مجلس غیرقابل فهم!
مجلسی که در مردادماه با استیضاح وزرای کار و اقتصاد، رکورد روحانی را در میزان استیضاح‌های وزرایش همتراز محمود احمدی‌نژاد کرد، به هر چهار وزیر معرفی شده روحانی رای اعتماد داد. مجلس دهم بعد از استیضاح علی ربیعی و مسعود کرباسیان حسن روحانی را هم به مجلس کشاند تا به سوال نمایندگان پاسخ دهد. از این رفتار نمایندگان آغاز دومینوی استیضاخ تعبیر شد، تا جایی که بعضی نمایندگان استیضاح افرادی مثل عباس آخوندی یا محمد شریعتمداری را کلید زدند.
اما با استعفای هفته گذشته این دو استیضاح ملغی شد. به دنبال این دو استعفا، حسن روحانی نیز فرهاد دژپسند، رضا رحمانی، محمد اسلامی و محمد شریعتمداری را به عنوان وزرای پیشنهادی اقتصاد، صنعت معدن و تجارت، راه و شهرسازی و تعاون، کار و رفاع اجتماعی به مجلس معرفی کرد. در حالی که تحلیل‌ها حاکی از آن بود که از چهار وزیر شریعتمداری و اسلامی راه آسانی برای رای آوری ندارند هر چهار نفر از مجلس وزیر بیرون آمدند. موضوع قابل تعجب آنجا بود که چندین روز قبل صحبت‌های جدی بر سر برکناری شریعتمداری بود، اما او توانست با ۱۹۶ رای وزیر کار شود. اسلامی هم ۱۵۱ رای موافق به دست آورد. آرای دژپسند و رحمانی نیز به ترتیب ۲۰۳ و ۲۰۰ رای بود.
رفتار بدون استراتژی
اما این تصمیم مجلس چگونه قابل ارزیابی است؟ ناصر ایمانی، روزنامه نگار و فعال سیاسی اصولگرا به فرارو می‌گوید: در مجلس ما نقاط ضعفی وجود دارد که شما یک حرکت‌های غیرقابل فهم از مجلس می‌بینید. اگر خاطرتان باشد در آخرین روز‌های سال گذشته سه وزیر استیضاح شدند، اما مجلس دوباره به هر سه وزیر رای داد. مثلا نگاه می‌کنید فردی مثل آقای آخوندی در این مجلس استیضاح شد، اما ۱۶۵ نماینده مجلس از زحمات او تقدیر می‌کند. در حالی که در مورد وزرای دیگر کمتر سابقه وجود داشته که مجلس از وزیر مستعفی آن هم کسی که دوباره در آستانه استیضاح بود تقدیر کند. یا مثلا آقای شریعتمداری که در آستانه استیضاح بود برای یک وزارتخانه دیگر نزدیک به ۲۰۰ رای آورد.
فراکسیون‌های بی‌وزنه
این تحلیل‌گر سیاسی ادامه می‌دهد: این حرکت‌ها نشان می‌دهد که مجلس رفتاری مبتنی بر یک استراتژی ندارد. بعضا از این مجلس حرکت‌های غیرقابل فهمی مشاهده می‌کنیم. مجلس مقداری غیرقابل پیش بینی شده است. این موضوع به دلایل متعددی برمی گردد. شاید مجلس از نظر داشتن افراد نخبه و کارشناس مقداری ضعیف است. موضوع دیگر به فراکسیون‌ها مربوط می‌شود. نه فراکسیون امید، نه مستقلین و نه فراکسیون ولایی هیچ کدام یک فراکسیونی قوی نیستند که جلسات مستمر داشته باشند و افراد داری وزن و ذی نفوذ و سابقه دار در آن باشد. از طرف دیگر فراکسیونی که مثل مجالس ششم، هفتم و هشتم اکثریت قاطع باشد نداریم. به این ترتیب شما مشاهده می‌کنید که هر چهار وزیر رای می‌آورد در حالی که به نظر می‌رسید حداقل یک نفر از آن‌ها نمی‌تواند وزیر شود.
