انرژی هسته ای از مدت زمان سفرهای فضایی می کاهد
تحقیقی جدید در دانشگاه پرینستون در حال انجام است تا با کمک مهار کردن همجوشانی انرژی هسته ای، فضاپیما را به حرکت درآورد.
طبق تحقیقی جدید تا ۲۰۲۸ میلادی یک سیستم نیرو محرکه که با همجوشانی هسته‌ای کار می‌کند، در فضاپیماها به کار گرفته می‌شود. به این ترتیب از مدت زمان سفر بین سیارات کاسته می‌شود.
توسعه دهندگان سیستم موتور Direct Fusion Drive (DFD) ادعا می‌کنند این فناوری می‌تواند مدت زمان سفر فضاپیماها به زحل را کمتر کند و از ۷ سال به ۲ سال برساند. همچنین با چنین سیستمی سفر به پلوتو به جای ۹ سال در ۵ سال انجام می‌شود.
آزمایشگاه فیزیک پلاسما دانشگاه پرینستون مشغول تحقیق روی این سیستم نیرو محرکه است که با ترکیبی از هلیوم ۳ و دتریوم کار می‌کند. هلیوم ۳ در حقیقت نوع ارتقایافته ای از هیدروژن با هسته‌هایی در مرکز خود است که با پلاسمای داغ ترکیب می‌شود. این روند مقدار زیادی انرژی همراه مقدار اندکی اشعه تولید می‌کند و نیروی پیشرانه ایجاد می‌کند.
فناوری مذکور همچنین میزان گرمای تولید شده را با استفاده از موتور Bryton Cycle مهار می‌کند تا محصولات فرعی این فرایند را به برق تبدیل کند. نه تنها این موتور نوآورانه می‌تواند فضاپیما را سریع‌تر به مقصد خود برساند بلکه در حفظ انرژی نیز کارآمدتر است و می‌تواند آن را برای مأموریت‌های طولانی‌تر و عمیق‌تر در فضا حفظ کند.
به هرحال محققان امیدوارند تا در میانه ۲۰۲۰ بتوانند این فناوری را به طور واقعی بسازند.
پس از آن نخستین نمونه چنین سیستمی ساخته می‌شود و مأموریت به طور واقعی در ۲۰۲۸ میلادی انجام خواهد شد.
ناسا امیدوار است با کمک همجوشی هسته‌ای انرژی مورد نیاز چند مأموریت جدید خود مانند ایستگاه‌هایی در مدار ماه به نام Gateway وهمچنین لندر و یک مدارگرد پلوتو نیز تأمین کنند.
