در خلاء تحلیل نکنیم/ آبروی رهبری خرج دولت یا رئیس‌جمهور نشده و نمی‌شود
گروه سیاسی بازتاب: می‌پرسد بهتر نبود حضرت آقا سکوت می‌کردند؟ این‌طور دست‌کم برای خودشان هزینه نمی‌تراشیدند، چرا باید برای اقدام نسنجیده یک دولت فشل و ناکارآمد آبروی خود را هزینه کنند؟
می‌پرسد اصلاً چرا دستور لغو این سیاست پرهزینه را ندادند، فوقش رئیس‌جمهور عصبانی می‌شد و استعفا می‌کرد که چه‌بهتر، نظام انتخابات زودهنگام برگزار می‌کرد و کشور از دست این دولت نجات پیدا می‌کرد.
می‌دانم این روزها شما هم شبیه این سؤال‌ها را از زبان جوانان مؤمن انقلابی شنیده‌اید. کسانی که ذره‌ای هتک حرمت و ناراحتی رهبرشان را تاب نمی‌آورند.
به اعتقاد من اغلب این دوستان جوان در خلاء تحلیل می‌کنند. غالباً از صحنه تحولات تصویری کلان و ماهواره‌ای ندارند و به تجربه‌های تلخ و پرهزینه‌ی گذشته کشور توجهی ندارند.
کشوری که آماج اوج دشمنی‌هاست و علیرغم وجود یک دولت مستقر توسط مزدوران آموزش‌دیده ظرف ۲۴ ساعت صحنه آشوب و اغتشاش و آتش زدن اموال عمومی و تعرض به مردم می‌شود، در صورت استعفا و فقدان دولت در یک خلاء چندماهه تا انتخابات زودهنگام بعدی چگونه خواهد بود؟ کدام حزب و جریان و شخص کارآمدی آمادگی دارد بلافاصله همه‌ی مسائل و مشکلات را حل‌وفصل کند و اگر نکند آن‌وقت چرا دوباره عده‌ای خواهان انتخابات زودهنگام دیگری نشوند؟ و اساساً چه کسی قرار است مسئولیت این‌همه کارنکرده را بر عهده بگیرد و آن‌وقت معدود طرفداران سیاسی تندرو که فتنه ۸۸ را رقم زدند با شعار “مرگ بر دیکتاتور” برای سوزاندن وطن با انواع دیگری از اراذل‌واوباش و گروهکی‌ها ائتلاف نمی‌کنند؟ و آیا در آستانه انتخابات پیام شکست و عقب‌نشینی نظام برای اغتشاشات بعدی مخابره نمی‌شود؟
حالا تصور کنید مثلاً رئیس‌جمهور کشور ایندولند بخواهد عامدانه با اجرای غلط و پرهزینه و ناگهانی یک سیاست اقتصادی، رهبر و نظام را تحت‌فشار قرار دهد تا با عقب نشاندن آن‌ها، در جای دیگری مثلاً سیاست خارجی خطوط ممنوعه‌ای را زیر پا بگذارد. آیا در این صورت مردم ایندولند هم باید چوب اقدامات اقتصادی غلط دولت را بخورند هم پیاز یک رفتار غلط در سیاست خارجی را؟!
رهبر انقلاب چند روز پیش به معترضین عراقی لبنانی هشدار دادند که “امنیت” اولویتی است که اعتراضات اقتصادی و معیشتی نباید آن را تحت‌الشعاع قرار دهد. تشخیص رهبری این است که تغییر باید از طریق صندوق رأی اتفاق بیفتد و یک انتخابات درست در یک کشور ناامن و بی‌ثبات برگزار نخواهد شد.
آبروی رهبری خرج دولت یا رئیس‌جمهور نشده و نمی‌شود، آنچه رخ‌داده تشخیص اهم از مهم و دفع افسد به فاسد است که این تشخیص خود شاخصه‌ی درایت رهبری است. از امام و رهبر انقلاب آموخته‌ایم که اسلام، انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی از آبرو و حتی جان رهبری مهم‌تر است و این درس را بار دیگر رهبری به همه ما تذکر دادند.
وحید یامین پور
