپانی یونیورسال داشته است.
در سال 1973، آنا گارسیا (لیندا کاردنینی)، یک بیوه و مددکار اجتماعی است که دو فرزندش سام (جین-لین لینچن) و کریس (رومن کریستو) پس از مرگ همسرش که پلیس بوده، با او زندگی می‌کنند. یکی از موارد تحقیق او پاتریشیا (پاتریشیا ولاسکز) است و به همین دلیل به خانه او مراجعه می‌کندو متوجه می‌شود که این زن دچار یک ناهنجاری روانی است و در آپارتمان خود دو فرزندش را در کمدی گذاشته و درب کمد را قفل کرده است.
فرزندان پاتریشیا برای نجات از این مادر روان‌پریش به یتیمخانه منتقل می‌شوند، روی دستان فرزندان نشانی از آسیب‌های فیزیکی دیده می‌شود، با این حال پاتریشیا ادعا می‌کند، بی گناه است و او اصرار می‌کند که با دور شدن او از فرزندانش، ممکن است که آنان بدست لا لورانا کشته شوند و در نهایت توسط این هیولای مکزیکی غرق می‌شوند. پس از این رویداد آنا که حرف‌های پاتریشیا را باور دارد با اتفاقات عجیبی روبرو شده و متوجه می‌شود لایارونا قصد دارد که از فرزندان آنا انتقام بگیرد.
شیاطین مکزیکی سیاه‌رنگ دست بچه‌های آنا را لمس می‌کند و جای چنگالش بر دستان آنان باقی می‌ماند. او فرزندانش را نزد پزشک می‌برد و پزشک با دیدن علائم بر روی دستان کودکان آنا به ناچار از یک مددکار اجتماعی می‌خواهد از خانه آنا بازدید بعمل آورد. ترس پارانوئیدی مبنی بر این که فرزندانش به طور قانونی از او گرفته شوند، آنا را در مخمصمه مشابه پاتریشیا می‌اندازد، اما حضور مددکاران پیامد منفی برای آنا ندارد. آنا چاره‌ای نمی‌بیند جز اینکه به کلیسا پناه ببرد و کلیسا هم برای دفع شیطان نیاز به مجوزهای خاصی دارد که زمان می‌برد، در نتیجه کشیش کلیسای نزدیک خانه آنا او را به رافائل (ریموند کروز) معرفی می‌کند، تا شیاطین را دفع کند، فیلمنامه میکی داوچری و توبیاس ایاکونیس قواعد جدیدی را برای دفع شیطان معرفی نمی‌کند و هیولایی ضد مسیحی تنها راه دفعشان صلیب است.
به این مسئله باید دقت کرد که از فیلم جن‌گیر به این سو تمامی اهریمن‌هایی که در سرزمین آمریکا پدیدار می‌شوند، عمدتا غیرآمریکایی هستند و از جایی غیر از آمریکا وارد این سرزمین می‌شوند، این هیولای گریان (ماریسول رامیرز) مشخص نیست که چگونه هیولایی است؟ چگونه هیولا شده است؟ در صحنه‌های پایانی زمانی که پسرآنا گردنبند « لا لورانا » را نشان او می‌دهد هیولا تبدیل به مادر پشیمانی می‌شود. بر خلاف فیلم‌هایی از این دست، سازندگان نمی‌تواند معنی روح سرگردان را برای مخاطب به درستی جا بیندازند. آنچه که در فیلم می‌بینیم بیشتر شبیه جنایتکاران است تا یک روح سرگردان و رفت و برگشت میان فضای جنایتکارانه و روح سرگردان شدن، به سرگردانی مخاطب تبدیل می‌شود. این مسئله مشخص می‌کند که سازندگان کمتر علاقه‌ای به توسعه شخصیت لا لورانا ، انسجام روایت یا تبیین دقیق اسطوره او داشته‌اند.
بنابراین جای تعجب نیست که لا لورانا، با چشمان زرد مایل به سیاه، پوست آغشته به خون و دهان و ناخن‌های پوسیده، واقعاً قابل تشخیص از از راهبه کورین هاردی نیست. فقط علامت راهبه شیطانی و لباس عروسی پوسیده سبب تمایزش می‌شود و هرگز نمی‌توانید وجه تمایزی با راهبه برای او پیدا کنید. لا لورانا چون پرداخت نشده نمی‌تواند یک تنگنا ایجاد کند و کارگردان همچنان بسنده می‌کند به پرش‌های هیولا و صداهای دهشتناک و خنده‌دارترین شکل آن بستن در فیلم بستن پیاپی درب‌های خانه است. این هیولا بیشتر از اینکه هیولا باشد، یک قفل‌ساز است. رفتار کودکان در ابتدای مواجه در برابر نیروی شر بدون هیچ استدلالی خیلی دیر به والدین منتقل می‌شود و فرزندان آنا برای انتقال اخبار دهشتناک بشدت بی‌خیال و غیرمنطقی هستند به صورتی که مخاطب تصور می‌کند، از لا لورونا کمتر وحشت می‌کنند و بیشتر لذت می‌برند.حتی صحنه‌ای که هیولا به خانه‌اش حمله کرده و با مواد ضد طلسم رافائل دفع شده، اما ناگهان دختر هوس می‌کند عروسکش را نجات بدهد.
هنگامی که رافائل (ریموند کروز)، جن‌گیر غیر رسمی، وارد صحنه می شود، مثل آیین‌های شیطان زدایی مکزیکی با تخم مرغ و چیدن شمع قصد دارد در مقابل اهریمن ایستادگی کند و ناگهان هیولای مکزیکی تخم‌مرغ و شمع به مذاقش خوش نمی‌اید و هر لحظه طولانی سکوت و حمله هیولا چون منطقی در طراحی ندارد، آدرنالین در خون تماشاگر افزایش پیدا نمی‌کند و به طرز شگرفی، انفجارهای حرکتی ناگهانی و فراگیر شدن صدا و موسیقی بسیار مصنوعی و بدوی است.
مفهوم مادری، ایمان در داخل و خارج از کلیسای کاتولیک و فرهنگ عامیانه مکزیک ملغمه‌ای است که با آن می‌شد فیلمی کمدی ساخت تا اثری ترسناک. پدر پرز آنابل (تونی اکسپولا) برای امتداد نمایش اجمالی مذهبی وارد این فیلم شده تا چرخه فیلم احضار و تکرار لعنتی آن همچنان متوقف نشود.
