روایت رؤیا کافی است، حرف تازه چه داری جناب رئیس؟!
گروه سیاسی بازتاب: حجت‌الاسلام‌والمسلمین حسن روحانی رئیس‌جمهور صبح چهارشنبه در بیست و ششمین همایش ملی بیمه و توسعه که در سالن همایش‌های برج میلاد برگزار شد.
روحانی در این سخنرانی خود بیش از آنکه به مسئله بیمه بپردازد به ماجرای مذاکره با آمریکا و دیگر کشورهای مذاکره‌کننده در بحث برجام پرداخته است.
رئیس‌جمهور گفته است:
وقتی دولت یازدهم آغاز به کارکرد کشور در شرایط تحریمی پلکانی قرار داشت؛ در آن زمان‌بر اساس قطعنامه‌های سازمان ملل مجاز بودیم که در سال نخست اجرای تحریم‌ها یک‌میلیون بشکه نفت بفروشیم و این میزان سالانه ۲۰ درصد کاهش می‌یافت. در این شرایط نخستین کاری که ما انجام دادیم حذف آن ۲۰ درصد بود. در مذاکرات اولیه قرار شد برای ادامه مذاکره صادرات نفت ایران کاهش پیدا نکند.
گام دومی که دولت یازدهم در جهت کاهش ریسک در کشور برداشت این بود که معتقد بودیم برای حل این مسئله باید در سطوح بالاتری مذاکره کنیم؛ برای این کار مقدمات لازم را آماده کردیم و تقریباً برای نخستین بار بعد از انقلاب اسلامی در سال ۹۲ و در آغاز دولت یازدهم میان وزرای امور خارجه ایران و آمریکا گفت‌وگو و مذاکره آغاز شد.
گفت‌وگو و مذاکره میان وزرای خارجه ایران و آمریکا ممکن است از دید مردمی که خیلی در سیاست سررشته زیادی ندارند، کار ساده‌ای باشد، اما این کار کاری بزرگ بود؛ چراکه ما به مردم قول داده بودیم که در ظرف صد روز شاهد اولین تحول در این ریسک باشند و اگر بنا بود ظرف صد روز این کار انجام شود بدون این سطح از تماس امکان‌پذیر نبود.
روحانی با اشاره به درخواست باراک اوباما رئیس‌جمهور آمریکا برای برقراری تماس تلفنی با او اظهار کرد: مشاوران و همراهان من در سفر نیویورک من را قانع کردند که برای پیشرفت در مذاکرات خوب است که جواب تلفن رئیس‌جمهور آمریکا را بدهم. این موضوع موردتردید من بود اما وقتی همه مشاوران و همراهان من به‌اتفاق این نظر را مطرح کردند، من پذیرفتم و در آخرین لحظاتی که در حال ترک نیویورک بودم رئیس‌جمهور آمریکا در هتلی که در آن حضور داشتم به من تلفن زد و من پاسخ تلفن او را دادم.
وی با تأکید بر اینکه این صحبت کوتاه یک ربع، بیست‌دقیقه‌ای لوکوموتیو بسیار قوی برای حرکت قطار مذاکره بود، خاطرنشان کرد: در این تماس تلفنی در ابتدا چارچوب را با ایشان مشخص کردیم و ایشان سه موضوع را برای مذاکره مشخص کرد و من گفتم که راجع به این سه موضوع آمادگی مذاکره نداریم، اما اگر موضوع اول که هسته‌ای است به‌زودی تمام شود و شما درست آن را اجرا کردید، موضوع دوم و سپس موضوع سوم در دستور کار مذاکره قرار خواهد گرفت.
رئیس‌جمهور گفت: این حرکت باعث شد ما کمتر از ۱۰۰ روز به توافق موقت ژنو رسیدیم و در این توافق به‌طور موقت تحریم‌ها در بسیاری از زمینه‌ها برداشته شد اما ماهانه ۷۰۰ میلیون دلار از پول‌های بلوکه‌شده ایران در بانک‌ها در اختیار ما قرار می‌گرفت. همچنین در این توافق موقت پذیرفته شد که ایران حق غنی‌سازی دارد که این مهم‌ترین دستاورد بود.
محمدی ایمانی در یادداشتی که به بهانه این سخنان رئیس‌جمهور نگاشته، آورده است: فارغ از اینکه موافق یا منتقد آقای روحانی باشیم، در شان رئیس‌جمهور نیست که هر جا می‌نشیند و بلند می‌شود، “و… اما آمریکا”بگوید. آقای روحانی امروز در همایش “بیمه و توسعه” بازهم فصل مشبعی درباره نوستالژی مذاکره با آمریکا حرف زد.
منطقاً وقتی یک دولتمرد به همایش تخصصی اقتصادی می‌رود، انتظار این است که در همان حوزه از آخرین برنامه‌ها و تغییرات و اصلاحات بگوید یا گزارش اقتصادی به مردم بدهد.
این برای رئیس‌جمهور یک کشور پرظرفیت و قدرتمند و مستقل خوب نیست که در هر مجلس و محفلی می‌نشیند و پا می‌شود، خاطران تلخ مذاکرات و اعتماد به آمریکا را جابه‌جا و به‌مثابه یک رؤیای شیرین که زود تمام شد، تکرار و تکرار و تکرار کند.
پسندیده نیست آقای روحانی حواسش نباشد که جلسه مربوط به کشاورزی، محیط‌زیست، تولید و تجارت، پزشکی، علوم انسانی، روز دانشجو، مسکن و صنعت ساختمان، مالیات، بیمه، بانک‌ها و … است و همان نوستالژی پایمال توسط هر دو دولت اوباما و ترامپ را برای مخاطبان فاکتور کند!
مردم، کارشناسان و فعالان اقتصادی انتظار دارند رئیس دولت اولاً از موضع تواضع، برای برخی فرصت سوزی‌ها و سوء تدبیرها (مانند حذف سهمیه‌بندی بنزین و نحوه بازگرداندن آن) عذر تقصیر بیاورد، ثانیاً اراده اصلاح مسیر عقیم گذشته در تکیه‌بر مذاکره با غرب و کم‌توجهی به ظرفیت‌های داخلی را عیان کند و ثالثاً جز به زبان عبرت اندوزی درباره مذاکره و توافق با شیطان بزرگ سخن نگوید.
فقط شاگرد نا کوشای کلاس جغرافیاست که وقتی از مختصات جغرافیایی پاکستان یا آرژانتین می‌پرسند، می‌گوید “کشوری است که مرز مشترکی با افغانستان دارد/ندارد؛ …و اما افغانستان”!
اداره دولت یک کشور بزرگ و پرظرفیت و قدرتمند، مایه و دانش و مهارتی بیش از تک‌مضراب “… و اما آمریکا” لازم دارد؛ به‌ویژه اگر گوینده پیشاپیش، مذاکره مجدد با آمریکای عهدشکن را “دیوانگی” خوانده باشد.
انتهای پیام/#
